Stilletjes verdwenen

Stilletjes ben ik van dit forum verdwenen. Ik woon inmiddels permanent in Nederland met een pied-à-terre in de Franse Alpen, waar ik af en toe van prachtige herfstpaletten geniet en binnenkort hopelijk weer van een witte kerst. Als ik soms iets schrijf is het van een Nederlander in Nederland en dat heeft hier weinig te zoeken.

Het is vreemd wat een remigratie emotioneel met je doet. Schaamte voel ik, naar al die mensen toe die het heerlijk hebben in Frankrijk en voor geen goud terug willen. Steeds voel ik de neiging om me te verdedigen. Klopt, het is hier erg vol. Inderdaad ook erg plat. Weinig wilde natuur en erg veel grijze dagen. Ondanks die onweerlegbare feiten, voel ik me hier thuis. Ik voel me hier meer ik. Natuurlijk mis ik Frankrijk, vooral de natuur, het Hollandse weer kan ik wel hebben met muts, sjaal en boerenkool met worst.

Met terug gaan naar Nederland verloor ik ook een stukje identiteit, daar had ik vooral in het begin heel veel moeite mee. Niet meer die rare buitenlandse zijn in dat oude pand op het plein van een vergeten Frans minidorpje. Niet meer die stoere Nederlandse die de emigratiestap heeft durven maken met haar jonge gezin en zich toch maar mooi handhaaft. Ongemerkt ga je je daarmee identificeren en dat ben je dus in één klap kwijt. Ik was blij dat er hier nog af en toe een ‘exotische’ Franse auto voor de deur stond.

Het ‘hangende-pootjes-gevoel’ wil ik niet toelaten. Ik heb bijna twaalf jaar in Zuid-Frankrijk gewoond, mijn jonge kinderen zijn er volwassen geworden en ik heb een hele mooie tijd gehad in mijn dorpje. Ik zou het niet hebben willen missen, maar er is wel een keerzijde. Met zijn vijfjes emigreren beleeft ieder op zijn eigen wijze. Voor ons betekent dat dat man, dochter en oudste zoon goed zijn geaard in Frankrijk en ieder in hun eigen departement wonen, terwijl ik met de jongste terug ben in Nederland. Een uit elkaar getrokken gezin, terwijl ik juist zo graag iedereen om de hoek had willen hebben.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20221205, Korte Verhalen, Migratie

< Vorige bijdrage

Reactie van Dorine van der Marel op 6 December 2022 op 9.50: Wat een warme woorden van jullie allemaal, heel veel dank. Ik zal zeker de verhalen blijven plaatsen die ik met mijn ‘francofiele’ pen schrijf. Voor mijzelf ook heel fijn, want ik krijg hier altijd heel erg aardige reacties.
Nogmaals dank, vanuit een zonnig maar koud Uithoorn.

Reactie van edith janzen op 6 December 2022 op 9.57: Dapper, dit zo te verwoorden. Je blijft altijd met een been in het ene en een been in het andere land. Als ik zelf in NL op vakantie ben, en alles is er zo vertrouwd en bekend, merk ik geregeld hoe frans ik toch ben geworden. En hier voel ik me nog vrij veel nederlander. Sterkte met alles, ik hoop dat je relatie met de overige gezinsleden goed blijft, maar dat verwacht ik wel van jullie. De blogs blijf je hopenlijk toch wel voortzetten? Fijne feestdagen.

Reactie van Wim van Teeffelen op 6 December 2022 op 10.42: Dat is een indrukwekkend verhaal, Dorine, dank daarvoor. Al mis ik het remigratie-motief: wat was nu de hoofdreden voor jouw remigratie? Dat hoef je niet te delen als je niet wilt, natuurlijk.

Helaas zijn remigratieverhalen (met al hun goede en slechte kanten) schaars. Niet alleen op dit forum maar op allerlei plekken waar Nederlanders in Frankrijk samenkomen op de sociale media. Ik denk dat er inderdaad sprake is bij veel remigranten van een gevoel van teleurstelling en schaamte, wat je misschien niet zo graag deelt in dit gezelschap van Frankrijkenthousiastelingen. Toch denk ik dat dit forum aan kwaliteit zou willen als meer remigranten hier hun verhaal zouden willen vertellen. Tenslotte is naar schatting slechts een kwart van alle Frankrijkemigraties permanent: de helft van alle emigranten is na drie jaar al weer terug in Nederland en na 7 jaar woont nog maar een kwart van alle emigranten vanuit Nederland nog in Frankrijk (dat zijn zeker niet allemaal mislukt emigraties, sommigen trekken door naar andere, nog spannender landen..). Ik hoop dus, Dorine, dat je niet stilletjes verdwijnt maar hier ook wilt delen hoe het na een jaar of twee jaar voelt. Je aanpassen aan een nieuw land (of het nu emigratie is of remigratie) duurt, naar de mening van een emigratiepsycholoog die ik daar eens over heb gehoord, zeker twee jaar voor de meeste mensen, zeker in geval er sprake is van een gezins(re)migratie.

