Witte wereld

Afgelopen week mijn complete wandeluitrusting klaargezet om de volgende ochtend eens flink de benen te strekken samen met een plaatselijke wandelclub. Kans op enkele vlokjes, deelde de vriendelijke, breedlachse weerdame de avond voordien mee op televisie. Maar overwegend zonnig. Een stevig briesje, dat wel. Dat beloofde dus al met al redelijk wandelweer te worden. Wekker gezet op 7 uur. Toen het alarm afging katten van me af gewerkt en een vlugge blik uit het raam geworpen. Alles bedekt onder een dikke laag sneeuw. Van mijn auto waren enkel nog de zijspiegels zichtbaar. Het leek er op dat er een wijziging zou zijn in de planning deze zondag. Weer even onder de dekens gekropen die nog lekker warm waren. Nadat manlief en ik de moed bij elkaar hadden geraapt, toch maar opgestaan en de twee houtkachels meteen flink opgestookt. Centrale verwarming hebben we niet, dus we zijn aangewezen op onze houtvretende vrienden. Die overigens ook graag kolen lusten. Waar we gelukkig nog een paar honderd kilo van hebben liggen in onze cave. Een donatie van een buurtbewoner. Toen onze zoon van 8 beneden kwam was zijn enthousiasme niet te stuiten. Sneeuw is hier een zeldzaam verschijnsel, het komt maar zelden voor dat er een pak ligt dat noemenswaardig is. Terwijl hij zich in pyama een weg naar buiten probeerde te banen lukte het me nog net om hem van muts, handschoenen en laarzen te voorzien. Wederhelft en ik schonken een kop warme, dampende koffie in en keken ietwat twijfelend, doch bewonderend uit het raam. Wij zijn meer zonmensen, die kou hoeft van ons niet zo, daarom wonen we ook in het zuiden. Nadat we onszelf van de nodige hoeveelheid cafeine hadden voorzien, toch maar de laarzen aangetrokken om ons bij onze zoon te voegen. Die al druk bezig was met het in elkaar knutselen van een sneeuwpop. “Toch wel mooi he, dat winterse landschap”, zeiden we ietwat dromerig tegen elkaar, net voordat zoonlief op geslepen wijze en totaal onverwacht een sneeuwbal in onze nek keilde. Na even bibberen en een beetje gemopper ons weer vermand en geholpen om de sneeuwman af te werken. En om een ritje op de ouderwetse houten slee te regelen naar beneden en weer naar boven. Toen we uitgeput door het trekken van de slee tegen een steile helling ons weer op vlak terrein begaven zijn we toch maar snel weer naar binnen gegaan. Waar we voor ons houtkacheltje nog maar een lekkere kop koffie en een klein hartverwarmertje hebben ingeschonken. (Een glaasje calvados, een kadootje van de schoonouders vorig jaar.) En een warme chocolademelk voor junior.  Tja, het heeft wel wat maar toch wierpen we een vluchtige blik op de kalender. Hoeveel dagen nog tot het voorjaar??

https://nathaliedewilde07.wordpress.com/2017/01/20/witte-wereld