Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Deze vraag komt al enige tijd in me op als ik via een snelle rondgang op het web zie dat er zeker 1000 manoirs, belles demeures en kleine châteaux te koop zijn in Frankrijk. Tussen de €350.000 en €600.000.
Er zijn er natuurlijk veel meer die duurder zijn. Maar daar gaat het hier niet over.
Het zijn veelal gebouwen van ca 350m2 en meer, grote bijgebouwen, en vaak met veel grond. Bijna allemaal niet gerenoveerd, maar zeker niet ruïneus op een enkele na. In de meest gevallen is er jarenlang weinig aan gedaan behalve het hoogst noodzakelijke onderhoud. Soms permanent bewoond, ook wel in gebruik als maison de famille. Je vind ze overal, behalve op de meest exclusieve plekken zoals aan de Côte d’Azur.
En toch verkopen ze niet deze mooie, sfeervolle manoirs en châteaux, ook al zijn ze zo redelijk geprijsd. Waarom niet, vraag ik me af? Angst voor niet te overziene investeringen voor renovaties? Te veel onderhoud, werk?
De manoirs of châteaux waarover ik het heb, kennen geen isolatie, geen dubbel glas. Hooguit is wat isolatie onder de kap aangebracht begin jaren 80. Is dat erg? Het hangt er vanaf hoe je woont in dit soort gebouwen. In de betere seizoenen heb je weinig tot niet veel verwarming nodig, want er wordt volop buiten geleefd. En als je de warmte van de zon gebruikt, kan je lang in de meeste salons en kamers verblijven.
Maar verwarming is natuurlijk onmisbaar in de winter. Goede houtkachels kunnen veel aan, maar daar moet wel voor gewerkt worden. Slepen met hout, of granulés aux bois. Geavanceerder is vloerverwarming installeren maar dat is wel een investering. Met een electrische radiator in de salle de bain kom je een heel eind. De vraag is ook of een huis overal de hele winter warm moet zijn. Misschien alleen het gedeelte waar veel geleefd wordt. Waar gasten verblijven vooral in de zomer en voor- en najaar niet. Keukens en badkamers kunnen gemakkelijk aan ieders smaak en budget worden aangepast, in ieder gebouw. En onderhoud is er natuurlijk altijd. Voor degenen die handig zijn en het leuk vinden, prima te doen. Anderen zullen wat meer ingehuurde hulp nodig hebben, maar dat kan zeer overzichtelijk blijven.
Waar het een beetje om gaat is waarom alles zo helemaal tiptop moet zijn als voorwaarde om te genieten van de mooie sfeervolle salons met plafonds à la française. Van de prachtige lichtval door de hoge van roeruiten voorziene ramen, het spelen met licht met de luiken. De oude vloeren met tommettes en parquets, bolseries, gypseries boven trumeaux, de talloze cheminées, en pierre of marmer, charpente op de zolders en nog veel meer. Het is er allemaal in ruime mate, de kunst is het te ontdekken en beleven. Het kan dus echt, leven op een manoir of klein château, en het hoeft geen godsvermogen te kosten.
Nu is het voor mij makkelijk praten. Ik doe het al 40 jaar, zo wonen, vanaf de tijd dat ik als jong mens in Amsterdam oppaste op huizen van Vereniging Hendrick de Keyser. Ik vond het toen al zo’n rijke manier van leven, dat ik er uiteindelijk 20 jaar later mijn werk van gemaakt heb. Door klanten te helpen hun woonstijl te ontdekken. En te realiseren wat dat dan betekent. Als Maître d’œuvre en Décorateur. Eerst in Nederland, inmiddels sinds 2007 in Frankrijk, werkzaam in het Zuid-Westen.
00 33 633530684
Dit is een advertorial. Serieuze reacties worden op prijs gesteld.
Weergaven: 5252
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Eric, wat beleef jij dan anders in jouw chateau ten opzichte van iemand die voor de helft van dat bedrag een oude boerderij, maison de maitre of welk ander mooi oud huis met karakter en geschiedenis koopt in Frankrijk, en deze met de helft die overblijft weer in tiptop oude glorie hersteld? Mij ontgaat toch echt een beetje waarom je iets zou moeten kopen wat je eigenlijk niet kunt betalen, verbouwen en fatsoenlijk kunt onderhouden. Een chateau of manoir of andere belles demeures van 5 ton kopen is leuk als je een paar miljoen op de bank hebt of echt heel erg houdt van klussen.
Met beperkt budget lijken mij (op een enkeling na zoals jij..) de nadelen niet op te wegen tegen de voordelen.
De laatste 12 maanden wordt er gevochten om de châteaux, manoirs en speciale objecten die we te koop aanbieden, door de meest verschillende kopers, ze gaan vaak zonder discussie voor de vraagprijs weg, zelfs één voor rond de 7 ton, ongezien, vanwege de covid bezoek problemen ! Amerikanen, Parijzenaars,en andere buitenlanders, zelfs een jong frans stel (rond de 30), die hun levenswerk gaan maken van het restaureren van hun kasteel 1200 m²/ 7 ton. Laatst zette ik een 17e eeuws boerenkasteel(tje) op onze website voor 350.000, 300 m² + flinke boeren bijgebouwen, prachtig gelegen, flink wat op te knappen om het aangenaam het jaar rond te kunnen bewonen, na 48 uur 30 informatie- en 10 bezoek aanvragen, en na 72 u verkocht voor de vraagprijs aan de eerste bezoeker.... dus als u iets in de aanbieding heeft ...
Joost Kubbe, makelaar en meer
@ Joost,
Als je mij een mail stuurt op info@cabinetvankeulen.com, krijg je er één terug met iets in de aanbieding.
