Vakbond vooor Franse bijen?

Ik volg met veel belangstelling en net zo veel plezier de pogingen van Macron om de, te vaak misbruikte, macht van de vakbonden in te binden, volg ik met veel belangstelling. Slechts vijf procent van de werkende Fransen is lid (die hebben een ‘bondskaart gekocht’) van een vakbond. Toch zien die verhoudingsgewijs minimale bonden kans Frankrijk van tijd tot tijd plat te leggen – daarbij egoïstisch voorbijziend aan de belangen van miljoenen landgenoten plus de nationale en internationale economie. De laatste (ik bedoe:l de jongste) staking, die van de cheminots (het treinpersoneel) dus, heeft zo’n 800 miljoen euro schade veroorzaakt en onnoemelijk veel Fransen wekenlang ellende en last bezorgd.

Macron voert zijn strijd minder luidruchtig dan indertijd ironlady Margret Thatcher in Groot-Brittanië deed, om daar met name de mijnwerkers te temmen. Macro doet het bijna stilzwijgend, maar wel heel doelmatig. Zijn, weliswaar wat afgezwakte, wet die het arbeidsrecht een ietsje hervormt, is al aangenomen. Dat werd tijd ook. Het Franse arbeidsrecht staat beschreven op niet minder dan 3700 A-viertjes, dus daar mogen er heus wel een paar honderd van de prullenbak in. Het aantal vakbonden is ook schrikbarend hoog, maar daar is van overheidswege nauwelijks of niks aan te doen, omdat het recht van vereniging in de Grondwet is verankerd. En daar is en wordt grif gebruik van gemaakt. Als in een nieuwe branche, bijvoorbeeld in de elektronica, vijftig arbeidsplaatsen ontstaan, komt er een nieuwe vakbond bij – al snel gevolgd door een afsplitsing. Het aantal bonden heb ik niet kunnen achterhalen, maar het zijn er héél véél. Eén voorbeeld: toen eind vorige/begin deze eeuw de KLM met Air France, en natuurlijk de Franse regering, over nauwe samenwerking of iets dergelijks onderhandelde, had de KLM te maken met 38 (acht-en-dertig!) vakbonden.

Ik vraag me echt af of in Frankrijk werkbijen een eigen vakbond hebben. En zo já, of Franse werkwespen daar dan lid van mogen zijn.

& & &

Ze komt koket de tuin ingelopen.

“Wat heb jij een brede ceintuur om!”

“Dat is heel modern. Die heb ik twintig jaar geleden gekocht en zojuist op de zolder teruggevonden.”

& &

Ze komt koket de tuin ingelopen.

“Wat heb jij een brede ceintuur om!”

“Dat is heel modern. Die heb ik twintig jaar geleden gekocht en zojuist op de zolder teruggevonden.”

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180909, Overheid

Reactie van wilsam op 9 September 2018 op 17.04: Margareth Thatcher stond volgens wikipedia behalve voor het inperken van de macht van de vakbonden, ook voor de deregulatie (in het bijzonder van de financiële markten), flexibele arbeidsmarkt en de privatisering van staatsbedrijven.

De deregulatie van de financiële markten vanaf de jaren 1980 leidden tot een enorme groei van de banksector. Internationale fusies werden goedgekeurd, als ook fusies van banken met verzekeringsmaatschappijen. Banken mochten weer het traditioneel bankieren voor huishoudens en bedrijven combineren met investment banking. De flexibele arbeidsmarkt resulteerde in de groei van uitzendbureaus en jaarcontracten. Wat privatisering van staatsbedrijven teweeg kan brengen hebben we pas geleden nog gezien in Genua.

Achthonderd miljoen euro klinkt als veel geld, maar het is bijna evenveel als het bedrag van de schikking inclusief boete voor ING wegens overtreding van de wet ter voorkoming van witwassen en financiering terrorisme.

Reactie van Dick Dijs op 9 September 2018 op 18.11: @van wilsam

de schade door de staking (nu minimaal op 800 miljoen geschat) is te veel, te boete is te weinig.

