Vriendelijk-Franse hulpvaardigheid

Het zondagse mooiweerritje met de lelijke eend zit er bijna op. In een naburige dorp fleurt een met geraniums volgestouwde ouwe boerenkar de dorpsingang op.

Waarom zou ik daar voor mijn verzameling alledaagse Franse-beelden geen foto van maken? Het kost niet veel tijd, maar de nasleep ervan des te meer. Als ik de sleutel omdraai, ratelt de startmotor naar behoren en daar blijft het bij. Is de benzine al op? Zou kunnen, want de meternaald van dit ouwe besie blijft wel eens meer hangen en als geoefende eendrijder (ik heb er ooit drie versleten) heb ik altijd wat reserve liters in de bagageruimte. Maar die liters helpen geen sier. En daar sta je dan, aan het einde van een hete middag een de rand van een op zijn zondags uitgestorven Frans dorp.

Toch maar eens te voet op hulp uit. Vlak na de doodstille begraafplaats zie ik leven: op het trottoir staat een auto met een opgeklapte motorkap, waaronder een man in luchtige zomerkledij het oliepeil controleert. Ik vraag belangstellend of hij, net als ik, pech heeft gekregen. “Tombé en panne? Non-non!” Het blijkt zijn wekelijkse routinekarweitje. Als ik hem van mijn weigerachtige eendemotor vertel, klapt hij zijn kap dicht, opent het portier en zegt zonder omwegen of plichtplegingen: “Allez! We gaan eens kijken wat voor kuren uw deuxdeuche heeft.” Mijn vraag of hij een kenner van autotechniek is, beantwoordt hij bescheiden  met “un peu”. Het mankement is snel ontdekt: een van de twee bougies heeft onder de motorkap een ruimtereis gemaakt en ligt losgeslagen en open en bloot op een balk achterin de motor. Als mijn redder zijn kofferbak opent, blijkt zijn bescheidenheid: er ligt voldoende gereedschap voor een Wegenwachtwagen. Hij bekent monteur te zijn. We zoeken in het steenslag nog even, maar tevergeefs, naar het metalen boegiedopje. De monteur denkt zo’n miniscuul, maar nu heel erg belangrijk, dingetje in zijn schuur te kunnen vinden. Kortom: vijf minuten later slaat de motor aan zoals hij behoort aan te slaan. Ben ik opnieuw door die vriendelijk-Franse hulpvaardigheid gered. Ik weet al dat ik niks mag betalen, bied het toch aan en word met gespeelde kwaadheid terechtgewezen. Hoe ik zoiets in mijn hoofd kan halen! Maar het pond Goudse boerenkaas dat ik hem een paar dagen aanreik, wordt dankbaar en met Franse égards in ontvangst genomen. En met een glas wijn aan de keukentafel gedeeltelijk terug betaald.