Udo, mijn hond

Mijn hond Udo

Mijn hondje is er niet meer en dat al sinds begin januari 2018. Mijn hond, Udo was zijn naam, was de laatste 15 jaar een groot deel van mijn leven.

Net 2 maanden oud kwam hij in ons gezin. Hij was hét cadeau voor mijn 50 jaar. Mijn dochter had zijn halfbroer sinds 9 maanden en om het wat gezelliger voor hem te maken, hebben we er een tweede Parson Russell terrier bijgenomen, die dan van mij zou zijn. Udo kwam van een boerderij in de buurt van Orléans en had iets rustiek over zich met zijn stugge witte haren en de bruine vlek bij zijn oog en op zijn rug. Hij leek ook een beetje op Milou, de hond van Kuifje uit de bekende stripverhalen van Hergé.

Ik wandelde veel met beiden jonge honden en Spice, de halfbroer, zorgde gedeeltelijk voor de opvoeding. ‘Ik eerst, en dan jij, want ik ben de chef’ liet Spice merken. Zo zat Udo’s opvoeding de eerste maanden in elkaar.

Door een scheiding, een paar jaar later, ging ik kleiner wonen en kon ik slechts één hond hebben. Mijn dochter nam Spice en Udo ging met mij mee.

En daar begon het, want Udo lette op mij en ik lette op hem. Was ik bezig en was het tijd om de maaltijd klaar te maken, dan stond hij op uit zijn mand of uit de stoel, rekte zich uit en krabde met zijn pootje aan mijn been om te vertellen, dat het nu precies etenstijd was. Was het tijd om naar bed te gaan, dan liep hij al rond als of hij mede wilde delen ‘Schiet eens op, we moeten slapen’.

Udo liep ook wel eens weg. Dan was hij met mij in de tuin en hops ineens was hij er niet meer. Op zo een moment wist ik dat ergens in de buurt waarschijnlijk een loops vrouwtjes hondje was en hij haar visite ging brengen. Meestal wist ik wel welke hond het was en vond ik hem wel terug ergens voor een hek of kwam hij zelf weer naar huis lopen.

Udo vond het ook heerlijk om met mij op vakantie te gaan. En dan zocht ik altijd iets uit, waar hij ook plezier had en waar we samen konden wandelen. Het mooiste was de keer dat we beiden een tocht van een paar dagen met een ezel in de Ariège hebben gemaakt.
Niet iedere ezel en hond vinden elkaar aardig en het is altijd even wennen. Maar Udo was lief en wanneer men hem met rust liet, liet hij ook de ander met rust. Op één van die dagen in de Ariège, was ik niet helemaal zeker van het juiste parcours en wist niet hoe naar het dorpje te lopen waar we zouden overnachten. Wat nu? Ik heb toen Udo maar laten bepalen welke kant we op moesten en…..dat was de goede weg. Ik was blij en hij kreeg dan ook een aai, een kus en iets lekkers. In dat dorpje aangekomen, had ik vergeten hem aan de lijn te doen en in een onoplettend ogenblik van mij, rende Udo weg, ging het erf van een boerderij op en kwam snel aanrennend met een kip in zijn bek weer voor mij langs. Een boze boer rende al schreeuwend achter de hond aan met een beweging van zijn handen alsof hij Udo dood wilde schieten. Ook ik begon al te schreeuwen naar mijn hond en op een gegeven moment liet Udo de kip los en vloog het dier, zo goed als het kon, weg en kon de boer zijn kip pakken. De boer begon tegen mij uit te vallen over het feit, dat ik mijn hond aan de riem moest doen en dat het altijd hetzelfde was vanaf de maand mei, wanneer het toerisme weer in de buurt kwam. Ondertussen had hij gezien dat het allemaal wel meeviel met zijn kip. Zijn vrouw kwam er ook bij en zij had een wonderzalfje bij zich, dat ze op het gewonden pootje smeerde. Nadat ik mijn excuses aan had geboden, en vertelde dat mijn hond toch ook wel lief was, maar dat het instinct altijd sterker was, kon ik eindelijk weer verder met de ezel en de hond.

En dit was zo maar een voorval en een van de gebeurtenissen, die ik met Udo heb meegemaakt. Er zijn er zoveel meer.