Nou ja, we moeten die Amerikanen en Parijzenaars nog weer eens zien over een jaar of vijf.
Ik hoop voor hen dat ze er dan nog met veel plezier wonen en er iets heel moois van hebben gemaakt, want het is waar, hier in Frankrijk stikt het van het cultureel erfgoed dat staat te verkrotten.
Dan is het zeker beter dat er dergelijke gebouwen met liefde worden opgeknapt want afbreken kan altijd nog.
Ik wens de kopers echt heel veel plezier en hoop dat hun dromen bewaarheid worden.
@ Jeannette, ..."met liefde worden opgeknapt". Inderdaad, er is meer dan alleen comfortabel wonen. Voor sommigen is het soms ook een keuze voor wat je verder van je leven verwacht. Talloze voorbeelden, zomaar een greep uit de vele duizenden. Waar een wil is, is een weg: het avontuur van een Australisch stel: " “It wasn’t so much about escaping life over here – it was a journey about going to live life,” says Ms Waters. “You get to a certain point in your life where you think ‘you’re a long time dead’.” Wanneer op die manier fraaie gebouwen weer nieuw leven in wordt geblazen, met eerbied voor de instandhouding van het Franse patrimoine, des te beter.
Leuk draadje. Is het ook niet zo dat een van de redenen dat het onderhoud en renovatie zo duur is, is dat het aan allerlei regeltjes en goedkeuringen van commissies moet voldoen en alleen door bepaalde gecertificeerde specialisten uitgevoerd mag worden?
Pieter, met zo enorm veel oude gebouwen is het een stevige klus voor de Franse overheid en particulieren om dat allemaal in stand te houden. Wanneer je met het Franse equivalent van de Nederlandse Monumentenzorg te maken krijgt zit je wel enige tijd aan vergadertafels, bij de Préfecture. Maar wat voor ons Nederlanders op het eerste gezicht vaak al iets van monumentale waarde lijkt te zijn staat slechts zelden op die lijst van uitverkoren patrimoine.
Als antwoord op de vraag, ik.
De reactie van Pieter is mij uit het hart gegrepen. De gemeentes (maar ook de departementen) spelen een bedenkelijke rol in dit geheel. Enerzijds zijn ze trots op het prachtige, vaak gezichtsbepalende, kasteel in hun dorp en zeggen ze er alles voor te willen doen om dit in stand te houden. Anderzijds werken ze vaak tegen als de eigenaar er iets mee wil doen, wat niet helemaal in hun beeld van 'in stand houden' past o.a. door overdreven eisen bij bouwvergunningen (en inderdaad de beruchte gecertificeerde artisans). Bovendien willen ze natuurlijk wel verdienen aan dit kasteel, middels forse lokale belastingen, terwijl er voor subsidies hele lange procedures gelden, die vaak meer kosten aan gedoe en tijdverspilling dan aan feitelijke ondersteuning.
Overigens: Frankrijk is wat dat betreft even erg als Nederland (ik spreek als ervaringsdeskundige als huurder van een monument).
Wim
Nog een voorbeeld: een jaar of twintig geleden reed ik over een kleine route départementale en zag een vervallen kasteeltje staan. En dacht zonde, wat zou het leuk zijn wanneer dat gerenoveerd zou worden. Ik zei tegen mezelf: doorrijden, niet gaan kijken, heel veel werk, meer iets voor iemand die dat soort projecten en het organisatorische werk daar omheen al in de vingers heeft.
Dat is ook gebeurd, lees hier hoe een Nederlandse architect dat kasteeltje weer tot een aanwinst voor de regio heeft gemaakt. Een redelijk recent artikeltje in Le Journal du Centre, en hieronder een paar alinea's uit een eerdere rapportage in die krant van september 2010:
" De cet ancien château fort complètement délabré, Fred Karsenbag et son épouse, Margriet, ont fait un lieu d'habitation. Tout commence en 1996. Le couple néerlandais, en vacances dans la région, a un coup de foudre pour ce bâtiment, construit sur une ancienne villa gallo-romaine appelée Tarvos (*). Une ruine à l'abandon, avec les vestiges de galeries, « comme les dents d'une baleine ». « J'ai dit à mon mari : "Fred, un petit château pour toi". On a commencé à rêver », raconte la Néerlandaise. Car Fred, ancien maître d'oeuvre dans un bureau d'architectes, à Amsterdam, est un passionné des vieilles pierres. Le couple achète d'abord une ferme à Sainte-Péreuse, qu'il retape et parvient à acheter "son" château, en novembre 2005, à la mort du propriétaire. Les mesures, les plans, les démarches du permis de construire sont achevés en juin 2006. Les travaux commencent aussitôt. « Il n'y avait pas de sol, pas de plafond dans les pièces. Il restait les murs et la charpente ». "
Een ambiteus project, veel archief onderzoek, wat is er nog traceerbaar aan oude bouwkundige informatie, welke bouwtechnieken te gebruiken, overleg met instanties, organiseren van het werk met lokale artisans en ga zo maar door.
Goed, dat zijn dan nu samen met dat Australische stel twee voorbeelden die veel deskundigheid, ruime financiële middelen, optimisme, liefde voor oude stenen en een lange adem vereisen. Voor slechts weinigen weggelegd.
Maar wanneer het een onsje minder mag zijn ligt er nog veel patrimoine wat meer onder handbereik. Ook bij grote projecten van overheden zijn de budgetoverschrijdingen eerder regel dan uitzondering, dus als particulier doe je er zonder de "invisible helping hand" van de belastingbetaler verstandig aan zo lang mogelijk rationeel te blijven denken en rekenen, ondanks le coup de foudre die bezit heeft genomen van je bovenkamer.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr