Hond opgehaald bij de SPA met de fantastische naam Apollo!

Le "SPA" ( asiel) Vorige week een hond opgehaald bij de SPA met de fantastische naam! APOLLO ( kunnen alleen Fransen verzinnen)

Apollo is een kruizing van een Griffon en ??? een bonk van een hond met veel haar.

Bij Aurillac is wel een goede SPA , dus ik met hond naar huis, Apollo is al 13 jaar maar dar was mijn keuze .

Hij ligt altijd in de weg is niet opgevoed , loopt me overal achter na en is erg lief en zacht aardig .

Ik heb nog een kleine Schipper en dat gaat ook goed , Apollo luister dus niet nooit geleerd en af en toe pipi in de kamer.

Snapt niets van naar buiten kan hem nog niet aan een lijn mee nemen, hj trekt me om ver , enorm sterk.

Dus! waar begin je aan , maar als asiel hond kan hij er niks aan doen en het gaat al stukken beter .

Eerst maar even gewoon zijn gang laten gaan , hij is zo lief en ben blij hem nog een fijne ouwe dag in een huis te kunnen geven.*En niet in een hok.

Is er nog iemand met de zelfde soort ervaring?

Danielle

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20210721, Dieren

Reactie van J(o)an op 23 Juli 2021 op 14.14: Ook wij hebben onze laatste twee honden, boxers, in Frankrijk geadopteerd. De eerste, Gabie, kwam uit de SPA bij Cherbourg en dat was meteen liefde op het eerste gezicht. Zij was gevangen op straat en naar de SPA gebracht. Toen wij gingen kijken zat zij daar 5 weken en was ze nog steeds sterk ondervoed. Ze was twee dagen ervoor opgehaald door een koppel met een andere boxer, maar er was geen klik en die mensen hadden haar, tot ons grote geluk, weer terug gebracht. Zehad met oms wel een klik. Ze sprong meteen bij ons in de auto, nog voor we de kans hadden om alles in gereedheid te brengen voor de 3 uur durende terugreis. Eenmaal bij ons thuis een korte wandeling, waarbij ze telkens onze blikken ving om te kijken of we dit bedoelden. Eenmaal weer thuis een maaltijd en toen slapen, slapen, slapen. Ze was zo klein en mager dat het net een pup leek!

Ze was extreem angstig voor mannen (behalve voor Jan), tuingereeschap met lange stelen, etc.. heel verdrietig als je dan bedenkt wat ze allemaal moet hebben meegemaakt in haar korte leventje (2,5 jaar) om zo bang te zijn. Ook thuiskomen was een drama. Dan verstopte ze zich onder een bureau of tafel en durfde niette voorschijn te komen. We gingen dan ieder op de grond zitten met een boek of tijdschrift en dan bleven we haar volomen negeren. Uiteindelijk, na ruim een half uur of zo, kwam ze heel voorzichtig uit haar schuilplaats vandaan en kwam ze als eerste bij mij. Dan gaf ik haar een dikke knuffel en verzekerde ik haar hoe blij ik was om haar te zien en vervolgens ging ze naar Jan voor hetzelfde ritueel, waarna we alledrie weer gewoon onze gang konden gaan.

Omdat ze, ondanks dat ze uiteindelijk op haar gewicht zat, weinig energie had en ik niet verder kwam bij onze dierenartsenpraktijk in Normandië, zijn we met haar naar NL gegaan voor onderzoek. Uiteindelijk daar bij specialisten terecht gekomen en toen bleek dat haar nieren het nauwelijks meer deden.ook bleek daar dat ze vreselijk mishandeld moet zijn geweest. De specialist die de echo maakte vertelde dat het "een zooitje" was in haar buik. Ze wilde ons niet verder belasten met details, maar het bleek dat Gabie zwaar geschopt en geslagen moet zijn geweest. Op zo'n moment springen echt de tranen in je ogen als je dat hoort. Zo afschuwelijk als mensen kunnen zijn. Er kon niet meer worden vastgesteld of de mishandelingen tot gevolg hebben gehad dat de nieren beschadigd zwaren geraakt. Welicht heeft ze (ook ) onbehandelde blaasontstekingen gehad...... na die verschrikkelijke diagnose hebben we nog bijna twee jaar van haar gezelschap mogen genieten door over te stappen op speciaal voer en regelmatige controles.

Uiteindelijk hebben we een week voor ze 7 jaar zou zijn geworden afscheid van haar moeten nemen. Nu, terwijl ik dit schrijf, springen de tranen me weer in de ogen. Ze was van de 6 boxers die ik heb gehad, degene met wie ik me het meest verbonden heb gevoeld en onze liefde was absoluut wederzijds! Het voelde zo onrechtvaardig dat zij na haar ellendige begin van het leven, maar zo kort van een fijn leven heeft kunnen genieten met twee man personeel. Gelukkig heeft ze een hele fijne tijd bij ons mee mogen maken.......

Bijna een jaar na haar dood hebben we in 2019 een boxer geadopteerd van 10,5 jaar via een speciale association voor boxers, Boxer 'Ami. We hebben toen bewust voor een oude boxer gekozen omdat Gabie veel te jong was overleden. Zij volgde me echt overal, ze kon absoluutniet tegen alleen zijn...... Helaas voor haar verkochten we ons huis en was de stabiliteit weg. Na 16 maanden bleek dat ze Alzheimer had en bleef ze, zodra het donker werd, spoken. Licht aanhouden en bij haar gaan slapen hielp allemaal niet. Haar zelfs op bed laten slapen en wiegen in mijn armen konden haar niet kalmeren. En zodra het licht werd ging ze het liefst buiten onder de heg van ons oppasadres slapen. Ze trok zich steeds verder terug. En ondanks de fantastische zorg van de dierenartsenpraktijk in Bergerac, lukte het niet om haar te kalmeren en te laten slapen. Dus toen hebben we ook voor de beslissing moeten nemen om haar in te moeten slapen.......

Dit is komende week een jaar geleden. Wanneer we weer een eigen huis bezitten en er rust is zullen we pas weer een hond gaan adopteren. Zeker is dat we weer zullen gaan voor een zielig geval. Voor ons geen pups meer. Hoe leuk ook er zijn zoveel honden die op zoek zijn naar een nieuw baasje. En wie weet worden we wel een gastgezin voor honden die tijdelijk opvang nodig hebben voor herplaatsing.......