Fransen en dieren

Fransen en dieren (mijn ervaring)

Aan een goede vriend, die een groot liefhebber van Frankrijk is, vroeg ik eens ; ”Houden Fransen eigenlijk wel van dieren?”
Zijn antwoord daarop was ;”Zeker wel! Mits goed klaargemaakt!”
Een antwoord dat aan duidelijkheid niets te wensen over laat!

Men gaat in Frankrijk wat anders om met dieren dan in Nederland. Waar naar mijn bescheiden mening de Nederlanders wel eens te ver doorschieten naar de ene kant en de dieren bijna als mensen zien, schieten de Fransen door naar de andere kant.

Wij hebben aardige buren. We zeggen elkaar gedag en maken een praatje en indien nodig helpen we elkaar. Daar blijft het bij! Mijn buurman, die als tandarts toch hoog opgeleid is, is een goed voorbeeld van hoe Fransen op het platteland met dieren omgaan. Hij heeft een passie voor paarden. Geen rijpaarden, maar werkpaarden van het ras Percheron. Hij heeft er een goede dertig merries van en een hengst. Hij is gek op die beesten. Elk jaar dartelen er een twintig veulens in de wei. Als die volgroeid zijn worden ze per vliegtuig naar Japan vervoerd, alwaar ze worden geslacht. Men schijnt daar jong paardenvlees als een lekkernij te beschouwen.
De hengst verblijft in een klein veldje achter de stal naast ons huis. Ik herinner me nog goed de hengst die er bij onze aankomst in Frankrijk was. Het beest droeg de frivole naam “Danseur”. Het was echter geen lichtvoetig dier, van trippeltrappeltrap, maar een fors en lomp werkpaard. De enige danspassen die ik hem heb zien maken was bij het bezwangeren van de merries in het voorjaar. Dat was beslist geen lichtvoetig gebeuren. Ik heb eens een foto van de kop, pardon het hoofd, van het dier gemaakt. Die heb ik in posterformaat laten afdrukken en heb die de buurman voor zijn verjaardag gegeven. Hij was haast in tranen! Hij zoende de foto bijna. Ik heb hem nog nooit zo naar zijn vrouw zien kijken, terwijl die er toch best mag wezen.
Maar de buurman heeft naast paarden ook een vijftigtal koeien van het ras Limousin. (hij heeft 130 ha grond). Die heeft hij omdat die wat meer geld opbrengen dan paarden en hij ook zijn knecht moet onderhouden. Die beesten worden goed behandeld, maar veel liefde voelt hij er niet voor. Het zijn productiedieren, en om een goede productie te verkrijgen, moet je de dieren verzorgen; niet omdat je liefde voor ze voelt!
Toen ik hem onlangs vroeg naar de sterfte onder zijn vee zei hij dat die er niet was. Ik merkte op dat ik toch twee keer de kadaverdienst had zien komen. Oh, zei hij, dat waren maar koeien.
Ze hebben drie honden; twee grote en een klein hondje. De grote zijn waakhonden die altijd in een kennel van een 20 m² verblijven. Ze hebben een schoon hok en ook de kennel is schoon en ze krijgen goed te eten, maar komen vrijwel nooit buiten de kennel. Aangehaald worden ze al helemaal niet. Als ik ze zo af en toe door het gaas wat lekkers toestop zijn ze helemaal door het dolle.Tja, volgens Franse begrippen heb je werkdieren en huisdieren. Het kleintje is het lievelingetje van de buurvrouw en mag wel in huis. Ik heb wel eens medelijden met die grote honden.

Je mag natuurlijk niet generaliseren, we hebben hier per slot van rekening ook ene Brigitte Bardot, maar dieren zijn in Frankrijk onderverdeeld in drie klassen; troeteldieren, werkdieren, en dieren voor de slacht. Werkdieren zoals waakhonden worden dikwijls slecht behandeld. Ik zie hier nog regelmatig waakhonden aan een ketting liggen. Troeteldieren daarentegen, worden gekoesterd. In de auto verblijven zij vrijwel altijd op de voorbank en zitten los. Productiedieren worden economisch bekeken. Ze hebben hier niets te klagen hoor en staan zomer en winter buiten in het veld en niet in overvolle stallen. Maar er wordt wel nuchter naar ze gekeken. Er moet geld mee worden verdiend. Een houding die ik wel kan waarderen.

