Udo, mijn hond

Mijn hond Udo

Mijn hondje is er niet meer en dat al sinds begin januari 2018. Mijn hond, Udo was zijn naam, was de laatste 15 jaar een groot deel van mijn leven.

Net 2 maanden oud kwam hij in ons gezin. Hij was hét cadeau voor mijn 50 jaar. Mijn dochter had zijn halfbroer sinds 9 maanden en om het wat gezelliger voor hem te maken, hebben we er een tweede Parson Russell terrier bijgenomen, die dan van mij zou zijn. Udo kwam van een boerderij in de buurt van Orléans en had iets rustiek over zich met zijn stugge witte haren en de bruine vlek bij zijn oog en op zijn rug. Hij leek ook een beetje op Milou, de hond van Kuifje uit de bekende stripverhalen van Hergé.

Ik wandelde veel met beiden jonge honden en Spice, de halfbroer, zorgde gedeeltelijk voor de opvoeding. ‘Ik eerst, en dan jij, want ik ben de chef’ liet Spice merken. Zo zat Udo’s opvoeding de eerste maanden in elkaar.

Door een scheiding, een paar jaar later, ging ik kleiner wonen en kon ik slechts één hond hebben. Mijn dochter nam Spice en Udo ging met mij mee.

En daar begon het, want Udo lette op mij en ik lette op hem. Was ik bezig en was het tijd om de maaltijd klaar te maken, dan stond hij op uit zijn mand of uit de stoel, rekte zich uit en krabde met zijn pootje aan mijn been om te vertellen, dat het nu precies etenstijd was. Was het tijd om naar bed te gaan, dan liep hij al rond als of hij mede wilde delen ‘Schiet eens op, we moeten slapen’.

Udo liep ook wel eens weg. Dan was hij met mij in de tuin en hops ineens was hij er niet meer. Op zo een moment wist ik dat ergens in de buurt waarschijnlijk een loops vrouwtjes hondje was en hij haar visite ging brengen. Meestal wist ik wel welke hond het was en vond ik hem wel terug ergens voor een hek of kwam hij zelf weer naar huis lopen.

Udo vond het ook heerlijk om met mij op vakantie te gaan. En dan zocht ik altijd iets uit, waar hij ook plezier had en waar we samen konden wandelen. Het mooiste was de keer dat we beiden een tocht van een paar dagen met een ezel in de Ariège hebben gemaakt.
Niet iedere ezel en hond vinden elkaar aardig en het is altijd even wennen. Maar Udo was lief en wanneer men hem met rust liet, liet hij ook de ander met rust. Op één van die dagen in de Ariège, was ik niet helemaal zeker van het juiste parcours en wist niet hoe naar het dorpje te lopen waar we zouden overnachten. Wat nu? Ik heb toen Udo maar laten bepalen welke kant we op moesten en…..dat was de goede weg. Ik was blij en hij kreeg dan ook een aai, een kus en iets lekkers. In dat dorpje aangekomen, had ik vergeten hem aan de lijn te doen en in een onoplettend ogenblik van mij, rende Udo weg, ging het erf van een boerderij op en kwam snel aanrennend met een kip in zijn bek weer voor mij langs. Een boze boer rende al schreeuwend achter de hond aan met een beweging van zijn handen alsof hij Udo dood wilde schieten. Ook ik begon al te schreeuwen naar mijn hond en op een gegeven moment liet Udo de kip los en vloog het dier, zo goed als het kon, weg en kon de boer zijn kip pakken. De boer begon tegen mij uit te vallen over het feit, dat ik mijn hond aan de riem moest doen en dat het altijd hetzelfde was vanaf de maand mei, wanneer het toerisme weer in de buurt kwam. Ondertussen had hij gezien dat het allemaal wel meeviel met zijn kip. Zijn vrouw kwam er ook bij en zij had een wonderzalfje bij zich, dat ze op het gewonden pootje smeerde. Nadat ik mijn excuses aan had geboden, en vertelde dat mijn hond toch ook wel lief was, maar dat het instinct altijd sterker was, kon ik eindelijk weer verder met de ezel en de hond.

