Vrolijk Pasen

Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen. 

Eén hele dag kon ik ervan genieten, toen besloot echtgenoot dat lassen zijn grote passie zou worden. Bij gebrek aan een 'lashoekje' in de schuur moesten het lasapparaat, de laskappen, -brillen, -handschoenen en alle in een oogwenk verzamelde ijzeren staven, raamwerken en oude wijntonringen provisorisch in het looppad worden gezet. Toegegeven, er kwamen een aantal hele leuke tafeltjes en een mooie pergola uit voortgelast, maar van orde was geen sprake meer. 

Via zijn drone-hobby, een hobby dat elk liefelijk vogelgekwetter deed verstommen op onze natuurwandelingen, zijn we nu bij de nieuwste liefhebberij van mijn inventieve levensgezel: 3D-printen. Met een speciaal programma op de computer ontwerp je wat je maar wilt en de 3D-printer print het. Met behulp van een soort plastic-achtige draad bouwt het laagje voor laagje het felbegeerde object op. 

Het begon met een goedkoop geval uit China dat op de Erard-vleugel in onze entreehal werd gestationeerd, vanwege de vieze smeltlucht die het anders in het kantoor zou verspreiden. Voor elk haakje, clipje of flessendop heeft de printer minimaal een uur, zo niet meer nodig en dus stond het ding de hele dag en soms ook ’s nachts aan. Iek, iek, skwerk, skwerk, íííííííh, skwuuuuut, … vroet, vroet, vroet. De hele dag.

Het had een licht nadelige invloed op mijn altijd zo goedlachse humeur. 

Het meest handige resultaat, mijns inziens, van deze nogal aanwezige prullariaschepper waren de minikorsetjes voor onze geknakte iPhone-kabeltjes. De slimbedachte ski-bij-elkaar-houd-clipjes braken namelijk meteen al bij het eerste gebruik, de roze mini-éénhoornpuzzel ligt waarschijnlijk ergens achter in een kast bij onze twintigjarige dochter en de vijf, door echtgenoot goud gespoten, plastic leden van het  rendierengezin heb ik een aantal weken na Kerst per ongeluk weggegooid. Oeps.

De werkelijke waarde van dit apparaat zou zich moeten gaan etaleren in de bouw van maquettes. Na een aantal misbaksels, een week non stop gepiep, geschraap en gekreun kwam er een heel aardig villamodel uitgespoten. Wel een beetje rafelig en, om het geheel presentabel te maken, was er ook nog behoorlijk wat handwerk nodig, maar toch. Hier was écht veel vraag naar volgens echtgenoot en zo argumenteerde hij zich naar een upgrade. 

Halverwege ons vakantieweekje in Nederland, kon hij een professionele 3D-printer in België ophalen. Het was het showmodel en dus voor halve prijs. Een hele goeie deal, al verslikte ik me toch even in mijn kroket toen hij het bedrag noemde. Dankzij wat eerste communicatieproblemen tussen computer en printer bleef ons Baarnse natuurhuisje nog even printvrij en de sfeer heel gemoedelijk.

De eerste ochtend terug in Frankrijk kwam ik in mijn zondagse huispak beneden, zette een vredig pianomuziekje van Chopin op en begon in alle rust het ontbijt voor te bereiden, toen ik opeens iets raars leek te horen. Iek, iek, skrúúút, … vroet, vroet, vroet, klonk uit de aangrenzende ruimte; de zogenaamde geluidloze nieuwe aanwinst staat op mijn verzoek nu wél in het kantoor. Een Airbus-A350-model was zich aan het opbouwen. 

De rest van de dag lag de voltooide airbus in een bakje water op het keukenblad. Deze nieuwe printer heeft een slimme extra spuitkop waaruit wateroplosbaar steunmateriaal voor de ingewikkelde constructies wordt gespoten en dat stond nu dus op te lossen tussen de pot met pollepels, de pan met sperziebonen en de met mosterd besmeerde karbonaadjes. Toen ik aan het eind van die middag het aanrechtprullebakje in de pedaalemmer leegde - een klusje waar ik sowieso al niet zo dol op ben vanwege plakkerige kaaskorsten, natte thee en bruingeworden fruitafval dat zonder hulp van je blote handen zich niet vanzelf in de pedaalemmer laat glijden - zat mijn hand opeens helemaal onder een doorzichtig, harsachtig kleefspul. Wateroplosbaar steunmateriaal.

Mijn relatie met de jongste investering van echtgenoot blijft vooralsnog wat stroef.

Vanochtend, man en zoon waren reeds vroeg vertrokken, vond ik een klein, schattig haasje op de keukentafel. Bij het openen van de gordijnen in het kantoor viel mijn oog op de printer. Er brandde een lichtje en hij kreunde een beetje. Een paar maanden na het 'zoekraken' van de familie Rendier, grijnsden mij, nog omhuld met steunspul, de overige vier leden van de Paashaasfamilie toe.

Wat een aanwinst.