Een o-zo gastvrije fiscale gastvrouw

Zijn Franse vriendelijk? Jawel ! Behalve ambtenaren. Ik moet zeggen: behalve erg veel ambtenaren. Plus  gendarmes. Ik moet zeggen: een flink deel van de gendarmes.
Voor de eerste keer sinds mijn verblijf hier word ik er per brief aan herinnerd dat ik nog geen aangifte voor de inkomstenbelasting van vorig jaar heb gedaan. Ik heb nog nooit aangifte voor de inkomstenbelasting gedaan, want ik ben hier niet ‘imposable d’impôts’.
De receptie van het hôtel des impôts wordt bezet door een goed gevulde ambtenares. Mijn groet wordt niet beantwoord. Ik toon haar de brief. Zij is vlot van begrip en zegt: “Voor de inkomstenbelasting? U gaat daar zitten en u wacht op uw beurt.” Daar zitten? Zij wijst op vijf aan elkaar gelaste en strak tegen een muur staande stoelen, waarvan er vier zijn bezet. Moet ik me tussen die andere ongelukkigen wringen?
Ik zie een betere oplossing. Recht tegenover de balie zijn vier stoelen vrij en wat verderop naar rechts nog eens vijf. Ik denk daar te gaan zitten, maar ik word onmiddellijk terug geroepen.” U gaat daar zitten.”
Ik ben lekker stout en blijf lekker staan.
Er komen twee vrouwen binnen, wier groet door de karonje niet wordt beantwoord. Hun vraag wel, met een aan snauwen grenzend bevel. “U gaat naar de eerste etage. De trap is daar.”
Na tien minuten ben ik het zat. Als het in dit tempo door gaat, sta ik hier over een uur nog. Ik steek met plezier mijn tong uit naar de door vriendelijke Fransen betaalde helleveeg aan de balie, groet de wachtenden aan de muur en schrijd naar de uitgang. Salut!
Thuis vraag ik de fiscale contactmevrouw telefonisch waarom ik opeens inkomen moet opgeven. Zij zegt dat zij dit adres heeft doorgekregen en vraagt of het mijn tweede huis is. Voor het gemak zeg ik maar ja. Dan moet ik dat aan de keerzijde van de vraagbrief opgeven en dan is het allemaal weer in orde. Ik vul een andere reden in: dat ik in Frankrijk niet werk, dat ik hier geen inkomsten heb en dat ik in Nederland belastingplichtig ben en voor het overige: Adieu! Ik heb er nooit meer iets van gehoord.
Dat chagrijnige brok wijf aan de balie zal ik nooit vergeten.

(Sinterklaas schreef me vorige week over mijn boek “Wonen naast god”: “Ook voor mij is dit boek een geschenk uit de hemel. Het scheelt me veel zoek- en denkwerk. Bedankt!”)

=================================================================
Dicktum 13:  Een ogenblik van eerlijkheid kan maken dat men jaren schreit =================================================================