Vier twintigers en een meisje

Na een lange werkdag lopen we naar de Place de la République, even ontspannen bij een biertje in de avondzon. Als we beiden achter een pression zitten wordt de rust op ons terras verstoord door een groepje luidruchtige jongeren die neerstrijken aan het tafeltje naast ons. We deinzen wat terug, niet zozeer voor het gezelschap of de luidruchtigheid, maar voor de sigarettenrook die ongetwijfeld zo zal komen. Dit is Frankrijk. Veel rokers op terrassen.

Maar geen sigaretten in zicht en onwillekeurig luisteren we met een half oor naar de uitwisselingen aan het tafeltje naast ons. We missen natuurlijk de achtergrondkennis, maar uit alles blijkt dat het een groepje vrienden van vroeger is, we horen wat verwijzingen naar het Lycee. Het meisje zegt niks. Ze is met één van de vier jongens en ze kan haar handen niet van hem afhouden. Hij probeert mee te doen met de brallerige grootspraak, zo typische voor jonge twintigers, maar haar aanwezigheid hindert hem. Ze wordt volledig genegeerd door zijn drie vrienden.

Naast vier biertjes en één cola (de hare) liggen vier mobiele telefoons op tafel (de hare niet). Een ervan rinkelt en de eigenaar neemt zichtbaar verstoord op, ze waren net in een lekkere discussie.
Hij luistert even en zegt dan: ‘J’peux pas te parler, J’suis posey avec mes bros à la Place Rep en train de chiller’ en gooit de telefoon weer op tafel.
Hij ziet mij lachen en zegt: ‘Quoi?’
Ik leg hem uiterst beleefd uit dat ik natuurlijk niet hun gesprek zit te volgen, maar dat ik niet kon helpen te horen wat hij daarnet in zijn telefoon riep. Ik leg hem uit dat dat wel erg veel Franglais was.
‘Hoezo?’
‘Drie woorden in één zin komen uit het Engels: posey, bros en chiller,’
Enigszins opschepperig roepen drie van de vier door elkaar dat ze heel goed Engels spreken, de vierde kan niet meedoen omdat hij juist op dat moment gezoend wordt. Vol op de bek.
Ik ga dus verder in het Engels en vraag: ‘Doen jullie dat bewust: Engelse termen door je Frans gooien, of dat iets van jongerentaal?’
Hun Engels is niet goed genoeg om dat in één keer te verstaan, dus ik herhaal mijn vraag langzaam en duidelijk articulerend. En ze weten een conversatie in het Engels vol te houden, maar dat is dan weer een Engels met erg veel Franse woorden, of ik moet eigenlijk zeggen, op zijn Frans uitgesproken woorden. Ik heb moeite om ze te volgen. En na nog wat meer uitwisselingen constateer ik dat we nu toch een aardig Franglais-gesprekje hebben gehad. De woedende blikken van het meisje vertellen me dat het hoog tijd is om me met mijn eigen pression, maar nog veel belangrijker, met mijn eigen zaken te gaan bezig houden.

Maar na een hele korte pauze wil de telefoonbeantwoorder weten waar wij vandaan komen. Als ik ons land noem wil hij weten of we toeristen zijn.
‘Nee,’ zeg ik, ‘we hebben hier een bedrijf sur Orange’.
Grote verbazing rond de tafel (behalve bij het meisje, haar gezicht ligt in zijn nek, haar hand beweegt op en neer over zijn bovenbeen). Iemand uit Nederland komt hier naar toe om een bedrijf te beginnen?
‘Maar natuurlijk. Waarom niet? Kijk naar de ondergaande zon, het is heel agréable in Orange!’
Wat dat dan voor bedrijf is, dat van ons, willen ze weten. Ik leg uit wat we doen en nog meer verbazing: Meerdere Nederlanders die naar Frankrijk komen om een bedrijf te beginnen? Dat is toch werkelijk niet te geloven!
Ik verbaas me over hun verbazing. Een van de jongens, de meest praterige, legt het uit. Hij wijst de cirkel rond:
‘Wij willen allemaal weg. Weg uit Frankrijk.’
‘Je bedoelt dat jullie een tijdje naar het buitenland willen, voor een stage of zo?’
‘Nee, we willen allemaal weg. Definitief.’
Het meisje kijkt haar vriendje aan. In shock. Hij kijkt verontschuldigend weg, maar zegt niks. Ik ben ook gechoqueerd, ik heb eigenlijk nog nooit een Fransman ontmoet die definitief weg wil uit Frankrijk (behalve op St Pierre & Miquelon, maar dat is een heel ander verhaal).
‘Alle jonge Franse willen weg,’ zegt degene met het meeste bravoure.
‘Waarheen dan?’
‘Ik wil naar Engeland.’ zegt de prater.’ Naar Portugal,’ zegt de tweede. ‘Naar Amerika,’ zegt nummer drie.

