Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Op verzoek en omdat ik het leuk vind om met jullie te delen hier een update met hoe het gaat nu we weer terug zijn in Nederland. In juni zijn we, na 15 jaar in Frankrijk te hebben gewoond, met pijn in ons hart weer teruggegaan naar Nederland. We hebben een zoon Liam. Liam is 13 jaar en heeft autisme met verstandelijke beperking. In Frankrijk liepen we vast en zou Liam zonder perspectief thuis komen te zitten. We hebben echt alles geprobeerd om een plekje voor hem te vinden, maar dit is niet gelukt. Afgelopen december hebben we de knoop doorgehakt en zijn we weer begonnen met onze terugkeer. Dit betekende natuurlijk heel veel regelwerk. Ik heb alle franse verslagen in het Nederlands vertaald en heb vanuit Frankrijk de wlz aanvraag ingediend. Dit is nog niet zo makkelijk aangezien deze in principe is bedoeld voor volwassen. Kinderen kunnen hier alleen voor in aanmerking komen als hun handicap dusdanig groot is dat al op jongere leeftijd duidelijk is dat t kind de rest van zijn leven heel veel ondersteuningsvraag nodig zal hebben. De wlz is toegekend en daarbij hoort een budget. Met dit budget kunnen we de zorg inkopen die nodig is voor Liam. We zijn 1 juni jaar Nederland gegaan en Liam is drie ochtenden in de week gestart in de zorgklas ( voor kinderen met een grote zorgvraag en ondersteunings behoefte) van een ZMLK ( zeer moeilijk lerende kinderen) school. De start was zoals te verwachten was heel moeilijk. Liam was zijn veilige gevoel kwijt en had moeite met zijn draai te vinden. Hetgeen resulteerde in veel gillen en slaan en slecht slapen en dus ook vermoeid zijn. De eerste periode sprak de juf van de school haar twijfels uit of deze plek wel de goede plek was voor Liam. Dit gaf me heel veel stress, aangezien we hiervoor toch teruggegaan waren. Wat als Liam in Nederland ook thuis zou komen te zitten. Echter bleek na een maandje dat Liam steeds beter zijn draai kon vinden. Hij ging met plezier naar school en ook de andere kinderen begonnen aan hem te wennen. Daarop volgde een drukke en pittige zomervakantie. We moesten terug naar Frankrijk om het huis leeg te halen en we hadden nog geen ondersteunen voor Liam. Tijdens de zomervakantie hebben we twee zzpers gevonden die aan t einde van de zomer konden komen om ons te ontlasten. Na de zomer kon Liam ook drie middagen 3 uur lang naar de speciale buitenschoolse opvang. Ook na de zomer ging Liam nog 3 ochtenden naar school. We moesten het oordeel van de commissie afwachten.
Halverwege september is te toelaatbaarheidsverklaring voor school afgegeven. Toen zijn we begonnen met uitbreiden van de tijden. Liam ging toen 3 hele dagen naar school. En vanaf deze week mag Liam de volle 5 dagen naar school. Inmiddels hebben we ook een aangepaste logeeropvang gevonden waar hij al een keertje een dagje is geweest. Hij sluit heel goed aan bij de groep en hij en een andere jongen zijn onafscheidelijk. In de klas of op de buitenschoolse opvang heeft hij het enorm naar zijn zin en er is altijd wel een kind dat hem wil helpen als dat nodig is.
ik heb een heel vrolijke jongen in huis die met een grote glimlach naar zijn volle planning zit te kijken.
de ergothérapeut van de school gaat een prikkelverwerkings onderzoek bij Liam doen en de logopedist gaat kijken naar de mogelijkheden voor alternatieve communicatie en misschien zelfs een spraakcomputer. We hebben al een eerste afspraak bij de kinderarts gehad. Die gaat ons ook doorverwijzen naar een gespecialiseerde tandarts. We hebben een afspraak met een continentie verpleegkundige om ons te helpen bij de zindelijkheidstraining en er is een aanvraag voor een duofiets gedaan. Heel erg veel dus in slechts een paar maanden tijd. Wat een schril contrast is dat met Frankrijk waar hij al 6 jaar op de wachtlijst stond voor een plekje zonder enkel zicht op een plek. We hebben inmiddels ook een leuk huis gevonden en we krijgen 1 november de sleutel en ik heb mijn eerste contacten gelegd. Ik heb twee vrouwen ontmoet op een terras, waar ik inmiddels al 3 keer mee ben gaan eten. Zij hebben me geïntroduceerd in een grotere groep vrouwen. Ik heb een speciale groep voor moeders met kinderen met autisme gevonden en heb inmiddels de twee bijeenkomst gehad. En ik heb een bijeenkomst gehad van ouders met kinderen met een intensieve ondersteuningsvraag. Verder kent inmiddels de middenstand ons wel. Met Liam naast je ga je niet anoniem over straat, maar dat zorgt ook weer voor leuke gesprekjes. Al met al zijn we blij dat we de stap hebben genomen. Ik kijk niet met weemoed terug maar reikhalzend vooruit.
en Frankrijk zal natuurlijk altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Maar regelmatig teruggaan.
Weergaven: 1480
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Wat heerlijk te horen dat het Liam, en dus ook jullie goed gaat in zo'n korte tijd!