Reactie van Ingrid de Eerste op 9 September 2018 op 18.43: Vergeet niet dat de syndicats amper een stakingskas kennen. Bij de eindonderhandelingen worden de onbetaalde werkdagen meegenomen en de overheid/SNCF/AIR FRANCE zijn de suikeroompjes. Toen ik in Frankrijk kwam werken, 12 jaar geleden, begreep ik werkelijk niets van die vakbonden. Het is erg malvu maar uiteindelijk heb je ze soms wel nodig. Het is super versnipperd. Toch ben ik blij met ze. Zij zijn wakker, geëngageerd en nemen geen blad voor de mond. Ik ben geen lid omdat ik niet goed weet waar ik lid van moet worden. Voor gesalarieerde artsen in het publieke ziekenhuis is het ook onoverzichtelijk.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 9 September 2018 op 20.31: "Wakker, geëngageerd en geen blad voor de mond". Dat zou je ook kunnen omschrijven als: "overal tegen, bang voor verandering (en vooral om rechten te verliezen) en ze schreeuwen maar wat."

Vakbonden kunnen heel nuttig zijn, maar vakbonden die bij voortduring een heel land platgooien zijn van geen enkel nut. Die 800 miljoen kostte enkel de staking van SNCF-personeel. Hoeveel al die andere stakingen kosten? Volgens mij honderden miljoenen erbij, nog afgezien van blokkeren van wegen, strooien met stront en bezettingen van olieraffinaderijen en van de ernstige inbreuk die zulke acties maken op het dagelijkse leven van medeburgers.

Twee eerdere regeringen hebben geprobeerd de veranderingen door te voeren die Macron nu doorvoert. Twee regeringen zijn gezwicht voor de stakingen die de voorgenomen veranderingen teweegbrachten en krabbelden snel terug. Deze regering niet. Alles is uitgebreid doorgesproken met en uitgelegd aan de vakbonden. Ze blijven tegen, hoewel het terugdraaien van hun privileges niet eens het huidige personeel betreft, maar slechts het toekomstige personeel.

Ja, maar we zijn ook tegen het toelaten van concurrentie op het spoor, zeggen ze. Tja, dan moet je in China werk zoeken. De basisprincipes van de EU zijn: vrijheid van kapitaal-, goederen-, diensten- en personenverkeer.

Reactie van Dick Dijs op 9 September 2018 op 22.05: @j en g

Ik hoop van harte dat u zelf begrijpt wat u allemaal te berde brengt. Ik ben redelijk goed in taal, maar wartaal kan ik echt niet volgen.

Reactie van Ingrid de Eerste op 9 September 2018 op 22.08: Ik ben het eens met Bosbess. Het is ongelooflijk hoe een regering klem wordt gezet door die vakbonden. Het probleem is dat er geen echt dialoog is. Het blijft altijd gepolariseerd en wij als Nederlanders kennen dat niet. Het is gewoon niet te vergelijken.

Reactie van wilsam op 10 September 2018 op 0.04: De grondwettelijke rechten van vergadering en vereniging zijn niet altijd vanzelfsprekend geweest. Net zo min als uitkeringen bij ziekte, ongeval en ouderdom. Het was in het begin van het industriële tijdperk ook heel gewoon dat de arbeider zelf voor de productiemiddelen moest zorgen. De eerste vakbonden waren nog illegaal en moesten het niet alleen opnemen tegen directies, maar ook tegen de kerk en de politiek. Paus Leo XIII verbood katholieken om lid te worden van een vakbond en Abraham Kuijper verbood ambtenaren en spoorwegpersoneel te staken.

