Wat staat je te wachten als je ouder wordt in Frankrijk?

Marielle bonjour,

De gedachtestroming van Dick slaat goed aan in een bepaald milieu in Parijs. Ik heb het tweede deel van de jaren 70 en het eerste deel van de jaren 80 in Parijs gewoond, prachtige 'post 68 jaren'. Mijn vrienden en vriendinnen die hun science po volgden op Jussieu en (het toen radicale) Nanterre hadden de overtuiging dat de Amerikanen, met hun geheime agenten van het FBI en CIA de regisseurs van een nieuwe wereldorde waren. Geplaatst in het kader van de Vietnam-oorlog, de kidnapping en moord op Pinochet en het Watergate-schandaal was dat toen best een overtuigende stroming. Een gedachtegoed dat dankbaar omarmd en verdedigd werd door liberaal/links denkende intellectuelen (DSK was er een van). Een tijd ook dat Georges Marchais (c' est un scandal!) als voorman van de PC dat sentiment dankbaar in leven hield. Dat antiamerikanisme wordt nu nog steeds aangehangen door een groep links vergrijzende salondenkers in Parijs en het schizofrene SF denken (en schrijven) van P.K. Dick vindt hier een dankbare voedingsbodem.

Maar Marielle, deze discussie gaat over oud worden in Frankrijk en ik weiger te geloven dat wij vanaf een bepaalde leeftijd massaal worden geëuthanaseerd. Vandaar dat ik me blijf permitteren, ondanks jou ergernis, om in deze discussie in te gaan op demografische ontwikkelingen en de noodzaak om oplossingen te bedenken voor het zorgvraagoverschot van de toekomst.

Demografische ontwikkelingen  zullen de komende tijd een steeds belangrijker factor worden omdat  zorgkosten snel stijgen en de economische groei achterblijft.

Daarom wordt het voor mensen die nu nog een aantal jaren te gaan hebben voor het ' pensioen'  belangrijk om de zaken zelf te organiseren.

Dit stukje heb ik geschreven over ouder worden en hoe je als mens met elkaar omgaat. Demografische ontwikkelingen zijn van een andere orde op macro-niveau. Ik stel voor te concentreren op persoonlijke verantwoordelijkheid en het effect daarvan op je medemens. Zie de tekst hierboven

Ik wil herhalen wat ik in een eerdere discussie over dit onderwerp al eens opmerkte. Het verbaast mij heel erg dat er zo weinig nieuwe ontwikkelingen zijn in de zorg (en het huishouden). Ik heb mij in de jaren 70 met kunstarmen en robots bezig gehouden en had verwacht dat veertig jaar later veel meer door  machines opgelost zou kunnen worden. Dus: de robot doet het huishouden terwijl de thuiszorg medewerker met de oudere praat. Ik had ook simultaan vertaal machientjes verwacht die het probleem van de taal voor ouderen kunnen oplossen. 

Anton Noë,

Mooi, Anton, dat u een gedeelte van uw jonge jaren in Parijs heeft doorgebracht. Dat heeft u vast geholpen om de Fransman, of eerder de Parijzenaar, ook eens van wat dichterbij te leren kennen. Inderdaad stond o.a. "l'université de Nanterre" in die jaren  bekend voor zijn marxistische studentenbewegingen. De science-po studenten van Jussieu ken ik wat minder.
Maar laten we het  hebben over de actuele problemen rond het ouder worden/zijn en niet over uw studietijd in de Lichtstad, noch naar mijn verwijzing naar de boeken van P.K.Dick.
Uw reactie over "een  150 west Europese bedden in lage loon landen"(Een soort nieuwe colonisatie? Vergeet dan niet een fair-trade label met een Max Havelaar-embleem op de bedden te graveren om beter te verkopen) gaf mij gisteren een shock en ik heb hier fel op gereageerd. Denkt u, dat mensen vrijwillig, wanneer zij afhankelijk zijn of worden, naar Mozambique zouden willen gaan?  Ik krijg het idee dat u het probleem verplaatst. De problemen liggen veel dieper en u zou ze bij de kern aan moeten pakken. Ik begrijp uit uw laatste reactie, Anton, dat u niet tot de vergrijzende philosophische Parijse salondenkers behoort, maar eerder tot de snelle,dynamieke,niet ouder wordende pro-amerikaans denkende mannen. Vaak is het probleem met deze dynamieke, goed communicerende denkers, dat ze veel met statistieken werken, maar niet altijd praktisch ingesteld zijn en eerder oppervlakkig en  cijfergericht zijn en dat de statistieken, de statistieken blijven met alle gevolgen van dien. In de zorg krijgt men steeds meer met dit probleem te maken. De afstand tussen de verzorger en de kadermanager wordt te groot met het gevolg, dat de mens vergeten wordt of hij nu jong of oud is. Vanuit de ethiek gezien is dit erg verontrustend. Maar wel ben ik blij te lezen, dat u  ervan overtuigd bent en er ook voor strijd, Anton, dat de bejaarden niet massaal geëuthanaseerd worden. Misschien is dat een invloed die u nog over heeft van de jaren  dat  u in Parijs verbleef? Met een vriendelijke groet, Marielle.

