Voler de nuit

Ruim veertig jaar geleden. De lerares Frans heeft weer eens cassettebandjes meegenomen. We moeten koptelefoons op en opschrijven wat we horen. Chansons. Zoiets als Voici les clés, denk ik. Maar dat weet ik niet zeker. Het was niet mijn soort muziek, ook niet van mijn klasgenoten. Verder dan het wel over sleutels zou gaan, kwam ik niet. Het bleef bij twee jaar Frans op school.

Later kwam ik vaak in Frankrijk en nu woon ik er. Op de radio komen naast de internationale popmuziek, de moderne Franse chansons voorbij. Af en toe blijft er één hangen, zoals Voler de nuit. Het doet me in de verte denken aan Keane. Ik probeer de tekst te verstaan en denk te horen Voler la nuit. Voler is stelen en la nuit betekent de nacht. Hmm. Steal the night away, zoiets. Het komt weer voorbij en ik tik de woorden voler, nuit en chanson in. Het liedje heet Voler de nuit en de artiest is Calogero.

Het gaat over een postbode die brieven en dromen bezorgt, ’s nacht vliegt zoals Saint Exupéry en de wereld vanuit de lucht bekijkt zonder uit de hoogte te doen. Hij ziet dat wat ons verbindt en laat horen dat we allemaal gelijk zijn.

“Voler de nuit comme St Exupéry

Voir le monde d’en haut sans le prendre de haut 

Voler de nuit, voir ce qui nous unis 

Sonner l’écho que nous sommes tous égaux”