In Frankrijk is ook de jacht erg populair en na voetbal de grootste sport. En kom op het platteland niet aan de jacht! Het is hier echt een volkssport. Timmerman, bakker, boer, winkelier; iedereen jaagt! Al wordt het de laatste tijd wel wat minder.

Ik heb beroepshalve vrij veel met Fransen gewerkt. De Franse marine is heel wat autoritairder dan de Nederlandse. Datzelfde zie ik terug in de behandeling van werkmensen. De knecht van de buurman krijgt zo af en toe ongenadig op zijn kop! Ook als ik er bij sta. Dat terwijl het een heel harde werker is die elke dag van acht uur tot acht uur, en indien nodig nog langer, aanwezig is. Is de “patron” als tandarts in zijn kabinet, dan is de knecht altijd wel te vinden voor een kort praatje. Is de baas er, dan zegt hij geen woord en durft hij nauwelijks gedag te zeggen. Goed, een knecht is geen vee, maar zijn behandeling lijkt er soms wel op.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200523, Dieren, Kunst en Cultuur

Reactie van Penninger op 24 Mei 2020 op 9.10: Goed morgen hr. Hans. Ik heb uw verhaal gelezen over Fransen en dieren. Een zeer duidelijk én ook kloppend want dit kan je ook gebruiken voor Belgen en dieren. Ik ben geboren in Tongeren (oudste stad van België) maar werd opgetrokken in één van de omringende dorpen. Nu spreek ik over bijna 50-55 jaar geleden en uw verhaal klopt volledig. Overal in die dorpen waren er "kleine" boeren die hoofdzakelijk enkele varkens, kippen, konijnen, duiven op na hielden puur voor eigen levensonderhoud. Mijn grootvader was ook zo een kleine boer en had naast de genoemde dieren nog één koe voor eigen melk (boter) en een werkpaard voor het bewerken van een gepachte akker om aardappelen, uien te telen. Daarbuiten nog een moestuintje. Die mensen waren tevreden met hetgeen wat ze hadden om zichzelf van eten te voorzien etc. Er werd ook regelmatig producten onder de boeren geruild. Zo had je dan de grote "Heerboeren" die met grote vierkant hoeven en onnoemelijk veel vee en ontelbare hectares akker het voor het zeggen hadden in de gemeenschap samen met de burgemeester, pastoor en schoolhoofd. De behandeling van knechten bij deze boeren en de behandeling van dieren en vee komt volledig overeen wat u omschrijft Hans. Ik ga géén reactie geven wat goed en/of wat niet goed is of was, maar uw verhaal heeft mij volledig teruggebracht naar "vroeger". Zelf ben ik geen schrijver. Ben al verschillende jaren lid van Nederlanders.fr en lees bijna dagelijks de verhalen die erop verschijnen. Ik geef in de regel geen reactie(s) omdat er regelmatig verkeerde interpretaties naar voren komen vandaar. Desalniettemin heeft u mij zover gekregen en ik wil hier enkel een zeer positief gebaar naar u overbrengen over uw verhaal Frankrijk en dieren!

Reactie van Hans van den Bos op 24 Mei 2020 op 11.50: @ Penninger

Ik herken uw verhaal ook. Ik heb veel met Belgen samengewerkt en mag ze graag. Ik heb twee jaar in oostende gewoond en mijn oudste zus woont al jaren in Wezel. Hoewel de Vlamingen zich afzetten tegen de Walen en de Fransen, hebben ze zeker veel gemeen. Ik ben zelf een Brabander en kan me de Vlaamse volksaard goed voorstellen. Ook in Brabant sprak vroeger de elite Frans onder elkaar. Ik heb wel de indruk dat de Nederlandse Brabanders zich daar de laatste decennia meer van hebben losgemaakt dan de Vlamingen.
maar ik blijf van Vlaanderen houden; hun Bourgondische levensstijl spreekt mij wel aan. Ik herinner me nog heel goed dat de Rijkswacht vroeger tussen de middag kwam eten op de zeemacht kazerne in Oostende. Die dronken dan gerust een pnt of vier en stapten daarna gerust in de auto. Bier, dat is geen alcohol, zeiden ze!

