Virtueel, maar ook heel echt

Een hart onder de riem voor zangers

Nu het herfstig wordt, keren we met z’n allen weer naar binnen, lekker warm bij de kachel, thuis.

Thuis…. In de afgelopen weken had ik een serie merkwaardige ervaringen. Het pilot-project van ‘Save our Songs’ (een semi-virtueel koorproject voor klein ensemble) begon half september, en sindsdien voel ik me enorm verbonden met de zangers die zich hebben ingeschreven.

We zaten natuurlijk ieder bij onszelf thuis, in onze eigen habitat. We luisterden en keken naar elkaar op Zoom. Maar ik had nooit verwacht dat er zo’n idee van samenzijn was. De Zoom Café-sessies waren simpelweg leuk. Op het scherm: huiskamers en studeerkamers in Nederland, Belgie, Engeland, Zweden, Frankrijk en Canada. We spraken met elkaar over de werken die we aan het zingen waren, die we samen voorbereiden voor een uiteindelijke ‘mix’ – het virtuele koor, maar dan met klein ensemble, en echt in contact met elkaar.

Daarnaast heb ik gemerkt dat de individuele zanglessen, die bij het project horen, wel degelijk ‘werken’ via Zoom. Het ontroerde me dat ik niet alleen kon zien en horen wat er bij een zanger gebeurde, maar ik kon het ook voelen. Duizenden kilometers van elkaar verwijderd – en toch hadden we zangles alsof we samen dezelfde kamer stonden!

In maart was ik er niet happig op om Zoom, Skype of een ander platform te proberen. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik gewoon niet wilde dat ‘dit allemaal’ gebeurde. De kop in het zand.

Nu ben ik ervan overtuigd dat, als we toch nog een tijd zo moeten leven, ‘virtueel’ een tweede keus is die helemaal niet zo gek is voor zangers. Bovendien, we moeten toch echt onze eigen slingers ophangen.

Want we hebben als muzikant (amateur of pro, dat maakt allemaal niks uit!) toch dezelfde behoefte: we willen onze stem laten horen, ons instrument de wereld insturen – dus zingen met die hap!