Stilletjes verdwenen

Stilletjes ben ik van dit forum verdwenen. Ik woon inmiddels permanent in Nederland met een pied-à-terre in de Franse Alpen, waar ik af en toe van prachtige herfstpaletten geniet en binnenkort hopelijk weer van een witte kerst. Als ik soms iets schrijf is het van een Nederlander in Nederland en dat heeft hier weinig te zoeken.

Het is vreemd wat een remigratie emotioneel met je doet. Schaamte voel ik, naar al die mensen toe die het heerlijk hebben in Frankrijk en voor geen goud terug willen. Steeds voel ik de neiging om me te verdedigen. Klopt, het is hier erg vol. Inderdaad ook erg plat. Weinig wilde natuur en erg veel grijze dagen. Ondanks die onweerlegbare feiten, voel ik me hier thuis. Ik voel me hier meer ik. Natuurlijk mis ik Frankrijk, vooral de natuur, het Hollandse weer kan ik wel hebben met muts, sjaal en boerenkool met worst.

Met terug gaan naar Nederland verloor ik ook een stukje identiteit, daar had ik vooral in het begin heel veel moeite mee. Niet meer die rare buitenlandse zijn in dat oude pand op het plein van een vergeten Frans minidorpje. Niet meer die stoere Nederlandse die de emigratiestap heeft durven maken met haar jonge gezin en zich toch maar mooi handhaaft. Ongemerkt ga je je daarmee identificeren en dat ben je dus in één klap kwijt. Ik was blij dat er hier nog af en toe een ‘exotische’ Franse auto voor de deur stond.

Het ‘hangende-pootjes-gevoel’ wil ik niet toelaten. Ik heb bijna twaalf jaar in Zuid-Frankrijk gewoond, mijn jonge kinderen zijn er volwassen geworden en ik heb een hele mooie tijd gehad in mijn dorpje. Ik zou het niet hebben willen missen, maar er is wel een keerzijde. Met zijn vijfjes emigreren beleeft ieder op zijn eigen wijze. Voor ons betekent dat dat man, dochter en oudste zoon goed zijn geaard in Frankrijk en ieder in hun eigen departement wonen, terwijl ik met de jongste terug ben in Nederland. Een uit elkaar getrokken gezin, terwijl ik juist zo graag iedereen om de hoek had willen hebben.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20221205, Korte Verhalen, Migratie

< Vorige bijdrage

Reactie van Jeannette op 5 December 2022 op 16.33: Dorine, wat moedig van je om dit hier te schrijven!
Maar maak je geen illusies, er zijn heel veel emigranten die terugkeren omdat zij niet volledig kunnen aarden, er zijn er maar weinig die dit opschrijven dat is alles.

Ook zijn er nogal wat emigranten die ondertussen in Frankrijk 'vast' zitten en niet terug kunnen ook al zouden ze dat wel graag willen.

De scheiding en het uiteenvallen van je gezin is natuurlijk ook heel verdrietig om te moeten beleven maar ik betwijfel of dat alleen aan de emigratie en remigratie ligt.

Zo gaat het nu eenmaal in het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn maar dat hoef ik je dus niet te vertellen.

Ik wens je weer een goede toekomst in Nederland met je jongste kind, geniet maar van Frankrijk als je hier bent en dank het delen.

Reactie van Augusta op 5 December 2022 op 17.03: Lieve Dorine,

Wat heb je je gevoelens prachtig weergegeven.
Verontschuldig je vooral niet door te beweren dat je hier weinig te zoeken hebt als Nederlander in Nederland. Verhalen hebben geen grenzen en levensverhalen al helemaal niet!

Weet je nog …“Ongewild borrelt er een beetje trots boven. Trots op mijn nuchtere licht anarchistische roots die toch ook een onderdeel van mijn ego-identiteit zijn …”
Zo trots op je roots dat ze sterker blijken te zijn dan je stukje Zuid-franse identiteit.

Beschouw deze jaren als een waardevolle en positieve levensles die niet iedereen bezit en ervaar remigratie als “een gevoel van herkenning, van vertrouwen, van veiligheid. Een gevoel van thuiskomen », zo mooi door jezelf omschreven in augustus 2018 in “Heimwee”.