Reactie van Penninger op 24 Mei 2020 op 19.06: @Hans. Dank voor uw reactie! v.w.b. de Belgische Gendarmes dat was vroeger een heel bekend gegeven samen met de douaniers, zij dronken destijds mee mét of meer dan de plaatselijke bevolking. Toen waren ze ook vriendelijker en behulpzamer uit mijn ervaring. Maar goed dat deze tijden ook verandert zijn op dat gebied toch (alcoholgebruik). Enfin we hadden leuke tijden in de vroegere jaren. @Jan, leuk dat u uw indruk bevestigd krijgt door Hans en uw positieve reactie naar mij toe. Beetje over mijzelf: woon sinds april 2018 (oktober'19 officieel) in de Alpes-de-Haute-Provence (vroeger Bas-Alpes) dépt. 04 in een zeer klein gehuchtje (Hameau Rouainette). Mijn naam is Ludovic Penninger (gehuwd met Annie) en heb het geluk om op 62-jarige leeftijd op pré-pensioen te gaan. Ben Belg én Nederlander! Ook voor jullie wat nog resteert van deze dag een fijne avond en hopelijk blijven héél veel mensen bespaard van deze vreselijk Covid-19. Prettig eventjes op deze wijze gecommuniceerd te hebben.

Reactie van Alle Laversma op 25 Mei 2020 op 13.34: Hans, in essentie beschrijf je met je verhaal hoe de situatie in de hele hele wereld is voor dieren. Er zijn troeteldieren, werkdieren, wilde dieren en slachtdieren. En zet mensen niet zo op een voetstuk, we zijn simpelweg ook dieren (of moet ik zeggen beesten). Verwonder je dus maar nergens over wat het gedrag van "mensen" betreft.

Het enige verschil wat ik zie tussen Nederland en Frankrijk is; In Nederland is veel hypocrisie en verborgen dierenleed, in Frankrijk zijn de meeste mensen open over hoe ze tegen dieren aankijken.

Hoe hard je ook schreeuwt of hoeveel geld je ook geeft aan "dieren partijen", er zal niet snel iets veranderen t.a.v. hoe dieren behandeld worden. Hooguit wat "accent verschuivingen". Dit gedrag is diep in mens c.q. beesten geworteld.

Reactie van Jacqueline Anemaat op 26 Mei 2020 op 13.34: Als we hier in NL met de hond wandelen komen we altijd wel baasjes met hun hond(en) tegen, ook als we 's avonds laat nog een rondje doen. In LDF - waar we normaal gesproken 6 mnd per jaar zijn (nu even niet) - komen we zelden iemand tegen en 's avonds laat kom je nooit iemand tegen.
De meeste Fransen redeneren: waarom zou ik met mijn hond gaan wandelen, de tuin is toch groot genoeg?

Reactie van Hans van den Bos op 26 Mei 2020 op 18.19: Nee, er zijn wel degelijk grote verschillen tussen de landen. Ik denk dat de voornaamste reden daarvoor welvaart is. Mensen in landen waar je nauwelijks het hoofd boven water kunt houden hebben wel wat anders aan hun hoofd dan de behandeling van huisdieren. Ook de ontwikkeling in een land speelt een grote rol. Vergeet niet dat er in Nederland nog niet zo lang geleden honden en geiten als trekdier werden gebruikt en dat kettinghonden heel normaal waren. Ook crcusdieren zijn pas sinds kort verboden! Kinderen zochten vogeleieren, bliezen lucht in padden, hielden meikevers in flessen, enzovoorts. Nu slaan we de andere kant op door zelfs het berijden van paarden ter discussie te stellen. Een paard schijnt dat niet uit eigen vrije wil te doen!

Reactie van Penninger op 26 Mei 2020 op 19.59: @Hans, ik moet u volledig ondersteunen in uw antwoord op mevr. Anemaat. Haar redeneren is in mijn ogen niet correct en al helemaal niet onderbouwd. U beschrijft uit eigen ervaring uw verhaal van Fransen en dieren! Zoals ik al eerder aangaf geef in de regel geen reactie(s) omdat er regelmatig verkeerde interpretaties naar voren komen vandaar. Overigens vind ik het niet gepast om negativiteit te uiten naar verhalen vanuit iemand eigen ervaring. Ik blijf erbij dat u hr. van den Bos een zeer geloofwaardig en betrouwbaar verhaal naar voren bracht. Hopelijk stopt het hierbij!

Reactie van Jacqueline Anemaat op 26 Mei 2020 op 20.20: Huh, niet onderbouwd? Na 10 jaar 6 maanden per jaar honden uitlaten in LDF en veel gesprekken met Franse vrienden, kennissen en dorpsgenoten heb ik dacht ik toch wel enige ervaring.
Mijn reactie is gewoon een toevoeging aan het verhaal en er zit geen greintje negativiteit t.a.v anderen bij.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.