Wonen en werken in Frankrijk

Wij wonen met ons gezin nu alweer 10 jaar in Frankrijk en altijd in dezelfde vallei. Mijn man heeft zijn eigen bedrijf en ik heb een eigen atelier. Ik ontwerp kleding en maak ze op maat voor de klant en ben nu in de weer om met een Franse vriendin een toeristisch bedrijf op poten te zetten.
Onze 3 kinderen spreken zonder accent vloeiend Frans, Nederlands is hun 2e taal. Toen wij aan ons Franse avontuur begonnen hadden we geen idee op welke wijze wij zouden integreren maar hadden wel zo onze plannen uiteen gezet als voorbereiding. We hadden in Nederland een goed lopend bedrijf, dat hebben we verkocht met ons huis net in de goede tijd, alle schepen achter ons verbrand, gewoon met beide voeten op de grond een nieuw avontuur tegemoet gaan.
Als ik nu terug kijk en zie wat wij in de loop van de jaren met vallen en opstaan hebben opgebouwd ben ik er trots op. Het integreren ging niet vanzelf maar omdat onze kids naar de ecole gingen werd het integreren wel makkelijker want je krijgt vanzelf contact met andere ouders die je weer uitnodigen of andersom. Wij hebben echte vrienden gemaakt en andersom onze Franse vrienden hebben ons tot hun vrienden gemaakt.
Wij kennen meerdere Nederlandse families die hier zijn neergestreken met de bedoeling iets op te bouwen en als je elkaar dan ontmoet, met elkaar kennis maakt omdat ook hun kinderen naar de school gaan waarop de onze ook weer zitten maak je weer nieuwe vrienden.
Ook hier heb je Nederlanders die hun 2e woning hebben en zo nu en dan 3 of 4 keer per jaar naar toe komen. Met een aantal van hen hebben wij een goed contact, we eten wel eens gezamenlijk en gaan ook wel eens met elkaar naar de markt. Het contact is even intensief en dan is het weer voorbij want men vertrekt weer, van integratie van hun kant is absoluut geen sprake, ook al lijkt het bijtijds wel even zo, het zijn meestal vluchtige contacten met de lokale bevolking en dat is het.
Bij ons is het een komen en gaan van mensen, gisteren belde Jean Michel of onze dochter Rosa met Marlene mocht spelen en dan komt Sandrine weer langs die een boek schrijft over het leven in de vallei en die ze de week daarop presenteert in de Marie. Mijn buurman die weer een lading hout komt brengen en een Pastis drinkt, bij ons is het altijd een drukte van jewelste. Morgen zitten we weer met 12 man aan de tafel te eten. Mijn man die buiten het hout staat te kloven met de machine van de buurman en krijgt een uitnodiging om mee te gaan jagen op de Sangliers. Er is altijd beweging, activiteit en af en toe...... die aangename stilte. Ik hou van mijn leven in Frankrijk, we hebben het goed hier. We hebben vrienden gemaakt en andersom. We hebben ons werk, de kiddies gaan naar school en hebben hun eigen vrienden en vriendinnetjes. Ik hou van het wonen en werken in Frankrijk....... u ook?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

Werk Algemeen, Woningen Algemeen

Reactie van Esther op 25 Oktober 2010 op 11.55: Hoi Heleen,
Af en toe kijk ik op deze site en zo kwam ik jou tegen. Wat fijn dat het goed met jullie gaat. Goed om van je te lezen. Dus wonen jullie nog op hetzelfde mooie plekje in Ste Jalle? En wat leuk om te lezen dat je bezig bent je eigen bedrijf op te zetten.
Wij wonen dus alweer sinds januari in NL. De ommekeer was enorm, na 6 jaar buitenland, waarvan 5 jaar Frankrijk. We waren het namelijk zat om zo weinig samen te zijn. Jan vloog elke week naar NL. Bovendien wilden we ons bedrijfje nieuw leven inblazen.
We wonen wel fijn nu op de campagne in Gelderland met lekker veel grond en tussen de bossen. Dat was puur toeval en geluk dat we dit huis hebben kunnen vinden. Ook voor onze dieren is het zalig.
Maar het verlangen naar de Provence blijft, als zouden we niet meer in Malaucène willen wonen, want dat hebben we wel gezien.
We zijn met meerdere dingen bezig en het draait goed. We proberen om toch terug te keren naar de Vaucluse en dan op een hele andere manier, vanuit een andere basis zodat we echt samen kunnen zijn.
Nou, groetjes voor jou, Leo en de kids en wie weet tot mails.
Estherxxx

