Viozan

Dit verhaal gaat over de eerste jaren van ons in Frankrijk.

We hadden  een metselaar in het dorp . Hij had een klein fabriekje en maakte zelf stenen om te metselen. Dat was allemaal nog voor de tijd van de grote winkelcentra, doe het zelf zaken enzo. En om de plaatselijke middenstand te steunen , die was er toch niet zoveel in het dorp, kocht Bob bij hem het materiaal.

Op een avond moesten we een aperitiefje komen drinken bij hen. Wij wilden gelijk de rekeningen betalen. Bij deze gelegenheid deed Bob zijn Zeeuwse pak aan. Bij de bewoners van het dorp wilde je toch goed voor de dag komen.

Een paar maanden voor we naar Frankrijk vertrokken, had Bob een Zeeuws kostuum gekocht. Corduroy. Hij kocht het bij een oude klant van hem, misschien was het wel in Tholen.

Zijn overhemden en stropdassen droeg hij al maanden niet meer. Dus die bleven gewoon in Nederland. Maar dat Zeeuwse kostuum, dat ging mee.

Het was altijd nog goed voor bruiloften en begrafenissen. En die had je je leven lang. Zelfs in Frankrijk.

Ze woonden op de eerste etage boven hun werkplaats. Er ging een brede trap naar boven toe. Natuurlijk vroegen ze ons het hemd van het lijf. Ze wilden wel eens even horen, wat die vreemde “Ollandais” in zo’n dorp als het hunne kwamen doen.

Van hen kwamen de eerste verhalen van drugs, o, nee, niet met ons…, achter ons om, want ze konden ons nergens plaatsen. Als je geen boer was, eenden of ganzen stopte konden ze niets met je.

Na een aantal glaasjes gingen we naar huis. Nadat de deur achter ons werd gesloten, stonden we in het pikkedonker. De familie had uiteraard geen buitenverlichting. Zulke stadse dingen hadden ze niet nodig. Elkaar vasthoudend, vanwege het donker én de nodige glaasjes liepen we hun trap af. En toen we de straat opliepen, zag Bob een greppeltje niet, struikelde en viel erin. Met moeite kon ik hem eruit vissen, kletsnat. Extra zwaar vanwege dat corduroy pak ook nog.

We hadden ondertussen al begrepen, dat alle afvoerwater van ieder huis gewoon in een greppel voor de deur liep, dus we wisten dat dit hier ook het geval was. Al scheldend op het vieze afval water van Zoé strompelden we naar huis. Thuis kon Bob drie weken met zijn voet omhoog, verzwikte enkel.

En ik moest proberen zijn mooie Zeeuwse pak weer schoon en droog te krijgen. Zonder wasmachine, want die hadden we nog niet.

Het leven begon al goed in Frankrijk, we waren er nog maar nét.

Meer lezen? Vanaf 28 augustus is mijn boekje uitgekomen : "Vis en Visite" , Irma Nijbacker, over 5 jaar zelfvoorzienend leven.

Te verkrijgen bij www.bol.com