"Vente d'herbe" en "prise en pension d'animaux"....

Ik had beloofd iets te schrijven over « vente d’herbe » en « prise en pension d’animaux ».

Vente d’herbe : een boer maait het gras op uw veld en mag het gras / hooi houden voor zijn vee of laat zijn vee op uw veld grazen en betaalt daarvoor.

Prise en pension d’animaux: U zorgt voor en past op dieren van de boer die op uw veld grazen tegen betaling (prendre en garde, entretenir, nourrir et soigner sur son fonds les animaux d'un tiers contre un paiement).

Deze twee overeenkomsten worden door de Franse wetgever verondersteld pachtovereenkomsten te zijn, die aan strenge regels zijn gebonden ( de zogenaamde “baux ruraux”).

Eerst de “Vente d’herbe”. Gras wordt hier gezien als een vrucht van de grond. Artikel L 411-1 al 2 van de Code rural bepaalt dat iedere exclusieve overdracht van vruchten van het bedrijf waarbij de koper de vruchten moet plukken of laten plukken onderhevig is aan de regelgeving over pachtovereenkomsten. Dit betekent dat als alleen die ene boer het recht heeft het gras te maaien en hij het zelf maait (of laat maaien) of als alleen zijn vee op uw veld graast, het een pachtovereenkomst is. Exclusieve overdracht betekent dat alle vruchten worden overgedragen (dus als er appelbomen op het terrein staan en de boer alleen het gras maait, is het geen pachtovereenkomst).

Deze veronderstelling kan ongedaan worden gemaakt als het geen “utilisation répétée et continue” is en de als de eigenaar van het veld te goeder trouw is (hij niet expres de regelgeving over pachtovereenkomsten wil ontlopen). Het is ook belangrijk dat de eigenaar van het veld zelf zijn veld onderhoudt. Het is dus zaak niet ieder jaar een nieuwe overeenkomst te sluiten met dezelfde boer voor alle vruchten, anders is het moeilijk vol te houden dat het geen “utilisation répétée” is…

Voor de “prise en pension des animaux” : als de eigenaar van de dieren zelf voor de dieren zorgt en het terrein onderhoudt (en bv hekken eromheen zet) wordt verondersteld dat hij een bail rural is aangegaan..

Hier kan de veronderstelling ook ongedaan worden gemaakt als het geen “utilisation répétée et continue “ is en de verhuurder te goeder trouw is.