Vorige zomer, tijdens de hitte begon Udo moeilijk te lopen. Ondertussen was hij bijna 15 jaar en de dierenarts constateerde arthrose en gaf mij het advies, door te gaan met de wandelingen, maar ze aan te passen. Iedere maand zag ik dat hij achteruit ging. Hij kreeg ongeveer iedere 4 à 5 weken een injectie, waar hij dan weer iets van opknapte. Totdat hij in december niet meer alleen op kon staan en steeds viel en nog hoogstens een paar passen kon lopen. Ook begon hij triest en star uit zijn ogen te kijken. Ik heb toen de beslissing genomen, dat het de laatste feestdagen met hem waren en op 3 januari heb ik hem in laten slapen. De laatste regels geven me nu nog kippenvel, want de beslissing om afscheid van mijn hond te nemen was moeilijk.

Nu een jaar later, denk ik nog steeds veel aan hem en ik ben altijd door gegaan met steeds de dagelijkse wandelingen, die ik met hem ook maakte. Maar ik miste iets…..en langzaam aan begon ik er weer over te denken om een ander hondje te adopteren, waar ik weer veel fijne momenten mee zou kunnen delen.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200105, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van Gabe de Vries op 7 Januari 2020 op 14.10: Een mooie verhaal Marielle! Met aansluitend mooie reacties.
Ik wens je nog vele mooie komende momenten met je Serviër!

Verdriet is er echter niet alleen bij de baasjes.

In een ander topic vertelde ik dat ik twee 'Fauves' had.
Met een leeftijdsverschil van exact 1 jaar hebben zij 9 jaar als ware kameraden geleefd.
Onafscheidelijk en als het nodig was voor elkaar in de bres springen.
Hoe groot de tegenstander ook was.

Helaas is de oudste, Toetje, zijn stamboomnaam Passe Partout, inmiddels bijna twee jaar geleden zeer plotseling overleden.
Daan die overbleef heeft een daaropvolgende rouwperiode gekend van ruim twee maanden.
Zeer slecht eten en spelen was er bijna niet meer bij. De uitgebreide wandelingen waren voor alle partijen niet meer zoals voorheen was.
Zelfs de lievelingsplekken die er waren zoals de modderpoel en het water van de beek in het nabijgelegen bos werden genegeerd.
Totdat Daan zelf het initiatief nam. Alsof hij dacht zo is het leven niet leuk meer, dus kom op baas we gaan weer als vanouds. Op de wandelingen niet meer achterom kijken waar zijn makker bleef en de beek werd weer een poedelplek. Lekker als vanouds!

Toet is gecremeerd en staat in de huiskamer te wachten. Tot de tijd voor Daan is gekomen.
Na crematie gaan ze samen naar 'hun' plekken.
Ik hoop dat het nog geruime tijd zal duren. Maar een ding staat voor ons vast: er komt absoluut weer een 'nieuwe', want een leven zonder hond(en) is voor ons ondenkbaar.
En voor als het geval 'dat' is hebben wij reeds afspraken met de kinderen gemaakt.

Reactie van wilsam op 7 Januari 2020 op 14.15: Wat een mooi verhaal en leuke reacties. Ik heb Bo als pup geadopteerd uit een gastgezin, via de SPA. Er zijn regelmatig pups in de asiels. Soms worden er complete nesten gebracht.

Reactie van El Burro Català op 7 Januari 2020 op 14.56: Wat een lief verhaal Marielle. En zo herkenbaar. Een hond is je maatje, je vriendje, een steun. Ook ik heb destijds veel tranen gelaten. Dagenlang gehuild, weken, maanden lang getreurd. Veel geschreven ook, net als jij, in een klein dagboekje. Dat hielp. En dan komt er toch- na maanden- weer een nieuw hondje. Natuurlijk! En je ervaart, het is weer zo mooi, je bent weer zo blij. Maar je weet, ook dat gaat weer voorbij. Ooit. Weer. Steeds weer. En weer. Niet aan denken. Geniet. Van nu.