En dit was zo maar een voorval en een van de gebeurtenissen, die ik met Udo heb meegemaakt. Er zijn er zoveel meer.

Vorige zomer, tijdens de hitte begon Udo moeilijk te lopen. Ondertussen was hij bijna 15 jaar en de dierenarts constateerde arthrose en gaf mij het advies, door te gaan met de wandelingen, maar ze aan te passen. Iedere maand zag ik dat hij achteruit ging. Hij kreeg ongeveer iedere 4 à 5 weken een injectie, waar hij dan weer iets van opknapte. Totdat hij in december niet meer alleen op kon staan en steeds viel en nog hoogstens een paar passen kon lopen. Ook begon hij triest en star uit zijn ogen te kijken. Ik heb toen de beslissing genomen, dat het de laatste feestdagen met hem waren en op 3 januari heb ik hem in laten slapen. De laatste regels geven me nu nog kippenvel, want de beslissing om afscheid van mijn hond te nemen was moeilijk.

Nu een jaar later, denk ik nog steeds veel aan hem en ik ben altijd door gegaan met steeds de dagelijkse wandelingen, die ik met hem ook maakte. Maar ik miste iets…..en langzaam aan begon ik er weer over te denken om een ander hondje te adopteren, waar ik weer veel fijne momenten mee zou kunnen delen.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200105, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van marielle op 6 Januari 2020 op 23.57: Ik heb vergissing gemaakt in het verhaal. Mijn hond is er niet meer sinds Januari 2019. 1 jaar geleden dus.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 7 Januari 2020 op 6.26: De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de voorlaatste alinea las, Marielle. Vreslijk hè, zo'n beslissing te moeten nemen. Maar wel het beste voor het arme dier.

Bedankt voor je onroerende verhaal.

Reactie van brian op 7 Januari 2020 op 6.44: Altijd onwerkelijk, dat je als mens moet beslissen over het leven van een dier, niet fijn.

Reactie van A.L. Longayroux op 7 Januari 2020 op 7.18: Een aandoenlijk verhaal van een échte dierenvriend.
veel plezier met de nieuwe ‘Leukerd ‘ :)

Reactie van Ellen op 7 Januari 2020 op 9.26: Ontroerend verhaal! Wij moesten deze maand 3 jaar geleden afscheid nemen van onze Duitse herder, maar ik kan er nog steeds om huilen. Als je overweegt weer een hond te nemen wacht dan niet te lang......zo’n maatje is zó belangrijk.

Reactie van Brittany op 7 Januari 2020 op 10.09: Een hond verliezen is even erg als een vriend,ouder of kind verliezen. Mensen die geen dieren hebben snappen dat vaak niet en vinden dat maar overdreven. Nou vergeet het maar. De eerste die ik verloor in 2004 was Freddy de eerste Cocker die ik had hij was "Bleu rouen" zwart en wit doorelkaar (hij werd 14 jaar) in 2007 verloor ik Indra. het eerste vrouwtje, moeder van 16 puppys tussen 1995 en 2002. (Blanche et orange) Zij had een encephalitis en ondanks alle zorg van mijn vreselijk lieve dierenarts, heeft ze het niet overleefd. Ik heb zelf nog hartmassage toegepast bij de dierenarts en haar hartje klopte weer, maar ze was te lang zonder zuurstof geweest en we hebben haar uiteindelijk laten gaan. (zij werd maar 12 jaar) in datzelfde jaar eind december heb ik Gavroche in laten slapen. Gavroche werd 17, maar op een morgen hing hij met zijn kopje in zijn waterbak en wist niet meer hoe hij daaruit moest komen. De dierenarts heeft hem bij mij thuis in laten slapen. Ik kan nog huilen als ik denk aan zijn laatste blik naar mij. 'In de trant van " ik heb mijn taak volbracht" Hij was tientallen keren kampioen van Frankrijk en ook internationaal Hij was gek op duiven jagen. Hij was volledig zwart. Daarna volgden Octave, in 2010, hij was de zoon van Freddy en Indra. Hij was blind en doof maar had een geweldige flair. Hij was als zijn vader bleu rouen en hij werd 12 jaar , daarna overleed in 2012 Roetje Poetje Hij heette Ugarou, maar was een klein scharminkeltje die een ernstige huidziekte had toen ik heb bij mij opnam. Heel mager en vol uitslag. We hebben hem kunnen verzorgen met producten die men gebruikt voor paarden maar dus wel hele kleine doses. En hij heeft twee maanden lang in het verband gezeten( net een mannetje michelin) Hij was zo mooi op het laatst en zo aanhankelijk. Hij werd maar 10 jaar want een mevrouw die in haar handtas rommelde en dus niet naar de weg keek, heeft hem overreden op het zebrapad vlak voor de deur. En in januari 2018 is Twiggy overleden. Zij kwam van een organisatie "Cani-Seniors, die hele oude honden opneemt om te voor de laatste jaren van hun leven nog in een gezin te plaatsen. Ze was 10 toen ze bij mij kwam kwam van een nederlandse fokkerij en was zandkleur. Volledig doof en blind maar zij had ook een geweldige flair tot ze een kankergezwel had aan haar verhemelte en dus haar flair kwijt was. Ze was toen volledig de kluts kwijt en voor haar ook hebben we besloten haar te laten inslapen.

