Verhalen over de 2CV

Beste forumleden,

Er zijn vast onder de lezers van Nederlanders.fr velen die een 2CV hebben (gehad). Dat bleek al tijdens de WebT@lk op vrijdagavond, toen er een aantal van ons ervaringen met dat illustere voertuig, deelden.

“Zou het niet leuk zijn om forumleden te vragen hun ervaring op te schrijven in een bericht?” was de vraag die opgeworpen werd. Vandaar mijn eerste verhaal over onze 2CV, de Cocorico, die we een aantal jaren gehad hebben.

De bedoeling is dat jullie met een commentaar op dit bericht, verhaaltjes delen. Als het kan met een foto van de 2CV. Mijn eerste bijdrage komt hieronder als commentaar.

We zijn benieuwd naar de commentaren!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20210420, Kunst en Cultuur, Vervoer

Reactie van martin Wierink op 21 April 2021 op 0.19: Ik kocht mijn eerste eend in 1972, rode splikspinternieuwe 2cv, voor Hfl 5000, kenteken 66-80-RX bij Roggeveen en Van Zwienen in Cappele a/d IJssel. Ik reed wat af in die tijd met vakantie naar Joegoslavie en Griekenland. Kocht elk jaar een nieuwe, de inruilwaarde was fameus. Hll 800 - 900 bij betalen en je reed weer nieuw. Overstap gemaakt naar 2cv6 en daarna Dyanne. Totaal heb ik er 7 gehad. Uiteindelijk kreeg ik een auto van mijn werk een Opel Rekord 2,3D en zo werd dat hoofdstuk afgesloten. Een mooie gerestaureerd exemplaar kost tegenwoordig zo rond € 15000 - € 20000. Ik heb er vaak over nagedacht maar daar is het tot nu toe bij gebleven

Reactie van Rudolf op 21 April 2021 op 8.01: Misschien ook wel leuk om te weten. Succesvolle Nederlandse onderneming, wel zojuist verkocht. Erg creatieve oplossingen om oude eenden weer te verjongen!

Zie:

burtoncar.com

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 21 April 2021 op 9.37: Er stonden jaren 70 beneden het flatgebouw aardig wat 2 CV's tussen de Kevers, de Mini's en de R4's. In mistige- herfstige vroege ochtenden hoorde je nog heerlijk warm in bed liggend de één na de andere moeizaam starten of helemaal niet.

Hoe was het toch mogelijk dat die van mij het altijd meteen deed? Nou-kijk Citroën had bedacht dat de bougiekabels echt- heuswel halverwege zomaar met een tiewrapje aan het stuk chassis waar de koplampen aanzitten gebonden konden worden. Ja misschien in een ver land waar de zon altijd schijnt.

Na eerst zelf 3x te laat op m'n werk aangekomen te zijn de bougiekabels vanaf de bobine door een stuk tuinslang geschoven en die halverwege net als het origineel aan hetzelfde stuk frame bevestigd. Het geheim van 'Starten = Lopen!' ging als een lopend vuurtje rond na voor iedereen die dat wenste de motorkap op een kiertje te hebben gezet.

Mijn 2e Eend was er een met een sterkere motor, dat mocht ook wel, want het was een 'Hoge Besteldeend'. Een lange weg tegen de harde wind in ging nog wel eens helemaal in de 3e versnelling, maar je kon hem met een beetje inschikken als een mini campertje gebruiken en zo vierden we vakanties door Engeland, Wales, Schotland en in heel Frankrijk.

*** Mijn schuur ligt vol 2 CV-onderdelen, ook van de allereerste modellen zoals bijv. een stuur met stuurstang, verder aandrijfassen, remmen, complete achterbruggen, delen van motortjes, versnellingsbakken, suïcide deurtjes etc etc. allemaal in autosloperij conditie en daarom is alles voor de liefhebber gratis mee te nemen. (79290)

Reactie van En Laurenc op 21 April 2021 op 10.15: Citroën MEHARI:

Nu kan ik misschien gebruik maken van de gelegenheid om de forumleden te vragen of iemand nog een wrak of aftandse MEHARI weet te staan? Mijn 'eendenopknapmannetje' zoekt er namelijk eentje. (dat laatste woord is echt toeval)

Reactie van marielle op 21 April 2021 op 11.11: Door mijn Deudeuche ben ik Frankrijk gaan wonen.....