Reactie van Heleen Brands op 25 Oktober 2010 op 12.53: Esther wat leuk dat je reageert en fijn te horen dat het met jullie tweetjes zo goed gaat en jullie plannen om weer terug te keren naar de Vaucluse. Je weet het he altijd welkom, je schuift gewoon aan.
Liefs aan Jan en alle goeds voor jullie.
Heleen

Reactie van Marion Winterdijk op 26 Oktober 2010 op 19.32: Hoi Heleen,
Wij herkennen ons helemaal in jullie verhaal over het integreren, contacten opdoen en echt franse vrienden maken. Wij hebben geen kinderen, maar we hebben een camping in de Auvergne. Vanaf het begin hebben we leuke contacten opgebouwd en sommigen kijken de kat uit de boom, maar op dit moment (wij wonen hier 5 jaar) hebben we vele contacten. Ook heb ik een echte franse vriendin om mee te winkelen/koffie te drinken etc en Marcel leuk contact met haar man en anderen. We zitten in het comite van het langlaufgebeuren (gevraagd door hun) en helpen hieraan mee. Lekker aperatief bij elkaar drinken of heerlijk genieten van een maaltijd bij elkaar. Nederlanders met een 2e huis komen bij de bakker/winkeltje et c'est tous.
We genieten van ons leven hier à la campagne en willen niet meer terug.

Reactie van Esther op 28 Oktober 2010 op 9.27: Rebonjour Heleen,
Merci voor je berichtje. Leuk om van je te lezen.
Heel goed dat jullie je zo thuis voelen en dat jullie je gehecht voelen op jullie mooie plekje.
Gaat alles met de kids ook goed?
We zijn eind augustus, begin september dit jaar nog in de Vaucluse geweest en we logeerden in een hotelletje in Venasque. We hebben toen rondgekeken op alle fijne en mooie plaatsen waar we onze harten nog steeds aan verknocht hebben: Mazan, Bedoin etc. en toch ook even gekeken in Malaucène bij ons vorige huis. Gek genoeg, was dat helemaal afgesloten en deed ons het huis en tuin niets meer.
Maar als je je bedenkt hoe wij in januari dit jaar uit de Provence zijn weggereden..... We kwamen het gebied niet uit in die sneeuwstorm en we schaarden met onze aanhanger en onze diertjes midden op de weg tussen de wijngaarden in de buurt van Orange. Hele aardige mensen van een wijndomaine dichtbij hebben ons toen, samen met de pompiers, naar hun erf gebracht. En we zijn toen heel hartelijk ontvangen en hebben er overnacht tot de sneeuw wat minder werd en de wegen weer begaanbaar werden. Het was net een kerstauberge; de mensen waren zo lief. Dat vergeten we nooit meer, dat we eigenlijk niet zonder slag of stoot uit Frankrijk zijn weggereden. Enfin, dat is nu een herinnering.
Groetjes en liefs voor jou, Leo en de kids
Estherxxx

Reactie van Heleen Brands op 28 Oktober 2010 op 10.14: Neem van mij aan Esther dat loslaten moeilijker is dan gewild. Jullie hebben beiden hier je wortels in de grond geplant en dan weggaan, definitief vertrekken is moeilijk. In je vorige reactie schreef je al dat het jullie gelukt is om opnieuw een leven te leiden waarbij je beiden tevreden in bent. Dat is mooi en ik meen vanuit de grond van mijn hart Esther dat ik jouw alle geluk van de wereld toewens. We hadden een kort contact, toch was het intens van mijn kant in ieder geval oprecht en dat voelde ik ook van jouw uitgaan. Leonard is nu bezig een bedrijf op te richten met 2 andere Nederlandse mannen, een 3 mans BV dat in Nederland gevestigd gaat worden en de Europese markt moet gaan veroveren. Grote plannen dus maar zeer reeel van opzet en de prognoses zijn zeer positief te noemen. Ach ja, je moet de kost nu eenmaal verdienen en van de Zuid Franse zon alleen kun je niet leven toch Esther?

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.