Ze vertellen dat ze vrienden zijn van het Lycee Professionnelle en dat ze twee jaar geleden zijn afgestudeerd. Ze waren naar Orange gekomen vanwege het ‘After Bac’-feest vanavond. Om weer oude studiematen te ontmoeten. Ik vraag me af of nummer vier het feest wel gaat halen, of dat-ie tevoren al een kamer zal nemen. Als het aan haar ligt zeker.

Ze hebben geen van drieën een baan (van nummer vier krijg ik niks te horen, mogelijk heeft hij nog weinig verteld tegen zijn plakkerige vriendin). Een werkt mee op het makelaarskantoor van zijn vader in Avignon. Hij doet alle IT-zaken, beantwoordt e-mail, maakt foto’s inclusief fotoshop en plaats advertenties door naar andere sites. Als ik opmerk dat dat best afwisselend werk lijkt, zegt hij dat het werk prima is, hij kan het goed vinden met zijn vader, maar hij ziet hoe zijn vader keihard moet werken en nauwelijks het hoofd boven water kan houden. Hij krijgt geen salaris, meer dan een zakcentje zit er niet in en hij woont dan ook nog thuis. Hij heeft bij andere makelaars gesolliciteerd en bij reclamebureaus, maar niemand neemt mensen aan. De huizenmarkt is al jaren slecht, zegt hij, Frankrijk stagneert. Hij wil naar Portugal, hij kent het van vakanties. Zijn ouders denken er ook over als zijn jongste zusje het huis uit is. Daar samen een makelaarskantoor beginnen. Er zijn duizenden Fransen die naar Portugal willen emigreren, beweert hij. Prima markt!
‘Zijn er veel Nederlanders die naar Portugal emigreren?
Ik geef toe dat ik dat niet weet.