Als jongste dochter van een garagehouder, reed ik vroeger meestal in een auto, die naar een paar maanden toch weer verkocht werd ( er moest geld verdient worden)of in de auto van mijn moeder. Want ja zo ging dat bij mij thuis vroeger. Totdat ik er genoeg van kreeg en mijn eigen autootje wilde. Mijn vader, in die tijd Simca dealer, zou uitkijken of hij een 2CV oftewel in argot 'Deudeuche' tegen zou komen, want het was de hippietijd en als pseudohippie wilde ik ook graag een Eendje. Ondertussen was ik studente verpleegkunde en woonde ook niet meer bij mijn ouders thuis. En ja op een dag stond hij er die blauwgrijze Eend, met ronde koplampen en een open schuifbaar dak (dat was geen bijbetaalde optie in die tijd!!). ,
Na een paar maanden zou ik op vakantie gaan met een vriendin naar Frankrijk en wel naar Bretagne, Saint Malo. Dakje open, klapraampje open en daar gingen we in de maand Augustus, richting Frankrijk. De eerste nacht verbleven we in een rustiek hoteltje in de omgeving van 'Dole de Bretagne'. Het was een hotel met restaurant waar ook nog de heerlijke goedkope maaltijden werden verzorgd voor een goede prijs. U kent ze vast wel, een menu met koffie na en een glas wijn voor een ongelooflijke prijs. Met mijn vriendin , een echte Hollandse met zeer blond haar en blauwe ogen (ik heb namelijk meer een Frans uiterlijk) , viel daar uiteraard op bij wat mannen en zij begonnen een gesprek met ons. We spraken wel wat Frans, maar meer de zinnetje uit het boek van 'Le chat est sur le piano'. Toen ze ons vroegen hoe wij ons verplaatsten, antwoorden wij : 'avec deux chevaux'. Heel serieus vroegen ze ons waar die twee paarden dan wel stonden en hoe wij dat deden. Wij, heel verontwaardigd, hebben ze uit moeten leggen dat onze 2 paarden een auto was...O d'accord, un 2CV vous voulez dire....Oui messieurs, pas des animaux...

De volgende dag gingen we verder met de Eend en kwamen aan in Saint Malo, waar we op een camping bij het strand een plaatsje vonden. Hier op deze camping, vielen we waarschijnlijk ook op. Twee Hollandse meiden met een 2CV. We kregen al snel contact met een groepje leuke Franse jongens en één daarvan vond ik wel erg leuk en tja 'we vielen op elkaar' . Aan het eind van deze vakantie had ik een probleem met de uitlaat van mijn trouwe Eend en door de geliefde jonge man werd er een ijzeren kabeltje aan gebonden zodat hij niet meer vlak over de grond sleurde. Nou op de terugweg heeft de uitlaat het goed gehouden en kon ik hem naar de ouderlijke garage brengen, war hij gerepareerd werd. De geliefde jonge man en ik zijn gaan corresponderen , hebben elkaar verschillende malen bezocht, totdat ik na mijn eindexamen naar Frankrijk ben gegaan en wij samen zijn gaan wonen en 30 jaar getrouwd zijn geweest. Mijn 2CV heeft het uitgehouden tot aan mijn trouwen en ik heb hem toen in Nederland verkocht voor 500Gld. Wat een heerlijk autootje was het geweest. Ik heb nooit meer een Eend gehad, mijn geliefde werkte bij Renault, dus werd het Reanult tot een paar jaar geleden ik een Berlingo gekocht heb. Na 40 jaar eindelijk weer een Citroën!

Reactie van En Laurenc op 21 April 2021 op 11.30: Son en Marielle: 12 points voor jullie mooie verhalen. Maar wat ik toch nog even kwijt wil en wat eigenlijk niemand weet, behalve mensen die meer dan één eend bezitten, is dat ze onderling kunnen praten. Dát ontdekte ik een paar jaar geleden toen ik ongemerkt de loods in kwam waar ze allemaal onder een kleedje lekker warm staan nóg ouder te worden dan dat ze al zijn. Ze hadden namelijk ruzie over wie er naast wie mocht staan en de 2 blauwe vonden dat de rode eend eigenlijk maar een over het paard getilt ding was omdat zij wél kompleet nieuwe spatborden had gekregen bij de restauratie en de 2 blauwe het met plamuur opgelapte dingen moesten doen.

