Un dimanche comme un autre

Mistroostig en schaapachtig gaan we de Intermarché binnen. Een godvergeten zondagochtend in Champhol. Het zwarte schaapje in de toch al lelijke agglomeratiekudde rondom Chartres. Het type dorp dat je doet twijfelen of het vroeger toch beter was. Toen men nog gewoon naar de ‘messe’ ging, zoals het schaapjes van de Heer betaamt. Vroeger, toen de Intermarché nog gewoon gesloten bleef op zondag en de parkeerplaats gewoon leeg bleef.

Anno 2018 kan welvarend Frankrijk elke dag van de week boodschappen doen. Als een kudde van verloren schapen vervult men zijn individuele behoeftes. Struinend door de ellenlange paden trekt men her en der een gat in de uitpuilende schappen. Een six-pack ice tea en chips met gebraden kippen-smaak, laten we vooral niet te gek doen.

Voor het schap van afgebakken patisserie schiet een oudere vrouw van links naar rechts. Pakt een fletse flan op en legt hem weer terug. Vijf minuten later staat ze er nog steeds. Mijn verbazing leidt tot oogcontact en fluisterend zegt ze me ‘Je peux pas choisir, il y a trop de choix!’. De met paniek vervulde ogen doen me beseffen dat ze het echt meent. De beslissing weegt op haar fragiele schouders. Ik pak een willekeurig bakje uit het schap en zeg haar met zo veel mogelijk overtuigingskracht dat deze echt heel lekker zijn. Ik vrees dat ook dit haar niet uit haar lijden kan verlossen en ik maak me snel uit de voeten.

Bij de kassa aangekomen is de onderlinge gêne voelbaar, ’Heb jij ook niks beters te doen vandaag?’. De moedeloosheid druipt van het gelaten postuur van de man voor mij. Na 10 minuten is het zijn beurt. De caissière perst een bonjourtje tussen haar lippen door en ontwijkt de woede in zijn ogen. Zijn frustratie is zojuist op kookpunt gekomen, toen de vrouw voor hem besloot met een handgeschreven cheque te betalen. Nadat ze eerst rustig alle boodschappen in haar trekkarretje plaatste.

Voor de verlepte prei, 3 kartonnen Kronenbourg om de doordeweekse ellende mee te verzachten, en een familieverpakking jambon sans couenne mag hij 23 Euro betalen. Daarvoor krijgt hij wel een muntje voor de lotto van de caissière. Weemoedig ziet hij zijn SMIC verdwijnen in de kassalade, maar hij begeeft zich toch met een beetje hoop naar de speelmachine bij de uitgang. Daar wacht een nieuwe wachtrij, maar die neemt hij voor lief. Krakend en piepend wordt een dikke vrouw met een vettig knotje verteld dat dit niet haar lucky day is. Dan verdwijnt zijn muntje in de machine. De man wil al bijna verderlopen als hij door een luid piepen en rode lichtwaas wordt geïnformeerd dat hij een pak spaghetti kan ophalen bij de kassa.

Hij kan een kleine glimlach niet onderdrukken en sluit zich voor de derde keer deze morgen aan in de rij. Zijn zondag kan niet meer stuk.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181021, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Overleden Reactie van Susan op 21 Oktober 2018 op 20.58: Ha ha een smic hand is snel gevuld . ja de zondag wat moet je er mee.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 21 Oktober 2018 op 22.03: Wat een vreemde vraag, Willem. Dat doet hij ongetwijfeld omdat hij het leuk vindt om te schrijven en om ons te amuseren.

Overleden Reactie van Susan op 21 Oktober 2018 op 22.36: Willem??? Ik zie hem niet al weer dedeur uit?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 22 Oktober 2018 op 7.43: Ja merkwaardig. Hij vroeg waarom Philip dit verhaal had geschreven. Had hij soms heimwee? Kennelijk beviel mijn antwoord hem niet en heeft hij zijn reactie verwijderd. Het was trouwens niet de Willem zonder achternaam die hier wel vaker reageert, maar een Willem met achternaam, die ik vergeten ben. En aangezien er maar liefst 134 forumleden Willem heten... Populaire NL voornaam.

Reactie van Michiel Terwindt op 22 Oktober 2018 op 9.40: Ik vindt het een heel herkenbaar verhaal en mooi geschreven !

Reactie van Philip op 22 Oktober 2018 op 10.02: Bedankt voor de reacties.

Ik snap de vraag van Willem wel, het kan lijken dat ik ontevreden ben met mijn verblijf in Frankrijk maar het is meer fascinatie. Die wilde ik graag met jullie delen.

Als Nederlander in Frankrijk zoek je toch vaak de mooie en aangename kanten van ons gastland op. Wanneer je dan weer eens op de feiten wordt gedrukt dat ook hier, net als in alle landen, sociale en financiele armoede bestaat, is het even wennen. Zeker in streken zoals la Beauce en Noord-oost Fr.

Reactie van Louise (68) op 22 Oktober 2018 op 15.37: Ha, Philip, nu woon ik in het uiterste oosten van het noord-oosten. De winkels zijn hier dicht op zondag! Hier en daar een bakker op zondagmorgen. In het oosten van het noord oosten roepen de kerkklokken of trekken we de wandelschoenen aan en gaan we lopen...of fietsen. Lopen door de Vogezen en voor een tussenstop voortreffelijk eten in een ferme auberge.

Reactie van Philip op 22 Oktober 2018 op 15.41: Hmm dat klinkt goed Louise. Ik gok dat jij niet in Vitry le Francois woont. Noord Oosten is natuurlijk een groot begrip en ik ben blij dat jij je te goed kan doen met je wandelschoen. Zonder supermarktgebliep en mét kerkklokken.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.