Ik kijk zijn buurman aan. ‘En jij, waarom Engeland?’
‘Nee…Londen!’
‘Waarom Londen?’
‘Nou daar is het ‘appening’ zegt hij en hij kijkt me enigszins neerbuigend aan. Ik zie hem denken: Nou deze man weet ook niks.
‘En de Brexit dan?’
Ze halen hun schouders op en maken wegwerp-gebaren. Geen enkele belangstelling in de Brexit, maak ik daar uit op.
‘Wat wil je daar dan gaan doen?
Hij weet het precies: apps ontwikkelen, ze testen en dan in de markt zetten. En daarmee veel geld verdienen.
‘Hier in Frankrijk kan niks,’ voegt hij er nog aan toe.
‘Wat doe je dan?
Hij blijkt een vrijwillige, onbetaalde stage te doen voor een IT-bedrijf in Aix-en-Provence. Lullige klusjes opknappen voor een van de programmeurs, een Fransman. Hij krijgt absoluut geen ruimte om iets creatiefs te doen.
‘Zo begin je nu eenmaal in je carrière,’ probeer ik nog, maar daar reageert hij nogal fel op. Hij heeft ook Engelse collega’s en die waren het allemaal zat. Ze willen allemaal zo snel mogelijk terug naar Londen, want daar was het ‘appening.
‘En wat doe jij’ vraag ik aan zijn buurman. Hij blijkt twee korte CDD-contractjes te hebben gehad, en kan sindsdien geen baan vinden. Hij hangt wat rond en solliciteert wel eens. Hij is de meest filosofische van het stel. Hij legt uit wat er gaande is:
‘Op school leren we alleen nog maar dat Frankrijk schuld heeft. Schuld aan het begin van de Vietnam-oorlog, schuld aan de hele toestand met de Maghrebains momenteel, vanwege de Algerijnse oorlog.’
En er zijn veel Maghrebains in Frankrijk, zegt hij, veel te veel en er komen er nog veel meer. In de klas horen die dat Frankrijk fout zat, thuis worden ze op handen gedragen door hun moeder en hun zussen en dan voelen ze zich hele wat en gaan ze eisen stellen. Frankrijk heeft iets goed te maken, dus willen ze niet gezamenlijk douchen na het sporten. Ze eisen een eigen afstudeerfeest zonder drank. Tijdens de Ramadan komen ze gewoon naar school wanneer ze zin hebben en ze gaan weg als ze willen, want ja ze voelen zich slap. En al die leerkrachten laten dat allemaal toe. En dat moet allemaal betaald worden door de staat en daarom zijn de belastingen zo hoog hier en daarom is er voor niemand werk meer.
‘Mijn ouders, die waren nog trots op Frankrijk, nou ik schaam me ervoor!’
Hij zegt nog veel meer en hij herhaalt veel. Hij maakt zich zichtbaar boos.
‘En ze vallen homo’s lastig.’
‘Ben je zelf homo?’, vraag ik.
Hij schrikt van mijn vraag. Ja, ik kan nogal direct zijn. Voor de tweede maal kijkt het meisje mij boos aan.
Klaarblijkelijk ziet hij aan mijn gezicht dat ik niets kwaads in zins heb en dan breekt een lach door: ‘Aaaah Amsterdam!’ In dat ene woord lijkt hij een tolerante wereld te ontwaren die in Frankrijk niet bestaat.
‘En jullie willen echt definitief weg?’
Bevestiging alom.
‘Op wie hebben jullie gestemd, de laatste keer?’ wil ik nog weten.
‘Hollande,’ roepen ze in koor.

Ze verzamelen geld en het meisje wordt erop uit gestuurd om te gaan afrekenen. Dat doet ze met grote tegenzin. Als ze opstaan legt onze homo een arm om het vriendje van het meisje en fluistert wat in zijn oor. Voor het eerst zie ik hem lachen.
Ze vertrekken in de richting van Place Clemenceau, waar het feest zo gaat beginnen. Het meisje op een holletje erachteraan, maar haar hakken zijn te hoog. Wat een holletje had moeten zijn wordt een waggeltje.

Wim

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160724, Kunst en Cultuur

Reactie van Godfried Muhlenberg op 25 Juli 2016 op 16.01: @leon, kun je me eens vertellen waarom iemand 'vast' aannemen je je bedrijf kan kosten ?
Een normale ontslagvergoeding in Frankrijk is 1 maandsalaris voor iedere 5 jaar arbeidsverleden.
Of bedoel je die belangrijke wetswijziging die ontslagvergoedingen beperkt voor het abusievelijk ontslaan van werknemers ??

Reactie van Leon Speetjens op 25 Juli 2016 op 16.52: Beste Godfried dat kan hoor! Want je weet dat een betwist ontslag loopt langs de prudhommes en dan kan er sprake zijn van een "kleine gouden vertrek-handdruk)". Die was soms zo hoog dat in de nieuwe arbeidswet die omlaag werd bijgesteld. Wat deels is gelukt.

Dus ik heb het hier over... betwist ontslag dat, zo hoor ik, bij kleine PE's van enkele mensen bijna altijd herrie schijnt op te leveren.

En wat abusievelijk is dat is bij prudhommes soms ook een juridische puzzle. Want je komt stevig in de vakbondswinden terecht.