Jeannette snijdt ook een belangrijk onderwerp aan dat zo mogelijk nog schrijnender is dan een feitelijke remigratie: dat is een gewenste remigratie die niet kan worden uitgevoerd. Vaak omdat de financiële middelen ontbreken om een geschikt huis te vinden in de zeer dure Nederlandse huizenmarkt, maar soms ook door emotionele problemen: kinderen die geaard zijn en niet weg willen, of een partner. Remigreren kan zwaar zijn voor een relatie, maar niet remigreren ook...

Ik hoop dat lezers van Dorine's bericht die denken "Wat ben ik blij dat ik gelukkig in Frankrijk woon," zich kunnen inhouden om nu eens niet op deze manier te reageren en daarmee ruimte geven voor lezers met remigratiewensen of -plannen om wel te reageren. 'Ik moet er niet aan denken om terug naar het vreselijke Nederland terug te gaan'-verhalen zorgen alleen maar voor meer schroom voor remigranten om hun verhaal te vertellen.

Wim

Reactie van jaap op 6 December 2022 op 14.36: Zo, die zit. Eindelijk een zeer bijzonder verhaal van een - vermoed ik - bijzonder mens. Hoe kun je anders je gevoelens dusdanig verwoorden dat het bij een eider lekker binnenkomt.

Niet gescheiden en toch separaat van elkaar in 2 verschillende landen wonen, hoe speciaal is dit??

Dapper hoor, ga zo voort !!!

Na vakanties in mijn jeugd in Frankrijk en in de 90-er jaren 5 jaar fulltime rondgereden te hebben op de bloementruck van Bretagne tot de Cote d'Azur, en na bijna 20 jaar een maison secondaire te hebben gehad in de Lot (waarvan 5 jaar bijna semi-permanent in FR) zijn wij ook weer terug in NL.

En we zijn ook nog steeds samen , zonder dat het platte , drukke NL ons stoort, sterker nog , mijn stamcafeetje in NL is nét iets gezelliger (en langer open) dan ons stamineeke in ons franse dorpje wat ( druk of niet) altijd om 19.30 de luiken dichtdeed. Natuurlijk is er een verschil tussen een kir in FR of een biertje in NL. Maar kinderen en kleinkinderen om ons heen is ons zeer veel waard.

Iedereen een mooie december maand en een boeiend leven gewenst, in FR of in NL.

Reactie van Dienke Cazemier op 6 December 2022 op 18.16: Waarom zou je je in 's hemelsnaam moeten verantwoorden voor je keuze? Er zijn geen hangende pootjes, je hebt stappen gezet die veel mensen hun hele leven niet durven te zetten. En zich wel een oordeel menen te moeten aanmeten als iemand anders dat wel doet. Ooit zei iemand tegen me: Als het gaat om jouw zaken waar andere mensen commentaar op hebben moet je zeggen: 'Tja, zo'n stap is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd.' En reken maar dat je de conversatie daar aardig mee doodslaat...

Reactie van Dorine van der Marel op 7 December 2022 op 10.33: Dienke, natuurlijk is het zot om je hiervoor te schamen, maar ratio en gevoel werken niet altijd samen. Dat heeft allicht een beetje te maken met de 'Ik moet er niet aan denken om naar het vreselijke Nederland terug te gaan'-verhalen waar Wim het over had, maar zit natuurlijk ook gewoon in mijn eigen hoofd. Niemand heeft mij veroordeeld.

Wim, ik heb al vaker in een blog proberen te omschrijven waar de heimwee vandaan komt, wat ik dan mis. Het is lastig te benoemen. Omdat ik in Nl makkelijker beweeg, communiceer, begrijp, weet, … voel ik me hier completer. Ik denk dat dat toch het voornaamste is. In Fr was ik een schaduw van mezelf, eenzamer. Als deze gevoelens zich evolueren in de komende tijd, zal ik dat zeker delen hier.