Zo heb ik ook deze week de komst van de witte (zie eerder verhaaltje) uit moeten stellen, het lijkt wel of die gewoon niet deze kant op wil komen omdat ze via de 'eendentamtam' heeft gehoord dat ze niet welkom is bij de roedel. Gisteren zou ze door de Contrôle Technique hebben gemoeten, maar Madame had het voor elkaar gekregen om een bijna onvindbare kortsluiting in haar draadjes gestel te veroorzaken waardoor de numerbord verlichting het niet meer doet. Dus wij nu naarstig op zoek naar de faille en moeten weer een nieuwe afspraak maken bij de CT natuurlijk. Het kán ook gewoon aandacht trekkerij zijn natuurlijk, omdat 'de witte' wel weet dat zij uiteindelijk de mooiste van allemaal is.

Reactie van Hans Chiddes op 21 April 2021 op 11.45

Reactie van Hans Chiddes op 21 April 2021 op 11.46: Wat een heerlijke verhalen. Graag meer ook over andere citroen’s dank.

Reactie van El Burro Català op 21 April 2021 op 11.49: Vier eendjes gehad. Teveel verhalen om hier te schrijven: liefde, leed, pech onderweg, reizen naar Griekenland, Turkije, Spanje enzovoort. Je was student en je reed in een eend. En je had eeuwen de tijd, zo leek.

Autorijles gehad en afgereden bij Rijschool De Eend, De Clercqstraat, A dam.

Reactie van Karel en Monique Donders op 21 April 2021 op 13.48: Een mede-student had een piano gekocht en vroeg mij te helpen bij het transport. Zo leerde ik zijn geweldige 2CV pas echt kennen. De voor- en achterbank waren zo uit te nemen. De achterklep schuif je naar opzij en de daarboven gelegen stang zat met een paar schroeven vast, zodat je meteen de hele kap kon verwijderen. Na tien minuten lag de halve eend op de stoep en stond de piano erin. Het was gelukkig niet erg ver, want rijden vanaf de pianokruk was wel even behelpen. Zelf reed ik mijn hele studietijd een degelijke 30pk Volkswagen, bouwjaar 1956. Na mijn afstuderen in 1972 maakten wij plannen voor onze bruiloft en huwelijksreis, natuurlijk met ons kevertje. Helaas liep de motor vast en kochten we 3 weken voor de reis een rode 2CV6. Ik was nog nooit in Frankrijk geweest (kende alleen het keurige Zwitserland), maar mijn Monique kwam als kind al elke zomer met haar ouders naar Zuid-Frankrijk. In drie weken reden we heel Frankrijk door. Van dorpje naar dorpje, hotelletje naar hotelletje, 8000km. Toen ben ik pas echt voor Frankrijk gevallen.

Een aantal jaren later kreeg ik een zwager die een melkvee-bedrijf had in de Gers (32). Op het erf stond nog een oude 2CV van begin jaren 50. Ribbelkapje, deurtjes verkeerd, canvas dak tot aan de bumper, alleen geleverd in grijs. We kregen het motortje zowaar aan de praat. Alleen de startmotor was volledig "mort". 's Morgens duwde ik hem naar de aflopende toegangsweg en met een beetje geluk sloeg de motor onder aan de helling aan. Zo reed ik dan naar het dorp dat op de volgende heuvel lag. Voor de boulangerie pakte ik de twee stenen van de bank en plaatste er een op het gaspedalen de hoop dat de motor niet zou afslaan. De andere goede ik achter het voorwiel, want ook de handrem had ooit betere tijden gekend. Een heerlijk Frans plattelands avontuur.

Zo'n twintig jaar geleden verhuisden we naar Zuid-Frankrijk. In ons Provencaalse dorpje woonde een hoogbejaard echtpaar. Zij hadden hun grijze 2CV in 1955 nieuw gekocht. Ze genoten van hun wekelijkse ritjes naar de supermarkt. Alain met zijn witte snorretje, zwarte alpinopet in zijn "bleu de travail" en Colette in haar bloemetjes-schort met strohoedje en de boodschappenmand op haar schoot. Als ze toevallig voor je reden had je pech. Verder als de tweede versnelling kwam hij meestal niet. Maar och, het was een heerlijk gezicht. En "haast hebben" leren ze een gestresste Hollander in de Provence heel snel af. Voor mij hoort de 2CV echt helemaal bij la douce France.