Wonen in de natuur

Dat was wat we wilden en willen. Wonen in- en met de natuur. Leven en laten leven.Wat klinkt dat toch gezellig! Toch, als je dan eenmaal bezig bent om dat waar te maken, besef je pas dat niet jij, maar vooral die natuur concessies moet doen. Oké, dat huis dat stond er al, al sinds 1800 of zo. Dus daar was die natuur wel aan gewend. Maar die bomen op de helling achter het huis hadden er bijvoorbeeld niet op gerekend, dat zij het loodje zouden moeten leggen. Ze hingen vervaarlijk diep over het dak en ja dan.. Dus vort met die bomen.

Vervolgens wekenlang zagen in de stammen en klieven van de stukken hout... Herrie, ook bijkomstig probleempje voor die natuur. Dat we drie lieve afstandshonden hebben, is ook een minpuntje voor de natuur: poep en pies en geblaf, reeën schrikken zich een hoedje, net als de zevenslapers en andere natuurlijke bewoners die hier al die tijd al zaten voordat wij er waren, gedurende die hele periode dat het huis leeg stond. O, en dan onze schatten van katten.. die hebben een metamorfose ondergaan. Van gezapige huiskatten zijn het categorische sluipmoordenaars geworden. Geen muis is zijn of haar leven nog veilig en salamanders hebben massaal hun knapzakjes gepakt en zijn verkast..

We laten de vleermuizen in de kelder met rust, maar ook zij worden te vaak gestoord in hun dagslaap als wij weer eens wat moeten veranderen daar beneden..  We zwemmen en peddelen  af en toe in het meer en de otter die het hier net zo prettig vond toeven, heeft mopperend een ander heenkomen gezocht. De eenden verstoppen zich in het struikgewas als wij ons laten zien.

De natuur moet een behoorlijk eindje opschikken voor ons, eigenlijk.  Want we willen er wel van genieten, maar vooral ook geen last van hebben.  Leven en bij voorkeur laten leven, werd ons devies dus... Tot verleden week een stevige frelon een bezichtiging had in een van de vele gaten die onze dikke stenen Franse muur rijk is. Op zich niet alarmerend, maar hij –of zij- koos precies een gat in de hoek van het badkamerraam. Ons badkamerraam. Ik keek het een tijdje aan – veilig van binnenuit en met een toch wel licht paniekerig bonzend hart- en zag hoe steeds meer vrienden van hem –of haar- zich bij hem -of haar- voegden. Er zat een respectabel oud en stevig stuk spinnenweb in de weg en dat knaagden ze probleemloos en in no time door. Het gat werd toegangsvriendelijk gemaakt. Het zag er serieus uit.  Ik heb beslist geen hekel aan frelons of wespen of bijen, maar ik heb wel een heilig ontzag voor de irritatie die ze voor ons kunnen gaan voelen en de daarbij behorende steekacties….

Op internet las ik dat er in principe niets aan de hand is als ze zich nestelen, maar dat je er wel voor moet zorgen dat je niet dichter dan vijf meter in de buurt van hun nest komt. Frelons zouden niet agressief zijn. Maar als dit clubje het gat naast het raam van onze badkamer zou betrekken, zou dat betekenen dat het nooit meer open kon.. En zouden ze zich niet ook naar binnen kunnen knagen? Dan zitten we dus echt wel binnen die vijf kritische meters als we ons net staan te poedelen..

In een tuinartikelwinkel vroeg ik om raad. De verkoper trok zijn Franse wenkbrauwen hoog op toen ik zei dat de dieren volgens mij toch geen kwaad konden? Ik zag hoe hij me categoriseerde: Raar sentimenteel buitenlands wijf. Hij zei dat een frelonsteek zeer, zeer gevaarlijk kon zijn en hield een spuitbus omhoog en deed voor wat er zou gebeuren als ik daar mee spoot:’ Pouf pouf pouf… ‘ hij maakte gebaren van neerstortende beestjes, als kleine straaljagers die uit de lucht geschoten werden.. 

Met mimiek van mijn kant maakte ik vervolgens duidelijk dat het om een ‘trou’ in de ‘pierre `a coté de la fenêtre’ ging en hij keek zorgelijk. Toen verkocht hij mij voortvarend een bus met een klemmetje en een slangetje, dat wij na zonsondergang in het gat dienden te steken en leeg moesten spuiten.. Alles wat leefde zou binnen enkele seconden dood zijn. Geen centje pijn.

Toen ik thuis was, belde mijn dochter. Ik vertelde haar over de frelons. Onze dochter is biologe en –net als wij- dierenvriend.’Nou,’ zei ze, een beetje plagend.’Je wilde zo graag in de natuur wonen, maar je gunt andere levens daar hun plekje niet als het erop aankomt.’ Mijn schuldgevoel groeide.  Na zonsondergang stonden mijn man en ik naar het gat in het steen in de hoek van ons badkamerraam te kijken.

‘Ze zijn zeker al aan het slapen,’ zei ik.

‘Wil je dat ik spuit?’ vroeg mijn man, die altijd mijn ridder is.

‘Laten we nog maar even wachten,’ zei ik. ‘Misschien beviel de plek ze toch niet en zitten ze er helemaal niet.’

De volgende ochtend was er geen frelon te bekennen en ook de dagen daarna niet. Ik vermoed dat ze een andere locatie gevonden hebben- of ze hebben die spuitbus in de vensterbank zien staan.

Het badkamerraam met al die natuur daarachter  houd ik voor alle zekerheid echter voorlopig nog even gesloten!

Annemarie van Gelder

===================

Meer columns van Annemarie van Gelder in haar weblog: 

http://www.annemarievangelder.nl

===================