Reactie van Hans van den Bos op 7 Januari 2020 op 15.40: Ik ken dit verdriet zoals elke hondenliefhebber dat kent. Honden worden helaas niet zo oud. In 2013 lieten wij onze Bordercollie Andor inslapen. De dag erna gingen wij op vakantie. Op de camping in Apt aangekomen, vroeg het meisje aan de balie onmiddellijk:"Waar is de hond?" We kwamen er al voor de derde keer. Toen schoten wij allebei even vol. Tijdens het wandelen vroeg mijn vrouw:" Waarom loop je toch steeds met je hand in je zak?" Maar aan die kant liet Andor altijd met me mee. We hadden afgesproken geen hond meer te nemen. Hoewel mijn vrouw dol op Andor was, is zij nooit een huisdierenmens geweest. Na een half jaar hield ik het niet meer uit. Ik miste die vriend waarmee ik elke dag twaalf tot vijftien kilometer liep.

Andor

Ik zie je nog

Ik zie je nog, dravend langs de weg, stokken in je bek. Ik zie je nog!

Ik voel je nog. Mijn handen door je warme pels, je kop onder mijn kin, je koude neus in mijn hals. Ik voel je nog.

Ik hoor je nog. Je vrolijke geblaf na een korte afwezigheid. Je vrolijke gegrom bij een spel trekkertje trek. Ik hoor je nog.

Ik ruik je nog! Die warme hondengeur die altijd om je heen hing en waarvan het huis was doortrokken. Ik ruik je nog.

Ik mis je nog, na een jaar zonder jou mis ik je nog.
Ik mis die poot op mij knie. Ik mis die warme gele ogen die me zo trouw aankeken. Ik mis het bedelen om een koekje bij het vrouwtje bij de koffie. Ik mis je ongedurige wachten op de velletjes als het vrouwtje kip kookte. Ik kan mijn schilletjes van de appel niet meer bij je kwijt.

Ik mis je bij het wakker worden, ik mis je bij het slapen gaan.
Ik mis vooral je warme trouw, je liefde en je aanhankelijkheid. Ik mis het bedelen om aandacht van het vrouwtje, ik mis je teleurstelling als ze je afwees. Ik mis het stokken gooien en het balletje balletje. De tussenstops tijdens de tochten naar Nederland zijn leeg. Geen ongeduldig wachten op het stukje worst van het vrouwtje. Geen plasje doen met het baasje. Geen blaffen meer bij de tol.

Ik mis je om alles wat je was.
De tuin is leeg zonder jou. Wandelingen zijn zinloos geworden. Mijn hand mist de riem die mij met jou verbond. Jouw plekje op de bank is leeg.

Ik zou nog eens zo graag je weer op mijn schoot voelen kruipen. Mijn benen doortrokken van je warmte. Ik zou weer zo graag naast je willen zitten: mijn armen om je heen gevouwen. Ik zou nog zo graag die trouwe blik in je ogen willen zien. Jouw plaats was naast mij; naast mijn stoel. Zonder na te denken streelde ik je, gedachteloos met je verbonden. Ik hoefde je nooit te roepen; je was er al.

De dag dat we je weg brachten staat in mijn geheugen gegrift. Je had pijn in je neus. Het ademhalen werd steeds moeilijker. Ik stond er machteloos bij. Ik wilde je lijden niet, ook al zou je trouw dat lijden voor ons hebben gedragen. De auto vertrok vol van jou. Nog steeds blij omdat je met de baas en het vrouwtje mee mocht. Leeg kwam hij terug. Ik haat die lege kofferruimte; ik haat die lege plek op de achterbank. Ik heb je uit liefde weggebracht, maar een stukje van mij is met jou meegegaan. Het vrouwtje huilde hartverscheurend om jou. Zij hield van je; ik twijfelde er aan, maar jij wist het wel.

Nu, na een jaar, mis ik je nog steeds vriend. Maar meer dan ooit besef ik de waarde van wat je mij hebt gegeven. Je gaf zonder te vragen, alles wat je had. Nu pas, besef ik de waarde ervan.
Dank je vriend.

Reactie van Dorine van der Marel op 7 Januari 2020 op 16.12: Zo verdrietig altijd, een huisdier verliezen! Fijn dat je nu klaar bent voor een nieuwe vreugde. Ik heb zelf alleen maar ervaring met katten, maar zou ook wel heel graag een hondje erbij willen (denkt man anders over). Mooi, ontroerend verhaal.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 7 Januari 2020 op 16.22: Hans, wat een ontroerende ontboezeming. Mooier dan het mooiste gedicht! Dankjewel dat je deze gevoelens met ons wilde delen.