Dank weer voor alle reacties.

Reactie van RuudvD op 8 December 2022 op 15.02: Beste Dorine,

niet één, maar twee keer ontwortelen, dat is veel om te verwerken, niet in de laatste plaats omdat er een partner en kinderen bij betrokken zijn en steekt schril af tegen uw schuldgevoel tegenover dit forum.

Het schuldgevoel niet toe te willen laten lijkt me onverstandig. Uw ervaringen hebben mogelijk zo veel impact en zijn mogelijk zo ingewikkeld dat het me zeker de moeite waard lijkt niets te laten liggen.

Ik wens u veel kracht en energie toe bij het verwerken.

Reactie van Astrid Mellema op 9 December 2022 op 14.36: Ha Dorine! Na het lezen van je verhaal heb ik eerst een uur zitten huilen. Het is té herkenbaar en het verwoord precies de worsteling waar ik me al een tijd in bevind. Ik twijfelde of ik moest reageren. Want inderdaad; die ( wat een mooi woord) Frankrijkenthousiastelingen die zullen er meteen wel weer een pittige mening over hebben. Dat ik niet hard genoeg probeer, mijn best niet doe, dat het zo mooi is, en het allemaal veel beter is dan in dat vreselijke Nederland. Maar dankzij de reactie van Wim dacht ik: oke, ik schrijf het toch gewoon op. So, please have mercy!

Ik emigreerde alleen (nou ja, met mijn twee senior katten) eind 2020 naar Andalusië. Daar had ik een vakantiehuisje, en van daaruit zou ik wel verder zien. Maar, dat aarden in Spanje, waar ik doorgaans altijd heel graag op vakantie ging, lukte niet. Na een aantal maanden begonnen de nachtelijke paniekaanvallen. Wát had ik gedaan? Nu zat ik hier, alleen, in een land waarin ik me zo enorm een buitenstaander voelde. Waar álles me zoveel moeite kostte dat ik aan het eind van de dag bekaf was zonder dat ik veel had bereikt. Als ik niet kon slapen (en dat was nogal eens) dwaalde ik in gedachten door mijn huis aan de Groninger zeedijk waar ik zo graag woonde. Stelde me voor hoe ik (super cliché, maar je moet wat) weer appeltaart stond te bakken met uitzicht op de tuin en mijn kippen die daar liepen.

Ik dacht: oke, als het dan niet wil in Spanje, dan probeer ik het in Frankrijk. Met dat land heb ik sowieso veel meer én ik spreek de taal. Zomaar even opgeven, dát ga ik niet doen. Ik kocht een klein en gedateerd huisje in een dorpje in Occitanië. Afgelopen zomer was ik er voor het eerst. Een geweldige zomer volgde en ieder moment van piekeren of twijfel drukte ik de kop in door heel hard te klussen aan het huis. Voor mij een beproefde methode: als het in het hoofd teveel wordt met gemis en verdriet dan ga ik het mezelf fysiek zó zwaar maken dat ik niet meer na kán denken. Is niet goed, dat weet ik ook wel. Uiteindelijk komt er toch wel een moment dat ik de confrontatie aan moet gaan met wat ik wérkelijk voel.

En dat moment was toen ik jouw verhaal las. Toen knapte er iets. Voor het eerst sinds mijn emigratie kon ik huilen. Huilen omdat ik misschien de verkeerde beslissing heb genomen door te denken dat ik, de ultieme einzelgänger, die in Nederland altijd alles prima alleen kon, ook wel even dat leven voort kon zetten in het buitenland. Huilen omdat ik dat wat zo vertrouwd was veel meer mis dan ik ooit had kunnen bedenken. In Groningen haatte ik de wintermaanden tot in het diepst van mijn hart. De kou, de grijsheid en overal en altijd die zwarte zompige natte klei. En nu verlang ik naar de kneuterige kerstmarktjes met gluhwein, de boerenkool met worst, de erwtensoep, en die lange donkere avonden opgekruld op de bank met poezen en lekkere dingetjes van de Appie.

