Na de avondklok

Het moest er een keer van komen, altijd gevreesd, nooit gebeurd. Maar nu, een nieuwe keuken aan het bouwen, einde van de dag, moe na uren klussen, bijna donker, nog even een gaatje boren, om een steun aan te brengen voor het keukenblad dat ik er morgen op zou leggen. Ik pakte mijn Makita klopboormachine, zette er een 6 mm steenboortje in, en toen ging het mis.

 De boor schoot door het muurtje heen - was het gipsplaat of een soort pleisterwerk? - en raakte iets hards. Ik zette aan om de weerstand te overwinnen, en opeens spoot er een fontein uit de muur. Door het kleine zes millimetergaatje golfde onder een onvoorstelbare druk een gigantische hoeveelheid water de keuken in. Gillend, vloekend en schreeuwend - ik was gelukkig alleen - rende ik het huis door, naar buiten, gooide het betonnen deksel opzij en draaide de hoofdkraan dicht. Rende terug naar de keuken die in die korte spanne tijds was gaan lijken op gebombardeerd Beiroet. Overal droop het water vanaf. Een rivier stroomde door de deels reeds aangelegde kastjes. Wanhopig gooide ik handdoeken op de plassen. C. kwam thuis met de honden en concludeerde laconiek: “Wat nu?”

 Enfin, shit happens. Of om Jacques Chirac te citeren: “Les emmerdes, ça vole toujours en escadrille”. Het was inmiddels avond. De hoofdkraan was dicht. Er zou niets meer gebeuren, maar we hadden toch echt wel water nodig. Michel bellen. Michel is onze artisan hier. Moeilijk vertaalbaar, ja, een ambachtsman. Dat was hij zeker. Maar in Nederland zou je hem eerder een aannemer of klusjesman noemen. Geen van beiden dekt de lading. Hij neemt alle soorten werk in en om het huis aan. Metselen, loodgieterswerk, elektriciteit, tegelen, vloeren aanleggen, terrassen, muurtjes, ramen, kozijnen, deuren, alle timmerwerk. Samen met Julien, zijn zoon. Hij heeft hier zo’n beetje alles wel gedaan. Op zijn gemak, nooit op tijd klaar, maar altijd goed werk leverend en heel gezellig bij de koffie.

 Konden we hem nu nog bellen? Het was inmiddels 19.00 uur, hij had er al een lange werkdag op zitten. Bovendien na de couvre-feu, de avondklok. Hij kwam er gelijk aan, riep hij. Drie kwartier later stopte zijn gammele witte vrachtwagentje voor ons hek en strompelde Michel het terrein op. Wat er aan de hand was? Ja, hij had in een spijker gezeten met zijn knie. Was gaan ontsteken. Hij heeft altijd wat, Michel. Hij is een jaar of zestig, en zijn lichaam is op, na vijfenveertig jaar klussen. Af en toe moet hij zich laten opereren, maar liever niet, want hij krijgt geen ziekte-uitkering. Om zich daarvoor te verzekeren als patron van zijn eigen bedrijfje - hij heeft één werknemer, zoon Julien - schijnt te duur te zijn. Dus hij werkt door met een versleten schouder, vergroeide gewrichten in zijn polsen en zijn handen, scheve wervels en weet ik wat allemaal niet meer.

 De rust die hij uitstraalde, terwijl hij het door mij veroorzaakte slagveld aanschouwde. Keek me glimlachend aan met zijn pretoogjes en liet zijn zoon zijn gereedschapstas en de soldeerbrander met een flinke ouderwetse gasfles uit de camion halen. Grapjes makend beitelde hij om het zesmillimetergaatje een iets groter gat in de muur, tot de koperen leiding zichtbaar werd. ‘Hoe kleiner, hoe beter’, mompelde hij. We konden het gat in de leiding zien. Michel schuurde het oppervlak, zette zijn brander aan om de boel schoon te branden, pakte een soldeerstaaf en soldeerde, ondanks de enorme vlam, met een verbijsterende precisie het gaatje weer dicht. “Morgenochtend even voelen, Leo. Als het droog is, dichtpleisteren en op die plek nooit meer boren, afgesproken?”

 We dronken nog een kop koffie en bespraken de voortgang van de vaccinaties in Frankrijk. Er zijn hier nog steeds 30.000 besmettingen per dag en 80% van de IC-bedden zijn bezet met COVID-patiënten. Maar Julien - inmiddels een jaar of vijfendertig - is een revolutionair. We hebben in Nederland een paar virusgekkies die achter Baudet aanlopen, maar in Frankrijk heeft de overheid te maken met een tsunami aan achterdocht en argwaan. Julien is de vertegenwoordiger daarvan. Natuurlijk laat hij zich niet vaccineren. Hij gelooft er niets van dat het veilig is! “Kijk naar Sarkozy die nu de cel in moet omdat hij zo corrupt als de pest was. Mitterand, Hollande, Macron, allemaal hetzelfde. Ik geloof die gasten voor geen cent.” Ik doe een poging om hem op zijn verantwoordelijkheid te wijzen (IC’s te vol) en om te ontzenuwen dat de vaccins gevaarlijk zijn (onderzoek). Maar je kent de antwoorden, van de Trumps, de Bolsonaro’s en de Baudets. Hadden ze maar niet moeten bezuinigen op de IC-bedden. Geloof jij die onderzoeken? Pa Michel is wat kalmer, maar ook hij zegt nog maar even te wachten met een prik. Dat gaat hem niet worden hier.

 Ze rijden het donker in, naar huis. Vergat hem te vragen wanneer hij nou met het terras verder gaat. We wachten nu drie jaar. De stenen zijn twee jaar geleden gebracht. Een jaar later de betonijzers. Weer een half jaar later hebben ze het gras weggehaald en de bekisting geplaatst. Drie maanden terug het beton gestort. Nu is het wachten op het leggen van de tegels, van die mooie, natuursteen uit de streek. Het zal vast prachtig worden. O ja, en die offerte voor het plafond op zolder. En voor de nieuwe garagedeuren. Maar ach, we konden weer douchen. Goud waard zijn ze, die ambachtslieden.

Leo Pauw

Voor meer korte verhalen over ons leven in Frankrijk: zie www.leopauw.com.