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 17.32: Hans, wat een mooi gedicht; ik krijg de tranen in mijn ogen, ik zie het voor me. Wat fijn dat jij ook dit met ons wilt delen, dankjewel. Het voelt ook echt zo als jij het beschrijft. Ook over dat naar Nederland gaan. Ik reis veel , heb 2 van mijn 3 kinderen, die ver weg wonen en nam dan altijd mijn hond mee als ik naar hun toe ging en dat stoppen voor plasje en een stukje lopen heb ik ook zo gemist. Maar nu kan het weer. Zo herkenbaar.

Ja El Buro Català, ik weet het , eens zal ik weer afscheid moeten nemen. Maar ergens heb ik ook wel iets sterks in me, dat die hond mij dan gegeven heeft, dat dat kan verdragen , hoe triest het ook is.

Dorine, ik ben met honden opgegroeid, 2 X een Welsh terriër toen i, bij mijn ouders woonde. Toen ik naar Frankrijk ging, jaren geleden, kwam ik op en bovenwoning te wonen en wilde geen hond, maar had een poes en heb er meerdere gehad, tot dat een van mijn kinderen allergisch werd. Toen een hele tijd met kleine huisdieren en later in een huis met tuin weer 2 honden genomen, Udo en Spice. En het zijn zulke leuke kameraadjes, honden.

Brittany, ik weet dat je al lang op deze site bent, we waren een van de eersten en ik herinner me nog dat je Spaniels had. Maar dank je om te vertellen wat jij allemaal met je honden hebt meegemaakt.

Wilsam, ik heb gelezen in een ander pas geplaatst bericht hoe het met je honden gingen, Bravo, want het is niet altijd makkelijk een hond die veel heeft meegemaakt weer op te voeden

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 17.35: Gabe, ik weet zeker, dat dieren veel emoties hebben en dat honden elkaar erg kunnen missen . Net zoals bij andere dieren trouwens.

Toen ik dit berichtje plaatste, wist ik niet dat het zo veel bij de lezers los zou maken. Ik heb er lang over nagedacht, maar ben blij dat ik het geplaatst heb zodat we samen kunnen delen, hoe het voelt een trouw dier te verliezen.

Reactie van A.L. Longayroux op 7 Januari 2020 op 21.53: Beste Forumvolgers,

Hartelijk dank voor al Uw reacties en mooie gedichten. Hartverwarmend voor hondenbezitters die op één of andere manier afscheid hebben moeten nemen van hun viervoeter.

Naast droeve en treurige voorvallen moeten we vooral terugdenken aan de leuke dingen zoals:

graven en begraven van voedsel, eetgedrag, defecatie en plassen, drekrollen en stinkend thuiskomen, ronddraaien voor het gaan liggen, gras eten ( en de gevolgen)oriëntatievermogen,

blaffen en waakzaamheid, slim iets wegpikken, hun 6e zintuig, snurken en janken, wegrennen en soms uren wegblijven. Ja voor de zorg hebben de hondenbezitters toch veel aardigheid en hondenliefde teruggekregen.

Ik had niet gedacht dat dit item zoveel zou losmaken maar voor mij is het heel herkenbaar. Gedeelde smart is Halve smart.

Nogmaals dank voor zoveel empathie

Mogelijk kunnen we ook de kat eens aan een nader gedragsonderzoek onderwerpen.

Zelf raakte ik in Frankrijk onze 'Gijs' kwijt, een prachtige hoog op de poten staande Siamees veel mauwpratende, choclat point. Vermoedelijk door een vos gegrepen :( want nooit meer teruggevonden)

Reactie van A.L. Longayroux op 7 Januari 2020 op 22.48: Beste Forumleden,

Ook in het wild komen familieleden van onze huiskat in Frankrijk voor.

Wat is naam van het katachtige dier hier afgebeeld en in Frankrijk gevonden:

A. ringstaart kat

B. geringde kat

C. genetkat

D. genânte kat