16 augustus 2024, de werkweek van onze ambassadeur

Door de ambassade werd ik verzocht om de wekelijkse updates van onze ambassadeur in Frankrijk; Jan Versteeg, onder uw aandacht te brengen. Aan dat verzoek kom ik graag tegemoet, de verslagen van onze ambassadeur zijn informatief voor Nederlanders in Frankrijk en prettig leesbaar.

Veel leesplezier!

Nagenieten

Op iets groots als de Olympische Spelen volgt een soort zwart gat: voorbij zijn de volle, oranjegespikkelde straten van Parijs, het komen en gaan van bezoekers, de mooie wedstrijden, de continue sportuitzendingen op TV en radio. In het begin van de week zijn er nog wat inhuldigingen en nabeschouwingen, daarna wordt het steeds stiller. Om de napret wat te rekken, heb ik dit terugblikkende stukje tot de vrijdag uitgesteld.

Wat een feest waren deze Spelen. Laat beginnen met de publiekskant. Herinnert u zich hoeveel er vooraf over de veiligheid werd gepraat, en hoeveel aandacht we daarom hebben besteed aan het goed aangesloten aanhouden van alle Nederlandse bezoekers? Gelukkig zijn er geen gewelddadigheden of grote ongelukken geweest. Tot ieders opluchting heeft ons versterkte consulaire team maar heel weinig hulpverzoeken van sportfans gehad. Verder is het een vrij onrustige zomer, met een aantal heel droevige geschiedenissen onder de ‘gewone’ toeristen. Daar kon door de extra capaciteit gepaste aandacht aan besteed worden.

Door alle mooie sportmomenten, maar ook door de indrukwekkende organisatie en de geweldige inzet van vrijwilligers, politie, militairen en vele anderen, was de sfeer in Parijs (en in de rest van Frankrijk) opperbest. Vooraf werd er door de Parijzenaars wel wat gemopperd over die Spelen, maar gaandeweg ging het enthousiasme overheersen. Veel Nederlandse bezoekers vonden de feestelijke sfeer bijna net zo mooi om mee te maken als de eigenlijke wedstrijden.

Zowel Nederland als Frankrijk waren ongekend succesvol bij deze Spelen. Bij ons kwam de medailleoogst wat aarzelend op gang, de Fransen gingen juist heel voortvarend uit de startblokken. Uiteindelijk eindigden we net als in Tokio als buren in het medailleklassement, zij het dat het nu Frankrijk is dat een gouden medaille meer heeft. Achter die totaalcijfers schuilen een heleboel verhalen, maar daar zal ik me nu niet in verliezen. Na vele jaren voorbereiding waren ook deze Spelen het moment voor alle sporters om het uiterste van zichzelf te vergen. Niet gek dat ze nu doodop zijn. Ik had het bij de sluitingsceremonie al te doen met de atleten die urenlang op het middenterrein stonden, terwijl de toeschouwers lekker op de tribune of voor de TV zaten. Vervolgens de reis naar huis, het weerzien met vrienden en familie en allerlei terugkeerparties en huldigingen. Donderdag was ik in Scheveningen even bij het ‘welkom thuis’-feest van de zeilers en de kanoërs en je kon zien dat – hoe blijk iedereen ook was – menige sporter ernaar snakte om weer eens thuis op de bank te zitten of even vakantie te vieren.

Dan toch nog even iets anders. ‘Niet teveel over jezelf praten’ is in het algemeen een goed idee. Zeker voor een overheidsdienaar. Toen ik jaren geleden bij het kabinet van de minister-president werkte, werd daar bijvoorbeeld de ‘krokettenregel’ gehanteerd: ambtenaren die met hun kop in de krant kwamen (bijvoorbeeld doordat ze zichtbaar achter de MP stonden), moesten op kroketten trakteren. Je werkt immers voor het algemeen belang, de aandacht moet gericht zijn op de inhoud van het werk en op de minister. Deze wekelijks Facebookberichten met hier en daar een persoonlijke noot staan op gespannen voet met deze beginselen. Ik doe dan ook mijn best het geen egotripperij te laten worden. Maar soms mislukt dat grandioos. Bijvoorbeeld rondom mijn deelname aan de amateurmarathon in de laatste nacht van de Olympische Spelen. Het schijnt bij het marathonsyndroom te horen: de deelnemers leven er zo naartoe dat ze er voortdurend over willen praten.