Op dit moment ben ik (weer terug) in Spanje. Het huis verkoopklaar maken, gesprekken met makelaars. Duizend en een dingen regelen tot ze m'n neus uitkomen. Ik voel me hier zó enorm niet op m'n plek. De dagen kruipen voorbij. De paniekaanvallen zijn weer in volle hevigheid terug en de muren komen op me af. Er zijn momenten dat ik oprecht denk dat ik gek aan het worden ben. Ik praat in mezelf, en meer dan goed voor ze is, tegen de dieren. Ik kijk dagelijks op Funda, fantaseer over de auto inpakken en naar Nederland te rijden om daar... ja, om wat....? Het voelt als een vacuum, waar ik wel uit wil maar nog niet kan. Ik moet geduld hebben, alles stap voor stap terwijl ik zelf zoveel sneller wil.

Spanje laat ik hopelijk op korte termijn achter me. Ik heb mezelf nog twee jaar gegeven om te zien hoe het in Frankrijk zal gaan. De afgelopen maanden waren hoopgevend. Ik voelde me erg thuis en welkom in het dorp. Dus ik heb goede moed. Je eerdere blog bracht me op het idee om, hoe gek het ook klinkt misschien te gaan overwinteren in Nederland. Dan maar een uur minder licht, en meer grijsheid en kou. Daar is wel de warmte van vertrouwdheid en vrienden en daar kan ik blijkbaar toch niet zo heel goed zonder. De tijd zal het leren. Voor nu wil ik je nogmaals bedanken voor het delen van je verhaal, het maakt dat ik me in deze veel minder alleen voel dan ik deed.

Reactie van Janny O. op 9 December 2022 op 14.54: Astrid, wat een ontroerende bijdrage. Ik hoop dat alleen dit schrijven al wat lucht geeft.

Heel veel succes met de voorkoop van je huis in Spanje. Dan de rust nemen en dan aanvaarden hoe het leven komt. Veel succes en volg je hart vooral

Reactie van Wim van Teeffelen op 9 December 2022 op 15.04: Beste Astrtid,

Wat een ontroerend verhaal! En nee, noch Dorine, noch Jij, zijn de enigen. Er zijn veel te weinig van dit soort verhalen, terwijl het veel vaker voorkomt dan velen denken. Het doet er dan niet eens toe welke remigratie-argumenten het belangrijkst zijn, het altijd buitenlander blijven voelen in Frankrijk, net nooit echt voldoende Franse spreken voor een diepgaand gesprek, waar zovelen van ons behoefte aan hebben, het missen van de vrienden in Nederland, of voor mijn part het missen van de motregen, als je daar lekker in het zonnetje op je terras zit te genieten van het uitzicht. Elk argument is goed, of je het nu voor jezelf toegeeft of niet. Bovendien hoef je niets te bewijzen. Het feit dat je alleen bent geëmigreerd (in geval van Dorine zelfs met een gezin) heeft al meer dan voldoende aan getoond dat je een stoer wijf bent. En het is even stoer geweest om dit gewoon op te schrijven!

Ik heb in mijn werk dagelijks te maken met emigratie en remigratie-vragen. Ik wil je, als je het goed vind, een paar tips geven. Je hebt een driewegprobleem: Spanje-Frankrijk-Nederland. Daar kun je ziek van worden als je dat niet behapbaar maakt. Overigens lijkt ook Dorine een drieweg-probleem te hebben: gezin-Frankrijk-Nederland. Je zult pas de weg zien naar de oplossing als je drieweg-probleem een tweeweg-probleem is geworden.

1. Geef niet op. Je dromen over de Groningse klei zijn echt. Natuurlijk kun je terug naar Groningen als daar je hart ligt, maar probeer het in stappen te zien. Wegvluchten nu naar Nederland brengt alleen meer ellende met zich mee, want het lost helemaal niets op. Probeer je te concentreren op de opeenvolgende stappen.

2. Op korte termijn alles in het werk zetten om de verkoop in Spanje af te ronden. Je schrijft het niet, maar ik lees tussen de regels door dat je de opbrengst van die verkoop nodig hebt voor je verdere plannen. Vergeet Frankrijk voor nu even, concentreer je volledig op Spanje en keer pas weer terug naar Frankrijk als het allemaal is afgewikkeld. En probeer ook Groningen voor nu even te vergeten.

3. Als Spanje is afgewikkeld is je probleem teruggebracht tot een behapbaar probleem, en op dat moment kun je inderdaad besluiten om bijvoorbeeld eens een tijdje terug te gaan naar Groningen om te kijken hoe de klei erbij ligt.

Ik hoop dat je er wat aan hebt en ik wens je veel sterkte toe en succes in Spanje!

Wim