Waarom wilt u Nederlander blijven (of juist niet)?

Naar aanleiding van een ander draadje (paspoortperikelen) kwam bij mij deze vraag op: Waarom hechten veel Nederlanders in het buitenland zo aan het behouden van de Nederlandse nationaliteit? Ook als zij er bijv. al meer dan 30 jaar wonen? En dan bedoel ik nadrukkelijk géén discussie over CVZ en de paspoortenaffaire met de consulaten, of de administratieve barrières om Frans burger te worden, maar gewoon: waarom wil je op een gegeven moment wel of niet de nationaliteit van je nieuwe thuisland aannemen, welk woonland je klaarblijkelijk prefereert boven Nederland? Ter toelichting: Ik heb een broer en een zus die Amerikaans en Canadees staatsburger geworden zijn. Al heel erg lang (en óók met heel veel administratieve rompslomp). En toch zijn ze dezelfde mensen gebleven met dezelfde Nederlandse achtergrond, zij hebben niet het idee iets "verloren" te hebben en komen hier nog regelmatig. Dit is dus mijn persoonlijke ervaring. Op dit forum kom ik tussen alle praktische redenen en administratieve rompslomp ook reacties tegen waaruit blijkt dat men gewoon om gevoelsredenen Nederlands staatsburger wil blijven. Hoe belangrijk is dat dan? En bestaat het "Nederlands zijn" dan uit een paspoort? Of ben je wie je bent ongeacht het papiertje?

Ik heb geen mening en zéker geen oordeel. Wel een enorme nieuwsgierigheid naar wat mensen beweegt. Het lijkt mij interessant om van u te horen waarom u Nederlander wil blijven? Of juist niet? Het is dus een "open vraag". Groet, Lena.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20130802, Kunst en Cultuur

Reactie van Hans Carstens op 3 Augustus 2013 op 18.46: En ik ? Ik voel me eigenlijk wereldburger. In een "vorig leven" als Stuurman op de grote vaart, heb veel, erg veel van de wereld gezien en toen begrepen dat veel landen hun eigen charme hebben. Oudste zuster woont in Canada, die is haar beide zoons is achterna gegaan die weer andere familie zijn gevolgd, nu is ze hoofd van een hele "clan" daar.
In mijn tweede leven heb ik veel vanuit mijn baan bij een fantastische USA-based company in de USA gewerkt, met NL als thuisbasis. Tot de verantwoordelijkheden zich uitstrekten van IJsland via Zuid-Africa tot India, het Midden-Oosten in begrepen (EMEA) en weer begreep dat dat je best Nederlander kunt zijn in de rest van de wereld en je je toch overal thuis kunt voelen, tijdelijk of permanent : " Home is where I put my hat".
Een "deal" met mijn, van origine japanse, echtgenote (bij toeval in Afrika ontmoet , binnen 48 uur een principe afspraak gemaakt, nu bijna 30 jaar geleden) maakte dat we ons sterk hebben gemaakt op "neutraal" gebied te wonen, waar we beiden de taal van spraken en beiden "buitenlanders" zouden zijn : Frankrijk .En mijn internationale werk kon van daaruit zelfs nog makkelijker gedaan worden dan in NL. Die paar jaar dat we "noodgedwongen, carriere-matig" weer in Nederland hebben gewoond waren niet de leukste. Zeker niet toen die schat van een schoonmoeder van me, die bij ons woonde, in NL door een halve zool van een onbenullige vervangende huisarts naar de andere wereld geholpen werd.
Ze was bij ons komen wonen in Frankrijk in de jaren '80, na haar pensionering op 77-jarige leeftijd in Japan. Doodgemoedereerd nam ze elke dag de bus-RER-metro naar de Alliance Francaise in Parijs om daar frans te leren; dat vond ze toch wel nodig : "Moeder Courage" in top.
Na pensionering in NL : spoorslags terug naar Frankrijk, voor de 2-de "etappe". En die duurt nu al bijna 15 jaar en we hopen beiden op nog vele leuke jaren hier, met onze Nederlandse paspoorten in de hand.
Franse nationaliteit ? Leuk om te stemmen, maar daar houd het wel bij op; een fransman wordt je nooit, ook al woon je hier 30 jaar of langer, je blijft altijd voor fransen die "batave", een buitenlander.
De nederlandse schrijfster Hella Haase, die ook in Frankrijk woonde, heeft dat in één van haar novellen prima uitgelegd. Soit, het zij zo.
NL'er zijn heeft wat financiele voordelen (AOW) en daar houd het ook bij op (Nee, effe gééén CVZ vandaag, we houden het wel leuk, JA ?).
Japan is ook een fantastisch land, met een schitterende natuur, steden, monumenten, historie en een (religieuze) cultuur die heel dicht staat bij die natuur : ook leuk om regelmatig te zijn, vrouwliefs alleraardigste familie te bezoeken, te eten en te shoppen.
Maar dan zijn we weer blij na en paar weken toch weer blij "thuis" te komen en ons thuis te voelen in Frankrijk, als wereldburgers met "links" naar de rest van de wereld.
Jr "roots" vergeet je nooit, waar je je "hat" ook aan de kapstok hangt.
En Koningin Maxima, toen nog princes, zei het ook nog eens na haar huwelijk, "Nederlanders, die bestaan niet", hetgeen even wat "reuring" gaf in de kranten, maar het gaf wel en andere kijk op de zaak en stof tot nadenken.
Wereldburger dus, met een nederlands paspoort. Géén emotioneel probleem, hooguit hier en daar wat administratieve, maar daar kun je wat aan doen om het toch nog leuk te houden.
Maak er wat van. Salut, Hans Carstens.