Dus maak ik het ook maar even af. De ‘Marathon pour Tous’ was een onvergetelijke gebeurtenis. Een briljant idee van de Franse organisatoren om ook hobbysporters een kans te geven ‘met de Spelen mee te doen’. Voor mij was het het mooiste hardloopevenement dat ik tot nu toe meemaakte, terwijl ik toch een halve meter hoge stapel sponsorshirtjes in de kast heb liggen. De start bij het stadhuis was betoverend, net als het opwarmrondje langs de opera, het Louvre, Concorde en de Eiffeltoren. Er stonden vele tienduizenden mensen langs de kant, inclusief discjockeys en lichtshows. Vanaf Sévres de heuvels in werd het iets rustiger langs de kant, en af en toe voelde je de aangename koelte van de bossen. Het hoogste punt, rond kilometer 20, was relatief snel bereikt.

In Versailles was het opnieuw groot feest, en gelukkig hoorde ik daar nog net mijn vrouw Bärbel roepen, die snel met de RER-trein die kant op was gereisd. Daarna door Viroflay en Chaville een eindje naar beneden om lekker laag te beginnen aan de beklimming van de ‘côte du pavé des gardes’, een moordend klimmetje van meer dan 10 procent rond km 29. Veel deelnemers gingen daar wandelen, dus dat werd slalommen. Eenmaal boven weet je dat het nog maar 12 kilometer is, eerst bergafwaarts, daarna min of meer vlak.

Ik beken dat toen ik 7 kilometer voor de finish richting Eiffeltoren rende, wel even op mijn kiezen moest bijten: van de oefenrondjes wist ik dat het nog best een stukje naar ‘Invalides’ was, waar bovendien nog een soort ererondje rondom het ambassadekantoor aan toegevoegd was. De aankomst was magisch: de bocht om bij de straat waar we wonen, en dan over het blauwe tapijt het tijdelijke stadion inrennen. Bij de finish had ik geen idee wat voor tijd ik gerend had, want ik ontdekte pas toen ik aan het rennen was dat ik in het donker zonder leesbril mijn sporthorloge niet kon aflezen. Rennen op je zestigste. Bij het weerzien van mijn vrouw en dochter bleek dat ik een haar na mijn voorgenomen eindtijd van 4 uur had gemist. Sowieso is zo’n marathon een lesje bescheidenheid. De voldoening was er niet minder om.

Op de marathon volgde een kort nachtje: het was half vier voordat ik mijn bed in kroop, terwijl ik weer vroeg op stond om niets te missen van de echte marathon van de vrouwen. Een ongelooflijk voorrecht om in het gevolg van minister-president Dick Schoof de finish van Sifan Hassan mee te maken. Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij: na twee vijfkilometers in de voorafgaande week en een bronzen tienkilometer op vrijdagavond had Sifan niet alleen de energie om het zware parcours in een Olympische recordtijd af te leggen, maar ook nog om in de eindsprint de andere leden van de kopgroep ruim achter zich te laten. Mooi detail dat de drie medaillewinnaressen als enigen tijdens de sluitingsceremonie werden gehuldigd. Of het nu vanwege de geschiedenis, of vanwege de zwaarte is, maar de marathon is en blijft het koninginnenummer van de Olympische Spelen.

Meteen na die waanzinnige finish racete ik op de oranje leenfiets naar huis om de koffiekopjes klaar te zetten. Om half twaalf hadden we namelijk alle Nederlandse deelnemers aan de publieksmarathon uitgenodigd. In plaats van kroketten wegens te veel in beeld zijn, zullen we maar zeggen. Inclusief begeleiders hadden zich 175 mensen aangemeld. Wat een plezier om die hele rij mensen met een medaille om hun nek, en vrijwel zonder uitzondering oranje uitgedost, het huis binnen te zien stromen. Ik heb ook snel mijn eigen medaille maar van boven laten halen. Iedereen maakte een opmerkelijk fitte indruk, al waren er ook mooie verhalen over de martelgang die het was om na die inspanning de lange metrotrappen af te moeten dalen. Premier Dick Schoof en ‘Marathon pour Tous’-deelnemers Erben Wennemars spraken ons toe, waarbij ze allebei de hoop uitspraken dat Spelen veel mensen motiveren om ieder op hun eigen niveau aan lichaamsbeweging te doen. We waren het er geloof ik allemaal mee eens. Vanaf volgende week dan weer. Goed weekend!

Jan Versteeg