Van oude garages, de dingen die voorbij gaan...

Reactie van Rob van der Meulen op 20 Januari 2023 op 18.28

Terug naar langzamerhand vervagende reclames en affiches die in vergetelheid raken. Die hieronder - de muurruimte hier begint me te ontbreken - hangt sinds kort bij een bedrijf in classic cars in Zeeland aan de muur. Ik was onder de indruk van dat type, leek me indertijd een kruising tussen Duitse en Zweedse degelijkheid. Ver boven m'n budget, dus ik nam genoegen met een tweede (of derde?) hands exemplaar van dezelfde firma, een ander type. Ik dacht: wanneer de Britten in de Tweede Wereldoorlog al die Spitfires, Lancasters en Halifax vliegtuigen in de lucht wisten te houden, dan kunnen ze dat toch zeker gewoon op de weg met auto's. Ik had beter moeten, of kunnen, weten. Een technische man bij de ANWB zei tegen m'n vrouw: zou u bijvoorbeeld niet liever een Peugeot 404 of een Opel kopen?

Liefde maakt blind: je moet nooit, maar dan ook nooit, nadat je jarenlang alleen maar zo nu en dan in leijke eendjes, kevers, VW busjes en Ford Transits hebt gereden gaan zitten in een uiterst comfortabel leren kuipstoeltje dat als gemaakt voor jouw lichaam aanvoelt. En dan de contactsleutel omdraaien, het geluid van een sportieve motor met een dubbele SU-cabrurateur spreekt tot u....En dan optrekken, je voelt de stuwkracht in je rug. Na twee jaar ging die de deur uit, veel te hoge onderhoudskosten, altijd wat.

Maar wel na twee fantastische vakanties. Een zomervakantie in Noorwegen die toch geleidelijk aan het karakter van een wintervakantie kreeg, zomerbanden met matig profiel, geen sneeuwkettingen aan boord. Ook naar de Franse zuidkust, in Nice achteloos de Boulevard des Anglais opdraaien, zonnebril op, raampjes naar beneden en die bolide (wijlen prines Gracia van Monaco reed in datzelfde type) op de enige vrije parkeerplek neerzetten. Soepel uitstappen alsof je Robert-Arthur Belmondo heet met alweer een nieuwe dame aan zijn zijde. Precies voor een restaurant, half in de zee. Het geruis van de zee, de meer dan gulle zonneschijn, zachtjes en beschaafd converserende Fransen om je heen, je zit midden in een film scenario. En daar een meer dan voortreffelijke salade niçoise gegeten. Hadden we niet moeten doen: nog steeds is die ervaring de maat aller salades die naar die naam luisteren en iedere keer valt het iets of stevig tegen.

Reactie van Alle Laversma op 20 Januari 2023 op 22.32

Toegegeven, het komt niet erg geloofwaardig over, maar deze garage in Arfeuilles (in 03 Allier) is nog steeds open. Er is zelfs een "modern" hulpmiddel, een brug, aanwezig voor snelle en vakkundige "reparations". Foto's van Google StreetView:

Reactie van Rob van der Meulen op 20 Januari 2023 op 23.16

@ Roger, wat die Mehari betreft, ik vrees dat dit zeer goed onderhouden exemplaar daar niet meer staat, om een briefje onder de ruitenwisser te steken......

Reactie van Rob van der Meulen op 22 Januari 2023 op 19.39

En dan de kruising tussen vierwielers en tweewielers: nog een soort driewielers. In het VK het bekendst met de ROBIN. Vooral populair in het Noord-Oosten onder de mijnwerkers daar. Met een motorrijbewijs kon je dan toch droog door weer, regen en wind naar je werk rijden. Advies: geen te scherpe bochten maken, dan krijgt dat voertuig evenwichtsstoornissen, valt op z'n zijkant, wie helpt me overeind.

Een andere Brit (Morgan) en een ook in Nederland ooit bekende Duitse verschijning op de weg.

Reactie van Rob van der Meulen op 22 Januari 2023 op 21.24

The Reliant Robin story, een proefrit.

Reactie van Rob van der Meulen op 27 Januari 2023 op 11.45

We laten de soms wat minder subtiele Britse humor achter ons, naar een bijna vergeten naam: Panhard. Een enkele keer zie je er soms zomaar een ergens staan alsof die zo uit de showroom vandaan komt.

Panhard PL17: Histoire et modèles de 1959 à 1965.

Reactie van Rob van der Meulen op 29 Januari 2023 op 22.12

Zomaar ergens in een binnenstad gratis parkeren, ook voltooid verleden tijd. In de soms wat grauwe jaren vijftig was dat nog geen probleem, het bezit van een eigen auto was slechts voor weinigen weggelegd.

Gewoon op het Binnenhof parkeren, dat deed je gewoon. Ook toen er wat meer kleur en vaart in de Nederlandse samenleving kwam was het devies: hoe meer autoblik, hoe meer welvaart, de maatschappij van Voorspoed & Geluk ligt binnen handbereik. Nog steeds met z'n allen parkeren op het Binnenhof. Even een Cineacje pikken, door de Passage lopen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Daar is nu toch verandering in gekomen. Slechts een enkeling, een minister bijvoorbeeld, komt nog met een dienstauto dat terrein op. Een zeer bevoorrechte bolide, van de Ministerpresident, mag er nog parkeren. Onder strenge bewaking, dat wel. Wegens bezuinigingen binnen de overheid op de begroting van Defensie en die van Binnenlandse Zaken werd de beveiliging aan derden overgelaten, marktwerking, goedkoper, in dit geval een zzp'er. Die moet voor z'n eigen pensioenvoorziening zorgen, voor de voeding zorgen de toeristen.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• …
• 3
• 4
• 5
• Volgende ›
• Pagina