Als dus zo'n boete bv oploopt tot 50.000 of meer dan kan dat bij een noodlijdende kleine boite met schulden (en dus geen financieringsmogelijkheiden meer) betekenen : deuren dicht en allemaal "a la rue".

Dus je hebt gelijk het gaat over "abusievelijk" en dat beoordeelt de een heel wat anders dan de ander toch? En een goede advocaat bij een civiele procedure erna kan zo'n kleintje ook niet lappen.

Dus jij vertelt ons dat je pas een jaarsalaris mee krijgt bij VERGOEDING bij ontslag (?) als je 12x5=60 jaar bij de baas werkte.. Waarom die ontslagvergoeding eigenlijk? Er is toch ook een wettelijke ontslagtermijn?

Helaas: Frankrijk is berucht om zijn dikke herrie`s tussen bazen en werknemers. Ik werkte voor Holec-Hazemijer en we hadden twee franse dochters. Ik kwam er vaak en daar was me vaak een herrie ongelofelijk. In Nederland bij de andere 5 werkmijen was dat sporadisch het geval. Maar we hadden dan ook daar franse bazen.. We zijn er na een paar jaren mee gestopt: Hazemijer telde toen 2500 man personeel totaal.. En bestond toen al 40 jaar (ca 1975 is het moment in mijn verhaal).

Er was ook meer waarover recent de ruzie ging, vooral het overleg per onderneming. Dat zou voor CGT het einde hebben betekent, zoals je zeker zult weten.

Dus daarom zelden vaste contracten in kleine tokos waar het gaat om 4/5 werknemers. Dat is harde praktijk.

Dus ik drukte me inderdaad niet 100% compleet uit, dat klopt. Helpt je dit?

dank + groet,

Leon Speetjens

Reactie van Godfried Muhlenberg op 25 Juli 2016 op 17.19: Niet echt Leon, want de cgt en het overleg heeft niks met de PME van doen.
Je voorbeeldbedrijf van 2500 werknemers ook niet, en de huidige wetgeving
niks met die van 1975. ik ben zelf baas in een PME en heb de laatste 10 jaar regelmatig
werknemers aangenomen en ook ontslagen. Zowel met cdi's als met cdd 's.

Als je je netjes gedraagt als wergever heb je zelden of nooit een probleem.
In de prud'hommes zitten vertegenwoordigers van werknemers en werkgevers.
De hele bedoeling van de prud'hommes is om te bemiddelen in geval van een conflict.

Als een ontslagvergoeding oploopt tot 50.000 Dan heb je het heel bont gemaakt.
Maar goed ik wil dit draadje van Wim niet kapen, maar je moet niet alles geloven
wat de media je wijsmaakt.

Reactie van Louise (68) op 25 Juli 2016 op 17.37: Hallo Ton, voor Nederlanders met een Nederlands inkomen schijnt het inderdaad minder gunstig te zijn, want de Nederlandse staat weet ze ook daar te vinden! http://www.eenhuisinhetbuitenland.nl/c-2814276/portugal-fiscaal-par...

Reactie van ed posse op 25 Juli 2016 op 18.20: Hoi ik spreek aardig wat met jongeren in Holland maar hier kom je ze minder tegen, diegene die naar het buitenland willen, en denken dat het beter is in andere gebieden "Londen" of "Portugal" doen ze ook niet zo geloof ik. Je hoort jeugd in Holland eerder zeggen "Vervelende UK-enaren"

Reactie van Leon Speetjens op 25 Juli 2016 op 18.38: Hoho,

de prudhommes zijn vakbonds- en werkgeversvertegenwoordigers die arbitreren bij arbeidsconflicten. En een van die vakbonden is de CGT toch vaker? Die prudhommes waren er ook in 1975 toch: heel oud instituut.?

Dat jij aannam en ontsloeg ook met cdi1 s dat zegt me niets. Want ik heb het over zeer kleine bedrijfjes en dat las je al. Ik weet en ga het checken dat 50.000 bij een conflict dus, wel degelijk kan. En bont maken is een kwestie van appreciatie.

