Wanneer u in de buurt bent: een automuseum?

Een tijdje geleden alweer een automuseum bezocht dat toen luisterde naar de naam: "Musée des voitures présidentielles", in Sauvigny-le-Bois, iets ten noorden van Avallon in de Bourgogne. Het was warm die augustusmaand van 2008, drukkend. Vlak bij een imposant kasteel twee grote granges. Geen bezoekers te zien, zou het wel open zijn? Wel degelijk, de eigenaar, type gentleman, zat achter de kassa. En een panneau met als opschrift: Photos interdites. En daar stond een enorme verzameling van wat ooit de trots moet zijn geweest van vele chauffeurs die hun president ergens heen mochten rijden. Iedere auto opende een doorkijkje naar een verleden dat soms nog dichtbij lijkt, als de dag van gisteren, maar de jaartallen vertellen een ander verhaal. Zo stond er de Simca van de Gaulle. Die overigens in 2011 weer op de markt kwam. En verder de illustere Citroën DS waarin generaal de Gaulle ternauwernood ontkwam aan een aanslag in le Petit-Clamart in 1962. In totaal werden er met automatische wapens 187 kogels afgevuurd: op de DS werden naderhand 14 inslagen geteld. Flegmatieke commentaar van le général toen ze met een paar lekgeschoten banden op het vliegveldje van bestemming arriveerden: "Ils ne savent pas tirer". Hij kon het weten: op 15 augustus 1914 kwam hij onder machinegeweervuur te liggen van de Duitsers toen hij in België met zijn compagnie probeerde een brug over de Maas bij Dinant in handen te krijgen. Veel doden, hij gewond met een kogel in z'n knie afgevoerd.

En zo vertelde iedere auto een stukje van de geschiedenis van de eeuw die achter ons ligt. Binnen geen foto's gemaakt, ik kreeg al de indruk dat de exploitatie van dat particuliere museum geen vetpot was, meer een uit de hand gelopen hobby van een enthousiaste verzamelaar. Nog een paar ansichtkaarten gekocht. En buiten in de cour wel wat foto's gemaakt. Ziet u die Amerikaanse limousine staan, met dat Stars and Stripes vlaggetje? Daar is wat mee: die auto reed mee in de rouwstoet bij de begrafenis van John F. Kennedy op 25 november 1963, met daarin Jacqueline. Nu hier, na diverse malen van eigenaar te zijn gewisseld, op blokken in de brandende zon van la France profonde. Geen tv ploegen, klikkende camera's en de zwijgende aandacht van de hele wereld, nu alleen nog maar wachtend op een kleine reparatie en op de enkele wat verdwaalde toerist die toevallig langskomt. Zo gaat dat dus, toch even slikken.

Helaas is dit museum er niet meer met deze inhoud. De Franse overheid besloot omstreeks 2010 de fiscale- en subsidieteugels wat strakker aan te gaan trekken voor particuliere musea. De fiscus dreigde met de collectezak langs te komen of stond al aan de deur te rammelen. Einde verhaal voor velen die zich gedwongen zagen hun verzameling te verkopen. Een buitenkansje voor vermogende particulieren en overheidsmusea. Een paar jaar later gingen vrienden van ons er nog een keer langs en troffen niet veel meer aan dan wat je op een beetje nette autosloperij kan aantreffen. Wie weet dat er nu weer iets toonbaars staat, ik weet het niet, dus ik ga het u nu niet aanbevelen. Is het toch weer de moeite waard laat het dan weten hier op het forum. Zo te zien is er een afgeslankte doorstart gemaakt. Ik ben bang dat heel wat familiejuwelen zijn verkocht.

Door naar een andere regio in Frankrijk, naar Mulhouse vlak bij Basel, Cité de l'Automobile. Dit jaar open tot 17 november, een werkelijk imposante verzameling. De grootste in Frankrijk vermoed ik. Een voorproefje, ook voor mezelf, want ik ben er nog niet geweest. Staat wel met een stipnotering in mijn agenda, al was het alleen maar om de NSU Ro 80 van Christian von Klösterlein (le Bricoleur) daar te zien. Hij heeft 'm geschonken aan dat museum. En wanneer u dat verhaal leest zult u begrijpen dat hij naast zijn geschrijf over klussen aan het Franse huis nog meer in zijn pen heeft zitten. Niet meteen zichtbaar op de forums voor Nederlanders en Britten hier in Frankrijk.