Zondagochtendwandeling (2)

Enkele jaren geleden stond Guy aan de andere kant van de Auzonnet, toen ik voorbijkwam. Hij riep me toe dat ik gemakkelijk de rivier kon oversteken, omdat het water toen ook laag stond. Onder zijn aanmoedigingen daalde ik de steile helling weer af, stak voorzichtig van steen op steen de rivier over en klom aan de andere kant de oever op. Ik moest mee omhoog naar z'n "huis". Het bleek een oude donkergroen met oranje beschilderde stacaravan, waarop hij "Guyvette" had geschilderd. Yvette was er ook. We dronken met z'n drieën een apero. Ik moest beslist blijven eten. Guy maakte opzij van de caravan van wat takken een vuurtje op de grond en zette er een rek over waarop hij stukken vlees roosterde. Yvette maakte ondertussen salade en bijgerechten klaar. Gezeten op het smalle terrasje voor de caravan dat de steile helling er overlaat, genoten we van een verrukkelijke maaltijd. Ook Pico werd niet vergeten.

Om iets terug te doen heb ik ze een keer uitgenodigd voor het etentje dat mijn vriend Augustijn, die met zijn varkens, schapen, kippen en pauwen eenzaam in een door hem gerestaureerde oude ruïne boven op een berg woont, iedere twee maanden geeft voor zijn vrienden en iedereen die mee wil komen. Vaak een bont internationaal gezelschap, waarin altijd een Babylonische spraakverwarring heerst en waaraan Guy en Yvette zich wonderwel wisten aan te passen.

Regelmatig ontmoetten we elkaar op feestjes van de gemeente. Totdat ik een paar maanden terug Guy tegen het lijf liep bij de supermarkt in het vroegere mijnstadje. "Hoe gaat 't?" vroeg ik. "Goed", zei hij. "En met Yvette?" "Yvette is dood", zei hij, "drie weken geleden is ze overleden." Ik schrok vreselijk, zo'n levendige vrouw! Ik kon het bijna niet geloven. Omdat ik erg veel haast had, beloofde ik gauw bij hem langs te komen.

Per auto en ook te voet is hij moeilijk te bereiken. De mobiele telefoon bleek afgesloten. Inmiddels had ik al enkele keren aan de andere kant van de rivier staan roepen: "Guy! Guy! Es-tu là?" Geen antwoord. Zo ook zondagmorgen. Eveneens vergeefs. Zondagmiddag trok ik de stoute schoenen aan. Op zondagmiddag zou hij toch wel thuis zijn? De auto parkeerde ik op het weggetje aan de andere kant van de rivier. Te voet liep ik langs de grote weg, waar de auto's rakelings langs me heen scheurden, naar de ingang van Guy's terrein. Vroeger kon je gewoon het terrein op rijden, maar sinds enkele jaren is op enkele meters van de weg de toegang afgesloten met een groot hek waarop een bord met een vervaarlijke hond en "Je monte la garde". Ik zag een bel met twee namen eronder. Maar niet die van Guy. Ik besloot het er op te wagen en belde aan. Uit de huistelefoon kwam een mannenstem. "Ik kom voor Guy", zei ik. "Wacht, dan kom ik naar boven", zei de stem. Een magere oude man in gezelschap van een dikke oude hond kwam even later aan het hek.

Dat moet de nieuwe bewoner van het huis van de Zwitser zijn, dacht ik, die in het huis naast Guy boven de rivier woonde en die ik tijdens een wandeling ook een paar keer heb ontmoet. De man opende het hek en vervolgens het gammele geval van schapengaas dat het terrein van Guy min of meer afsluit. We liepen naar de stacaravan. De deur zat op slot en de ramen zaten aan de binnenkant dicht met houten schotten. Guy was overduidelijk afwezig. Ik vroeg of de man zijn telefoonnummer had. "Loop maar even mee", zei hij. Onder de afdaling naar zijn huis zei ik: "U woont hier nog niet zo lang, hè?" "Achttien jaar", zei de man. "Maar hier woonde toch een Zwitser?" vroeg ik. "Dat ben ik", zei hij. Ik had de man helemaal niet herkend. Toen ik hem vroeg of hij mij niet herkende: "Nee, ik herinner me u ook niet."

Hoog boven de Auzonnet kijk je vanaf de stacaravan een duizelingwekkende diepte in

Bij de Zwitser thuis ontmoette ik zijn partner Maria, een sympathieke vrouw, die hij kennelijk in de tussentijd had leren kennen, want destijds woonde hij alleen. Ik kreeg het telefoonnummer van Guy (én dat van hen). Ze hielden me geruime tijd aan de praat. Ik moest eens aankomen, dat was gezellig. Maria komt oorspronkelijk uit Brazilië, maar ze was in de jaren zeventig getrouwd met een Fransman. Vandaar dat ze zo rap Frans ratelt, dacht ik. Ze waren duidelijk blij met de afleiding die mijn bezoek bracht. Ik herinnerde me uit vroegere gesprekken met de Zwitser (die Michel bleek te heten), dat hij een verwoed tafeltennisser was. Toen ik ernaar vroeg zei hij: "Dat doe ik niet meer." 

Toen ik vertrok liet Michel me zien hoe ik in het vervolg zelf het hek kan openen, zodat ik met de auto het terrein op kan rijden. Guy heb ik nog steeds niet gesproken. Hij is misschien een paar dagen weg. Maar de hernieuwde kennismaking met Michel (en met Maria) was beslist de moeite waard. 

Al met al een wat onverwacht besluit van zomaar een zondagochtendwandeling.

Chez Guyvette