Uiteindelijk hebben vakbonden er voor gezorgd dat arbeidsrechten en arbeidsomstandigheden sterk verbeterd zijn. Er is mijn inziens helemaal niets mis met het opkomen voor het behoud van verworven rechten.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 10 September 2018 op 7.45: Natuurlijk Wilsam, ben ik het volkomen met je eens. Ik denk trouwens dat niemand dat zal ontkennen. Niet voor niets ben ik sociaal advocaat geweest, waarbij we in ons advocatencollectief alléén maar werknemers tegen werkgevers verdedigden, nooit andersom. En huurders tegen verhuurders, nooit andersom. Arme sloebers tegen uitkeringsinstanties en hun vaak neerbuigende, ongevoelige ambtenaren op hun welbetaalde posten. En dat deden we uit politieke overtuiging voor een minimale beloning door de staat.

Maar wat ik hier zie in Frankrijk, in deze tijd, slaat me met stomme verbazing. Zoals ik hierboven al schreef: vakbonden kunnen nog steeds nuttig zijn. Maar deze tijd vraagt om een andere benadering. Zoals zoveel instituties in Frankrijk zijn vakbonden echter niet met hun tijd meegegaan. Ze hanteren nog dezelfde principes en methodes als uit het begin van de industriële revolutie. Ze denken kennelijk dat ze daarmee hun bestaansrecht bewijzen.

Er is inmiddels, inderdaad dankzij de vakbonden het een en ander veranderd in de arbeidsomstandigheden. En gelukkig zijn die veranderingen ook vastgelegd in wetten, waardoor het wettelijke rechten zijn geworden. Maar ook de samenleving is veranderd. Niet alleen in Frankrijk en de EU, maar ook mondiaal. Geschreeuw en oproer maken geen indruk meer. Werknemers hebben het nu in het algemeen goed, zowel vergeleken met vroeger als met werknemers in andere delen van de wereld. Staken is een zeldzaam en uiterste middel geworden, wanneer redelijke eisen niet worden ingewilligd. Dan en dan alleen maken stakingen nog indruk en valt er iets mee te bereiken. Niet wanneer je bij het minste geringste dat je niet bevalt het hele land platgooit en iedereen dupeert, alleen om je bestaansrecht te bewijzen. Want zoals Dick zegt, is slechts een miniem deel van de werknemers aangesloten bij een vakbond.

Vakbonden bloeien in tijden van groot onrecht, uitbuiting en armoede. In tijden van voorspoed, zoals we die nu kennen, hebben ze moeite om overeind te blijven. Om hun geloofwaardigheid te behouden zouden ze zich moeten omvormen tot geduchte overlegpartners, in plaats van te blijven hangen in hun actieverleden. Nu weet ik wel dat Frankrijk een land is met buitengewoon hiërarchische structuren. Regel 1: de baas heeft gelijk. Regel 2: als de baas ongelijk heeft, treedt automatisch regel 1 in werking. Het zal misschien nog eens 150 jaar duren eer die in alle maatschappelijke lagen ingekankerde hiërarchie is uitgesleten.

Toch ben en blijf ik van mening dat vakbonden om succesvol te kunnen blijven opereren een begin zouden moeten maken met zich aan te passen aan onze tijd, zowel wat eisen betreft als wat betreft hun methodiek. Macron hanteert de filosofie: wanneer mensen aan het werk gaan wordt iedereen er beter van. Hij probeert dan ook met allerlei maatregelen arbeid aantrekkelijk te maken, zoals bijvoorbeeld het sterk verminderen van sociale lasten voor werknemers.

Toch blijven de vakbonden en zijn tegenstanders hem afschilderen als de president van de rijken. Het aloude patroon van de oorlog tussen links en rechts kan hij politiek niet zo gemakkelijk doorbreken, al is hij door zijn "midden"-filosofie door het franse volk tot president verkozen. Hij staat nu laag in de peilingen, want machteloos geroeptoeter vindt kennelijk nog gehoor in dit Frankrijk. Gelukkig niet bij Macron. Ik wens hem veel succes!

Reactie van Dick Dijs op 10 September 2018 op 9.02: @j en g Te uwer herinnering: "Blijf bij het onderwerp." Staat duidelijk te lezen boven de reacties die u hebt verzonden en zonder twijfel nog gaat verzenden. Enne.... daar staat ook: "Wees constructief". Voor iedereen duidelijk. Nu ook voor u?