Je doet het voorkomen dat CDI s voor het oprapen liggen. Ja: bij de overheden! Voor de rest bij piepkleine bedrijven die zich niet MOGEN vergissen dus nooit CDI meer durven doen.

En ik lees regelmatig en in serieuze bladen als Express, Le Point, Challenges en L'Expansion (lees ik elke week) krijg ik heel andere dingen te horen. Je weet dat het uiterst serieuze media zijn: toppers in Frankrijk zelfs.

Hoe groot is jouw PME zeker meer dan pakweg 40-50. Of groter ook dan 50 ivm de CE., denk ik. Want daarover had ik het niet. Je bent geen overheidsbedrijf neem ik aan.. Je ziet ik laat me niet zo easy iets wijsmaken en vergissen kan zich iedereen wel eens.. Ik zei niets verkeerd zie ik in je antwoord: wat ik schreef klopte dus. Want je meldt geen fout.

Enkel iets van een verkeerd begrepen overleg.. Dat ging over arbeidsvoorwaarden per onderneming. Bij Smart en elders werd daar al geaccepteerd om langer te werken bij het zelfde salaris. Wat CGT vloeken in de kerk vindt.

En je begreep ook best dat er in een CE ook vakbondsvertegenwoordigers zitten. Ook bij jou als je boven de 50 zit..

Conclusie mijnerzijds: wat ik schreef kan kennelijk best. Maar maar gebeurde jou gelukkig nog niet.

Dank + groet en veel succes.

Leon Speetjens

Overleden Reactie van Theodora Besse op 25 Juli 2016 op 18.51: En zo wordt een mooi verhaal over een interessant terrasgesprek weer vakkundig om zeep geholpen. Leon en Godfried, kunnen jullie asjeblieft een nieuw onderwerp starten waarin je elkaar vliegen afvangt over vakbonden, werkgevers, ontslagen en prud'hommes? Dan kunnen wij hier rustig verder over Wim's verhaal en over de toekomst van jongeren in Frankrijk.

Reactie van Godfried Muhlenberg op 25 Juli 2016 op 18.52: We zitten hier in Frankrijk met 12 werknemers.
Dus niks met vakbonden, CE of zelfs déléguées te maken.

Nogmaals, de wettelijke ontslag vergoeding in frankrijk is 1 maand per 5 jaar.
Als je daarvan over de kop gaat dan moet je je echt eens achter de oren krabben.

Verder strijden die vakbonden, alsmede de overheid, enkel voor of tegen de grote
ondernemingen dan wel branches, want alleen daar kun je scoren.

De PME's interesseren ze geen zak.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 25 Juli 2016 op 18.55: Dus nog maar een keer: "En zo wordt een mooi verhaal over een interessant terrasgesprek weer vakkundig om zeep geholpen. Leon en Godfried, kunnen jullie asjeblieft een nieuw onderwerp starten waarin je elkaar vliegen afvangt over vakbonden, werkgevers, ontslagen en prud'hommes? Dan kunnen wij hier rustig verder over Wim's verhaal en over de toekomst van jongeren in Frankrijk."

Reactie van marielle op 25 Juli 2016 op 19.44: Het zou het verhaal van mijn jongste zoon kunnen zijn, een aantal jaren geleden. Na zijn BacPro wilde hij eerst naar Canada. Toen werd het London, na wat cdd'tjes in en om Parijs werd het uit eindelijk de SNCF.....Nu begint hij weer (hij heeft een cdi), dat hij niet verder op kan via een interne opleiding, wat hem beloofd was, of overplaatsing.

Groot probleem bij jongeren, zo kunnen ze ook niet echt vooruit kijken, leven, omdat ze morgen misschien wel weer op straat zullen staan omdat hun cdd niet verlengd wordt. In Parijs proberen nog al wat mensen inventief te zijn en creëren ze hun eigen werk.(auto-entrepreneur). Maar dan willen ze een familie, kids en dan is het vaak niet voldoende.