De meeste van ons worden oud Marielle, of we dat nu willen of niet. Niet iedereen wil oud worden in een Europees bejaardentehuis. Sommige van ons denken aan alternatieven. Thuis blijven, waar dat dan ook is, is voor de meesten het aantrekkelijkst.

Maar helaas is thuis vaak een omgeving waar zorg niet eenvoudig te regelen is. Dan moeten ouderen op zoek. Wat te doen? Thuiszorg? Hebben we daar recht op? Kunnen we een beroep doen op de buren? Kunnen kinderen ons helpen? Vaak is het zo dat ouderen die vragen wel aan zichzelf stellen maar niet aan hun omgeving (mantelzorgers). Wat ik voorleg is een alternatief op de eerdergenoemde oost-Europese handen aan het west-Europese bed (let op Marielle, dat was niet mijn suggestie!). Ik leg voor een verplaatsing van de zorgvraag naar een omgeving waar zorgaanbod (nog) wel bestaat. Ik beargumenteer daarbij niet dat het ene beter is dan het andere, ik stel alleen voor dat het misschien een verkenning waard is. Sta ouderen toe om weg te gaan uit hun miezerige doorzonwoningen in Emmen of Roubaix en hun oude dag te regelen in Mozambique of Vietnam. Vragen die je dan moet stellen zijn? Is dat betaalbaar? Is dat prettiger voor de zorgvragers? Doen we daarmee een onoorbaar voorstel? Zouden ze dat in de zorgaanbodlanden wel willen?  Ik zie eerlijk gezegd niet in dat dat neo-kolonialistisch is. Sterker nog, ik denk dat we met dit soort evolutionair denken wel eens een substantiële stap kunnen maken naar een betere wereld.

Maar Anton, als je ouder wordt dan wil je helemaal niet nogmaals of gaan verhuizen naar streken die je helemaal niet kent. Je wilt juist in je eigen omgeving blijven. Er zijn nu al verpleegkundigen uit de Oostbloklanden in Frankrijk aan het werk, maar meer omdat het Franse aanbod te klein is, er kunnen er dus nog wel een paar bij in de ouderen zorg.

Ik denk dat er genoeg mogelijkheden zijn om samen oud te worden. en met samen, bedoel ik met jong en oud. De ouderen kunnen de jongeren iets geven van hun ervaringen en de jongeren geven een soort mantelzorg die gedeeld wordt door en met de andere ouderen, een soort commune dus, een samenlevingsvorm wat heel goed mogelijk is, maar alleen goed op poten gezet moet worden. Ik ben al langer bezig om dit uit te zoeken om hier in Bretagne te beginnen, maar het is niet gemakkelijk en ben niet erg ver gekomen en doe hierbij een oproep aan ervaringsdeskundigen!

Er bestaan in Nederland al van dit soort huizen, maar die zijn nog erg duur en vooralsnog alleen voor de ouderen. Als het gemengd werd en goedkoper, dan zou ik nog eens twee keer denken om deze leef-vorm aan te gaan. 

Groet Ada

@ Noë

Ik denk dat je in de eerste plaats een onderscheid moet maken tussen vermogenden en niet vermogenden waar het gaat om de beslissing om in een ander land ouder te willen worden . 

Sinds mensenheugenis bestaat er al in Spanje een grote enclave van vermogende Nederlanders, waaromheen uitstekende zorg is gebouwd. ( vraag en aanbod )

Van een van hen weet ik dat die , toen hij echt ziek werd , toch terugging naar Nederland. ( Wat overigens geen probleem was ,want ze hadden nog een riant appartement daar.)

Waar het om gaat zijn de mensen die dat a :  niet willen en b;  niet kunnen vanwege hun financiële positie. Voor hen zullen voorzieningen steeds verder worden versobert, is de verwachting en daarom worden zij , die nog een aantal jaren te gaan hebben 55 +ers  aangemoedigd, zich steeds minder afhankelijk te stellen van (nog) bestaande regelingen en zoveel mogelijk zelf de oude dag te regelen.