Een update over ons gezin met kind met beperking en terugkeer naar Nederland

Fijn dat er mensen zijn die na zo’n lange tijd nog weten wie we zijn, zo bleek uit het "in memoriam" voor Theodora Besse.

Het gaat echt goed met ons. We zijn blij dat we uiteindelijk de stap hebben genomen. We hebben een heel uitdagend  eerste jaar gehad. Emigreren met een kind met beperking heeft nogal wat voeten in aarde. Ik heb zelf zijn hele dossier vertaald en vanuit Frankrijk een aanvraag gedaan voor de wlz ( wet langdurige zorg). Ik hoorde daar niets van en toen belandde ik in het ziekenhuis met meerdere longembolieen en een longinfarct. Later bleek dit veroorzaakt door een zeldzame auto imuunziekte die zeer waarschijnlijk de complicaties tijdens de zwangerschap en de bevalling heeft veroorzaakt. Verantwoordelijk voor de handicaps van onze zoon. Maar goed dat terzijde. In het ziekenhuis heb ik contact opgenomen met het ciz. Verantwoordelijk voor de beoordeling van de wlz indicatie. Toen bleek dat het dossier nooit is aangekomen. Aangetekend verstuurd en toch ergens onderweg verdwenen. Om mijn tijd in het ziekenhuis goed te besteden heb ik toen maar alles digitaal verstuurd. De beslissing was snel genomen. Enkel een telefoontje en de wlz was toegekend. Hij moest alleen nog even van een tijdelijke toekenning omgezet worden naar een definitieve eenmaal in Nederland. Vanuit Frankrijk ook alvast de eerste stappen gezet mbt het vinden van een geschikte school en alles daarom heen proberen te regelen. Mijn man werkte toen de helft van  de tijd in Nederland en de andere helft in Frankrijk. Middenin Corona tijd. We hadden eigenlijk fysiek moeten kennismaken op de school, maar dat kon gezien de lockdown niet. Toen we alles hadden gepakt om te vertrekken testte ik positief. Dus we konden niet vertrekken. Met isolatie en incubatietijd en nieuwe testen zijn we 17 dagen later alsnog vertrokken.

Het begin was pittig. Voor onze zoon was alles nieuw en eng. Hij snapte er natuurlijk helemaal niets van. Op school ging t uiterst moeizaam en zijn we met een paar uurtjes begonnen. In de zomer zijn we teruggegaan naar Frankrijk om ons huis leeg te halen. Dit is in de opslag gegaan en gelukkig hebben we in Nederland snel een ander huis gevonden en daar zijn we aan t einde van dat jaar naartoe verhuisd. Daarna keerde de rust langzaam terug. Onze zoon Liam begon zijn draai te vinden. Het gaat nu echt heel goed. Hij gaat fulltime naar de zorgklas van een zmlk school. Hij heeft t laagste uitstroomprofiel. Dit betekent dat hij naar een belevingsgerichte dagbesteding zal uitstromen. Hij is inmiddels 16 jaar en een grote sterke beer. Zijn ontwikkelingsleeftijd ligt rond de twee jaar. Hij is nog steeds grotendeels non verbaal. Dit zorgt voor uitdagingen, met name bij veranderingen en als hij boos is, maar gelukkig komt dat steeds minder voor en is hij meestal een vrolijk huppelende jongen. Met de aangepaste fiets maken we uitstapjes. Dit vindt hij geweldig. Naast de school gaat hij naar een aangepaste bso en hebben we individuele begeleiders voor hem thuis. Om de week gaat hij naar een logeerhuis in het weekend. Dit vindt hij echt heel leuk. Hij ontwikkelt zich nog steeds en hij heeft een veel rijker sociaal leven gekregen. 

Dat geldt ook voor mij. Ik spreek regelmatig af met vriendinnen en werk twee dagen in de week in de keuken van een vegetarisch restaurant waar mensen met een verstandelijke beperking en jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt werken. Ik kom uit de hulpverlening en heb een passie voor koken. Dit brengt beide werelden bij elkaar en ik word er heel blij van. We hebben een eigen moestuin en maken bijna alles zelf. 
ook met mijn man gaat het goed. Hij heeft weer een uitdagende baan en dat bevalt hem goed. Doordat Liam zo goed begeleid wordt hebben we ook meer tijd samen en dat is ook echt heel fijn. Liam komt binnenkort op een wachtlijst voor wonen voor volwassenen. Hij zal in een instelling gaan wonen. De woongroepen in woonwijken zijn veelal voor de wat hogere niveaus. Maar er is een heel mooie instelling op fietsafstand van ons huis en daar gaan we hem op de wachtlijst zetten. 

Het geeft heel veel rust te weten dat er voor hem een goede dagbestedingsplek zal gaan komen en een woongroep waar hij kan wonen met anderen die hem begrijpen. Ook al wil ik hem eigenlijk het liefst altijd bij me houden. Ik denk dat het in zijn belang zal zijn om uiteindelijk net zoals andere jongvolwassenen uit huis te gaan. 

het gaat goed met ons en we zijn gelukkig