Wees trots op jezelf en je gezin. Accepteer de dingen zoals ze zijn.
Jouw gezin zal altijd bestaan uit een vader, een moeder en hun kinderen.
Waar ieder lid vrij is om zijn eigen weg te kiezen.
En wonen ze, jammer genoeg, niet om de hoek…

Augusta

Reactie van Janny O. op 5 December 2022 op 17.24: Dorien, je bent echt niet "bijzonder". Ja, ieder mens is bijzonder, maar juist de laatste tijd heb ik van twee stellen, veertigers, gehoord dat ze weer terug zijn gegaan naar Nederland. Het zijn niet alleen ouderen die weer terug gaan.

Koester de jaren in Frankrijk, toen je het nog leuk vond, en accepteer dat ieder leven diverse episoden heeft. Heel veel fijne jaren, met je dochter in Nederland. En natuurlijk ook met de rest van het gezin als je die weer in Frankrijk ontmoet.

Reactie van Dorine van der Marel op 5 December 2022 op 17.43: Augusta, ik ben onder de indruk van jouw kennis van mijn schrijfsels! Ongelofelijk. Dank voor alle bemoedigende woorden. En jij ook Jeannette. Het is niet zo dat ik hier zit te sippen de hele dag, ik ben blij met de stappen die ik gezet heb, al brengt het behoorlijk wat emoties met zich mee.

Even nog voor de goede orde, dat is wat onduidelijk in mijn verhaal, maar ik ben niet gescheiden. We wonen op dit moment ieder in ons eigen land, maar ik hoop dat we in de toekomst toch een manier vinden om samen verder te kunnen.

Dank ook Janny (mijn jongste is een zoon ;)).

Reactie van Janny O. op 5 December 2022 op 17.47: Sorry Dorine, dat is een slip of the pen. Maar alsnog wel een fijne tijd zo saampjes.

Reactie van Augusta op 5 December 2022 op 18.29: @Dorine, inhoud en schrijfstijl hebben me altijd bijzonder aangesproken.
Het feit dat je je roots weer opgezocht hebt, wil nog niet zeggen dat je verhaaltjes hier niet meer welkom zijn omdat “ze niets met Frankrijk te maken zouden hebben”.
Wie zou het nu in z’n hoofd halen om dat te beweren? Niemand toch :)

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 5 December 2022 op 23.14: Dankjewel voor dit prachtige verhaal Dorine. Met de leeftijd wordt de cirkel steeds ronder. Ik heb leven in twee landen altijd een voorrecht gevonden. Thuis hoeft niet één plek te zijn. Nou, en of, dat dit verhaal past in dit forum voor Nederlanders in Frankrijk. Ik denk dat jouw verhaal herkenbaar is voor veel emigranten, immigranten en remigranten. Nu al 43 prachtige blogs, dank daarvoor. Ik hoop zeer dat je ons ook in de toekomst laat meelezen en misschien een beetje meeleven met je prachtige verhalen.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 6 December 2022 op 7.01: Ik had je al gemist!

Verder is alles al gezegd wat er te zeggen valt. Je bent niet gescheiden, houwen zo! Gewoon ieder zijn plek om z'n leven te leiden. Moet kunnen. Om later hopelijk weer samen verder te gaan. Het allerbeste gewenst en een lekker leven in Nederland! Hopelijk blijf je hier schrijven, want eens francofiel, altijd francofiel. Je zult ongetwijfeld vaak terugdenken aan je franse avontuut en laat ons asjeblieft meegenieten, zoals je dat in het verleden ook altijd deed! Al is je gezin praktisch uiteen gevallen, je geweldige verhalen blijven!

Reactie van Veronka Hoogenbosch op 6 December 2022 op 9.12: Je werd inderdaad al gemist, Dorine! je verhalen op dit forum waren parels en waarom zou je dat niet blijven plaatsen? Geniet van het kunnen zijn in 2 landen met elk hun eigen voors en tegens. Lopend boodschappen kunnen doen of op de fiets! Heerlijk! :-) Hartelijke groet uit de Haut-Saône.

Reactie van Maria op 6 December 2022 op 9.39: Dorine, er is al veel geschreven daar heb ik niets meer aan toe te voegen. Natuurlijk hoor je thuis op dit forum. Ik geniet altijd weer van je verhalen .

Liefs vanuit la Manche Normandie