Reactie van Lena op 3 Augustus 2013 op 19.11: Dank voor ook dit bijzondere verhaal, Hans. En wat een leuk en goed idee: "op "neutraal" gebied te wonen, waar we beiden de taal van spraken en beiden "buitenlanders" zouden zijn". Ook je nota bene Japanse schoonmoeder die in Parijs nog eens Frans gaat leren, fantastisch. Ik heb genoten van je verhaal! Bedankt en groet, Lena.

Reactie van adrien f op 3 Augustus 2013 op 19.43: Beste Evert, je zegt dat je je beter als gast kunt blijven gedragen,en dat ook doet.Maak ik daar uit op dat je je toch niet helemaal thuis voelt hier? Als ik ergens te gast ben, dan gedraag ik me bewust of onbewust toch een beetje anders,denk ik. En te gast zijn is niet voor altijd ,daarna ga je weer naar huis....waar je je zelf kunt zijn...niet opzitten en pootjes geven.Ik zie mezelf hier niet te gast,voel me net zo thuis als in NL En ik werk hier,betaal m'n sociale lasten,impots etc hier, dus ik voel me hier gewoonTHUIS. Zonder me anders te gedragen als in NL.dus lekker mee mopperen over politiek, over het weer,en dat alles zo duur wordt...etc , zonder er daadwerkelijk iets aan te doen.....haha. Wat een lekker weer trouwens ,vandaag

Overleden Reactie van Susan op 3 Augustus 2013 op 20.27: Evert je kan het toch niet laten hé zelfs op het draadje van Lena en alle hints die je van anderen kreeg

om op je stokpaardje te blijven zitten, toe laat dat nu even geniet van een glas wijn en laat ieder zijn prachtige verhalen neer zetten ik heb tot nu toe genoten

Reactie van suzywong op 3 Augustus 2013 op 21.01: nou dan hier mijn verhaal. ruim 30 jaar geleden naar Parijs voor een jaartje vertrokken om Frans aan de Sorbonne te studeren, verliefd geworden op een Fransman met wie ik jaren later ook getrrouwd ben en nog steeds ben overigens, en in Parijs blijven wonen Mijn moeder is in Indonesie geboren en van Frans/chinees/indonesische origine maar was Nederlandse. Toen Indonesie onafhankelijk werd verklaard moesten de personen die de Ned nationaliteit hadden het land uit of de Indonesische nationaliteit aannemen. Mijn moeder en veel van haar familieleden hebben Indonesie gedwongen verlaten en veel zijn in Nederland terecht gekomen. Mijn vader is Nederlander met een Franse hugenoten afkomst. Toen ik met mijn Fransman trouwde mocht ik de Franse nationaliteit aannemen maar zou ik de Ned verliezen en dat heb ik dus niet gedaan. Voordeel van de Franse nationaliteit is naar mijn mening tegenwoordig alleen het mogen stemmen hier. Sinds de dood van mijn ouders kom ik veel minder in Nederland, misschien een paar keer per jaar. Ik vind het er heerlijk maar na een paar dagen wil ik wel weer naar huis en dat is dus frankrijk geworden. Ik voel me Nederlandse in Nederland maar niet helemaal en française in Frankrijk maar niet helemaal. Van beide culturen probeer ik het beste te houden. Ik heb zowel Franse als nederlandse vriendinnen in Frankrijk maar de relatie met Nederlanders is toch anders dan met Fransen. Misschien dat dan de gemeenschappelijke herinneringen, hoe klein ook, dan een rol gaan spelen, vooral als je ouder wordt. En misschien dat ik ooit nog wel eens de Franse nationaliteit zal aannemen, maar niet als ik de Nederlandse dan zou moeten inleveren. Ik weet overigens bija zeker dat ik niet meer terug naar Nederland ga. Voilà.

Reactie van Lena op 3 Augustus 2013 op 21.17: En wéér zo'n mooi verhaal. Ook mooi hoe de liefde jou in Frankrijk gehouden heeft. Die Franse mannen toch.. ;-) Dank je wel, Suzywong!

Reactie van adrien f op 3 Augustus 2013 op 22.46: Ja ik hoor veel mensen over stemrecht praten, maar we kunnen wel als nederlander voor de lokale politiek stemmen,dus voor de burgemeester,en dat weet ie ook! Daarom is ie zo aardig tegen je ,evert. En je kunt ook gemeenteraadslid worden, ze hebben mij hier al eens voor gevraagd. Ik vind delandelijke politiek ook niet zo interessant, maar de lokale dus wel.Gaat om je directe omgeving,en veel apero.s en repas..

Reactie van adrien f op 4 Augustus 2013 op 14.46: Zo zie je maar Evert, dat je dus eigenlijk onmisbaar bent voor de lokale politiek.! Behalve als jij en je vrouw er een verschillende mening op na houden....misschien heet het gewoon 'egalité .fraternité zal er wel niet zijn denk ik. Prettige zondag.

Reactie van Jeanine op 5 Augustus 2013 op 22.26: En de dubbele nationaliteit leuk voorstel maar helaas, nlse en franse nationaliteit vergeet het maar ! Dat mag dus niet !