Weer of geen weer

Wat je hier met stelligheid over het weer kunt zeggen is dat je er niets stelligs over kunt zeggen. Zomer of winter: het is altijd anders. Het kan duiveneieren hagelen midden in de zomer, half maart kan er een halve meter sneeuw vallen, in januari staan soms de rozen in bloei en de beruchte "épisode cévenol" (september/oktober) kan pas eind december toeslaan.

Gistermiddag bij een goede vriend van me heerlijk buiten zitten eten in de wei, terwijl de kippen en de pauwen gezellig om de tafel scharrelden in afwachting van wat korrels rijst of ander voer die misschien van de tafel zouden vallen. Dit in min of meer vreedzaam samenzijn met Pico, die ook wel een hapje lust en het pluimvee grommend verjaagt als ze dichtbij een brokje komen waar hij zijn zinnen op heeft gezet. De zon scheen volop en de loquatboom stond in volle bloei.

Ook al was het voorspeld, toch stond ik vanmorgen vreemd te kijken toen ik uit het raam keek en mij plotseling bleek te bevinden in een witte wereld, waarin dikke sneeuwvlokken neerdwarrelden uit een grauwe hemel. Om tien uur driezelde het enkel nog. Vol frisse moed trok ik mijn sneeuwschoenen en m'n jas aan, pakte de paraplu en daalde de trap af. Oei, daar gleed ik bijna onderuit! Maar beneden zou het vast beter gaan. Niet dus. Alles was spekglad. 

Tot niet al te grote teleurstelling van Pico, die niet van regen en sneeuw houdt, besloot ik rechtsomkeert te maken. Ik heb namelijk weinig zin in een gebroken heup. Heel voorzichtig liep ik de trap op. Pico was door het kattenluik allang weer binnen. Geen wandeling vandaag. Jammer dan.

De Midi Libre,vol romantische plaatjes, meldt dat de scholen wel open zijn, maar dat er vandaag geen schoolbussen rijden. Maar als de weersvoorspellingen kloppen, is het leed morgen geleden en gaat het leven weer gewoon verder. Ook voor Pico en mij.