Je t'ai choisie - Pellevoisin, 1876

Een smal landweggetje loopt langs de voormalige hoofdingang van de tuinen van het kasteel van Montbel. Je mag er vrij de tuinen inwandelen, naar de Lourdesgrot, rechtsachter in een hoekje onder de bomen. Een oase van rust, de vogels fluiten en je hoort op de achtergrond enkele koeien loeien.  

Er ruist wat wind door de bomen, het is een vredige plek. Een plek van een eenvoudige maar levende devotie – er staat een mand vol brieven, door gelovigen voor de heilige Maagd achtergelaten in de hoop voor verhoring van hun gebeden. Verse bloemen, rozenkransen, kleine beeldjes, enkele banken om te zitten, voor gebed, meditatie of om eenvoudigweg de sfeer van deze plek op je in te laten werken. Het is een kunstmatige Lourdesgrot, zoals er in de jaren na de Mariaverschijningen in Lourdes (1858) zoveel gebouwd zijn en waarvan er in heel West-Europa nog duizenden te vinden zijn. Doch hier is iets bijzonders gebeurd.  

In september 1875 wordt Estelle Faguette door haar dokters opgegeven. Zij verblijft op dat moment met de grafelijke familie waar ze dienst doet in hun kasteel van Montbel, nabij Pellevoisin in het departement Indre. Estelle is slechts 32 jaar en zij lijdt aan een ernstige vorm van tuberculose. Al van kinds af aan heeft zij een zwakke gezondheid; zij wilde eigenlijk intreden bij de zusters Augustinessen in Parijs, maar moest wegens een val van de trap die vrome droom aan zich voorbij laten gaan. Na wat eenvoudig daglonerswerk als wasvrouw was ze uiteindelijk in dienst getreden bij de familie de La Rochefoucauld. Eerst als naaister, later ook als vertrouwelinge van de gravin.  

Estelle ziet haar einde naderen en is vooral bedroefd om het leed van haar ouders en om het feit dat zij nu geen geld meer kan verdienen om hen te onderhouden. Zij schrijft een brief aan de heilige Maagd om voor haar genezing te bidden; deze brief laat zij door een goede vriendin neerleggen aan de voet van het Mariabeeld in de kleine Lourdesgrot, die de graaf en gravin achter in de kasteeltuinen hebben laten bouwen. Sinds zij te ziek is om te werken, heeft de gravin haar ondergebracht in een van haar huizen in het dorp, waar ook haar ouders zijn komen wonen. Enige tijd later vertelt haar arts haar dat zij nog maar enkele uren te leven heeft. Het is dan 14 februari 1876. 

Estelle voelt dat ze die nacht zal sterven. Rond middernacht schrikt ze wakker; ze ziet de duivel aan haar voeteneinde staan. Doch daar verschijnt ook Maria bij haar bed, en de duivel deinst terug. Maria spreekt tot Estelle: ‘Wees niet bevreesd, je weet dat je mijn dochter bent.’ Maria bedankt Estelle voor haar brief en zij voegt toe: ‘Je zult nog vijf dagen lijden, ter gedachtenis van de vijf wonden van mijn Zoon. Zaterdag zul je genezen zijn of sterven.’ Vijf nachten achtereen verschijnt Maria ’s nachts aan Estelles ziekbed. Haar boodschap wordt steeds optimistischer; de duivel is niet meer te zien en Maria bevestigt: ‘Mijn Zoon laat zich ontroeren. Je zult genezen.’ Op zaterdagochtend staat Estelle op en verslindt met grote eetlust haar ontbijt; zij die niet meer at, is compleet genezen – haar doctoren staan voor een raadsel.  

In de loop van het jaar 1876 zal Maria in totaal vijftien keer aan Estelle verschijnen, altijd in de stilte van haar slaapkamer – waar zich tegenwoordig de verschijningskapel in bevindt. In juli 1876 verschijnt de heilige Maagd meerdere malen omringd door een krans van rode rozen en luidt haar boodschap: de bekering van de zondaars. Later in het jaar toont Maria aan Estelle de scapulier van het Heilig Hart, en vraagt haar deze specifieke devotie te verspreiden. Op 8 december 1876, het hoogfeest van de Onbevlekte Ontvangenis, verschijnt de heilige Maagd voor het laatst; die avond voelt Estelle een enorme droefheid bij de gedachte dat zij Maria nooit meer zal zien.  

Aan de randen van het dorp staan grote houten kruisen langs de weg. Witte kruisen, waarop in zwarte letters enkele boodschappen van Maria aan Estelle staan. Je t’ai choisie, ik heb je uitverkoren. Sois simple, wees eenvoudig – wat eveneens op het eenvoudige witte graf van Estelle staat. En ook Publie ma gloire. Toen Estelle vroeg op wat voor manier zij de roem van Maria dan moest uitdragen, verscheen haar een marmeren bord – een ex-voto, als dank voor de genezing. Estelle zal deze ex-voto later laten vervaardigen, precies zoals zij deze tijdens de verschijningen gezien heeft. Het bord neemt nog steeds een bijzondere ereplaats in aan de muren van de parochiekerk van Pellevoisin, vlak bij het eenvoudige moderne altaar, waarachter Maria pontificaal in het priesterkoor troont.  

Toch dateert de parochiekerk van vóór de verschijningen. Het is niet in deze sobere, serene en zeer sfeervolle, haast mystieke kerk, dat het hoogtepunt van de mariale pelgrimsdevotie beleefd wordt. Daarvoor moet je naar de Chapelle des Apparitions, die deel uitmaakt van het aanpalende klooster. Deze ‘Kapel der Verschijningen’ is de voormalige slaapkamer van Estelle, waar Maria verschenen is en die de gravin de La Rochefoucauld tot kapel heeft laten ombouwen. Ook daar hangt een intieme, mystieke sfeer. Ook daar kun je een brief aan Maria achterlaten of aanschuiven in het gebed van de Sœurs contemplatives de Saint-Jean.  

Pellevoisin zal nooit de status van Lourdes verwerven. De verschijningen waren er ook discreter, met slechts weinig getuigen, maar daardoor zeker niet minder intens. De wonderbaarlijke genezing van Estelle is officieel door de Kerk erkend als wetenschappelijk onverklaarbaar en dus bovennatuurlijk. Men hoopt in Pellevoisin nog steeds op de zaligverklaring van Estelle Faguette, maar ondanks de favorabele opstelling van meerdere aartsbisschoppen van Bourges, is het kerkelijk onderzoek naar de Mariaverschijningen in de loop der tijd verzand. Al snel na de verschijningen stond de aartsbisschop van Bourges – met een kleine wijziging – wel het vervaardigen en het verspreiden van de scapulier van het Heilig Hart toe, zoals Maria die aan Estelle getoond had. Het bescheiden dorp aan de grenzen van de Berry heeft door de Mariaverschijningen wellicht zijn horeca en middenstand behouden, die uit de meeste naburige dorpen reeds lang verdwenen zijn. 

---

Bovenstaande tekst verscheen eerder in een bewerkte vorm in het Frankrijktijdschrift En Route en is, eveneens in een iets andere vorm, te vinden in het nieuwe boek Bezoek van Boven - Mariaverschijningen in West-Europa, van de hand van Jeroen Sweijen, dat dezer dagen verschijnt bij Batavia Publishers. Hierin komen de verhalen en de achtergronden bij 120 Mariaverschijningen en bijna 50 andere Mariaheiligdommen door heel West-Europa aan bod. Meer weten of alvast bestellen? Dat kan via onderstaande link:

https://bataviapublishers.com/products/bezoek-van-boven