Wel treurig te moeten beseffen dat er dus veel kinderen en gezinnen zijn in Frankrijk die niet de zorg en begeleiding krijgen die ze nodig hebben.
Veel geluk samen verder!
Ja Jeanette dat is heel treurig. Ik ken zoveel families die vrijwel geen ondersteuning hebben met hun vaak ernstig beperkte kinderen. Deze kinderen krijgen door dit gebrek aan goede begeleiding alleen maar meer gedragsproblemen. De ouders staan er alleen voor. Er zijn simpelweg geen plekken. En ik ken een aantal ouders die ervoor gekozen hebben om hun kind in België in een internaat te stoppen. Gesloopt na jaren zoeken en zorgen zien die geen andere oplossing meer. Dit was ook de enige oplossing die er voor Liam was. Ik vind t lastig om mijn blije verhalen te delen met de families die ik ken in Frankrijk. Iedereen is natuurlijk blij voor ons, maar ik gun iedereen dit en ik kan t niet verkroppen dat dit in Frankrijk niet mogelijk is.
Wat een enorme opluchting moet het voor jullie allemaal zijn, dat de moeilijke stap van terugkeer goed uitpakt. De beslissing Frankrijk achter te laten na jaren van in- en ontspanning, was op zich al een een hele grote, maar dan moet je met dezelfde energie aan iets beginnen wat ook weer veel energie vraagt; informatie inwinnen, regelen, afwachten, zelf weer aan Nederland wennen, twijfels en maar doorzetten. Inderdaad bestaat er in Nederland een enorm netwerk van zorg rond het gehandicapte kind, welke toegang geeft tot een wereld waarin het kind kan deelnemen aan gedeelde zorg en aan de maatschappij waarin de zorg is ingebed. Zelfs dat is niet altijd makkelijk en moet je barricades overwinnen. Maar dat netwerk biedt ook weer steun in die zoektocht. Goed dat jullie zover gekomen zijn, het zal veel rust aan iedereen geven.
Frankrijk zit met met een enorm tekort aan zorg in de rurale gebieden en is nogal hiërarchisch georganiseerd, wat een dergelijke zorg zoals je die in Nederland kan vinden (waar je moet wel zelf het initiatief moet houden) niet makkelijk tot ontwikkeling kan komen. Ik wens jullie heel veel geluk. En met mooie uitstapjes naar Frankrijk.
Dus: eind goed , al goed..... Fantastisch !!
Helaas voor Frankrijk, loopt Nederland voorop bij het gebied van zorg, m.n. bijzondere zorg en faciliteiten.
Ik hoop dat in het komende regeerakkoord in NL er een mooi pakket voor de zorg blijft bestaan.
Wat fijn maar tegelijkertijd ook schrijnend om te lezen. Heel veel geluk gewenst na al die jaren.
Angèle. Niet alleen in de rurale gebieden van Frankrijk hoor. Ik woonde in ile de france. Wel heel veel ouderinitiatieven, maar heel weinig vanuit de overheid en wat er dan is daar zijn heel veel kinderen voor dus dan zijn de wachtlijsten lang. Liam stond al ruim 6 jaar op de wachtlijst voor de enige in autisme gespecialiseerde ime van essonne. Er stonden 150 kinderen op de wachtlijst. Niet meer omdat ze gestopt zijn om kinderen op de wachtlijst te zetten. Ze hebben 30 plekken in totaal. Waarvan er afgelopen jaar 8 werden bezet door jong volwassenen die niet konden doorstromen omdat er geen vervolgplek voor ze was. Niet eens elk jaar kwam er een plek vrij in deze IME. Dus dan kan je in theorie 150 jaar op de wachtlijst blijven staan. Ik ken in de regio Parijs heel veel kinderen die zonder begeleidingsplan fulltime thuis zitten en ik ken ook veel kinderen die kn België zijn geplaatst.
Natascha, ik wens jullie nog heel veel fijne, relatieve rustige jaren in Nederland toe. Jammer dat het moest, maar zo zie je, je grote droom naleven lukt niet altijd. Dan plan 2 en dat lijkt nu toch wel heel goed te verlopen. Nu nog een beetje tijd voor jezelf, maar ook je partner, gaan krijgen. Heel fijn dat je de moeite genomen hebt om dit toch nog met ons te delen.
Heel veel fijne momenten samen.
Dank voor het delen, Natascha! Een goede toekomst toegewenst.
Fijn van je te horen Nathascha. Ik dacht regelmatig aan jullie als ik je naam voorbij zag komen. Jullie hebben een moeilijke beslissing moeten nemen want Frankrijk verlaten was niet jullie wens. Inderdaad nu reikhalzend vooruit kijken. Ook wetende dat de toekomst voor Liam daar veel beter is. De taal, de opvang, de begeleiding, het PGB, de rust in zijn omgeving met minder prikkels én ouders die nu ook andere dingen kunnen doen. Liam wordt straks een puber, een adolescent, een volwassen man. Nu heb je de zekerheid dat in al die fasen van zijn leven er hulp en ondersteuning is voor jullie. En een sociaal netwerk dat jullie in Frankrijk wellicht minder hadden.
Fijne toekomst met elkaar met een blije Liam.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr