Zondagochtendwandeling (1)

De open mijn waar ik vaak een ochtendwandeling maak, omdat het er zo lekker rustig is, dwingt mij en Pico tot steeds kortere wandelingen vanwege de erosie en de instortingen van de wanden en de paden. Zondagmorgen besloot ik weer eens een lange wandeling langs de Auzonnet te maken, een riviertje dat ontspringt in de buurt van ons beroemde château de Portes (le vaisseau des Cévennes) en na vele kilometers uitmondt in de Cèze. Een deel van de wandeling loopt via La Régordane (GR 700), waaraan mijn huis ligt en waaraan ik mijn sjambredootje heb te danken.                                                                                                         

Ik wandelde noordwaarts het dorp uit. Bij een van de laatste huizen kwam Henria net haar huis uitgeschuifeld, steunend op haar wandelstok. Zoals gebruikelijk maakten we een praatje. Het was zeker een jaar geleden dat ik haar voor het laatst buiten had gezien. Ze was gekrompen en sterk vermagerd. "Ik word al 90!" vertelde ze, "volgend jaar mei. Ik heb reuma aan mijn voeten en de kiné heeft gezegd: u moet lopen, madame J.! Want ik heb recht op drie keer per week de kiné."

Daar hoeft ze niets voor te betalen, evenmin als voor de thuisverpleegster die twee keer per dag komt. Twee keer per week heeft ze ook "recht op" huishoudelijke hulp, waarvoor ze een klein beetje moet bijbetalen, en eens per week komt haar zoon boodschappen brengen. "Nu moet ik weer naar huis", zei ze en voorzichtig schuifelde ze weer terug.

L'Auzonnet

Ik liep verder via het smalle rotsige bospaadje dat naar de Auzonnet leidt. Vlakbij het huis bij de waterval dat te koop staat ontmoette ik David ("Daviede"). David is de schapenhoeder van het dorp, een zoals hier gebruikelijk wat simpele figuur. Al vele jaren mag hij zijn kudde laten grazen in de grote tuin van het huis. Ik kom hem met zijn schapen regelmatig tegen. De kudde is in de loop der jaren geslonken en inmiddels heeft hij nog slechts zes schapen. Hij heeft altijd een hond bij zich, die hij uiterst kort aan de lijn houdt en tegen wie hij voortdurend luidkeels loopt te schelden. Het eerste wat me nu opviel: geen hond. Ik hoopte dat het arme beest dood was. Maar nee: "De hond zit vastgebonden", antwoordde hij desgevraagd, "hij zit achter de schapen aan." Hij vertelde dat hij met zijn kudde hier mocht blijven komen totdat het huis is verkocht. "Wat vragen ze ervoor?" vroeg ik nieuwsgierig. Hij had het de eigenaars wel gevraagd, maar ze wilden het niet zeggen.

Brug over L'Auzonnet

Weer verder, het volgende rotsige paadje op. Meestal loop ik tot aan de brug, waarover de grote weg loopt. Het water van de Auzonnet staat echter door het uitblijven van de beruchte "épisode cévenol" uiterst laag. Ik kon dus weer eens onder de brug door, voorzichtig balancerend over stenen en rotsen. Helaas bleek aan de andere kant van de brug de erosie te hebben toegeslagen. Toch waagde ik me over de langs de steile helling naar beneden gestorte en verspreid liggende stenen en rotsblokken. Ik klauterde omhoog tot de smalle asfaltweg die na de brug begint en hoog boven de rivier langs de woning van Guy aan de andere kant van de rivier leidt.

Guy en Yvette heb ik toen ik hier nog maar kort woonde leren kennen tijdens een van deze ochtendwandelingen. Yvette had een woning in het nabijgelegen voormalige mijnstadje. De twee hadden elkaar daar ontmoet tijdens het bal van een fête votive. Want ze waren beiden dol op dansen. Sinds die tijd was Yvette lange weekends bij Guy aan de rivier en van dinsdag tot vrijdag ging ze naar haar eigen huis om haar kinderen te ontvangen. Ook Guy en Yvette wandelden veel en ik kwam ze dus regelmatig tegen.

Over stenen en rotsblokken omhoog