Ik heb nu nog 2 Cockers Brittany (zie mijn foto) zibeline van kleur die nu 14 is en Chelsea Chocola et feu die nu 13 is Ze worden natuurlijk ook geen 100 maar zijn allebei nog levendig en behoorlijk gezond. Maar er zullen binnen afzienbare tijd best nog wel wat tranen gaan rollen. En sinds juli heb ik dus Charlie een kleine Bichon maltais waarvan het baasje naar een bejaardenhuis is nu . Ik weet dus hoe moeilijk het is honden te verliezen, maar ik zou echt niet helemaal zonder honden kunnen. €n denk niet dat je eraan went als je er zo veel hebt moeten laten gaan. Ieder afscheid is even erg.

1 Reactie van Peter Hootsen op 7 Januari 2020 op 10.20: Al gaf mijn staart zijn laatste groet………….

Als ik eens broos en zwak zal zijn

En niet meer slapen kan van pijn,

Doe dan wat nodig is, want och,

Die laatste dag verliest men toch...

Ik weet dat het je droef zal maken,

Dwing toch jezelf niet te verzaken:

Dán, meer dan enig andere dag

Blijkt wat je liefde écht vermag.

Wij hadden het jaren lang zó goed;

Dat geeft ons ook die laatste moed.

Jij wilt toch óók niet dat ik lijd?

Laat mij dus gaan te rechter tijd.

Vandaag voor het laatst

Groet ik je met mijn hondenstaart….

Wat jij liet doen, deed jij voor mij.

Je hebt me nog meer pijn bespaard

Voor zinloos lijden mij bewaard.

Al gaf mijn staart zijn laatste groet,

Ik lijd niet meer en dat is goed.

Je weet, al is het later pas,

Dat dit heus voor mijn bestwil was.

Wij waren toch elkaar zo na!

Laat dat je troost zijn als ik ga……

Uit: “Our dogs” Vert. mevr. H.M. Barkman vd Weel

Reactie van Edward Kriek op 7 Januari 2020 op 10.29: Bij elk afscheid van een trouwe viervoeter draai ik deze:

https://www.youtube.com/watch?v=lVexlnUT2Aw

Verdrietig, maar voor mij helpt het.......

Reactie van Henny Uhl op 7 Januari 2020 op 10.35: Prachtig verhaal en ik kan mij goed voorstellen dat er een gemis is. Zeker met de wandelingen1

Ik wandel niet meer omdat ik toch een hond mis. Heb nu 7 katten, die op mijn pad zijn gekomen, dus er komt geen hond meer.

De asiels zitten vol met lieve honden die een lief baasje willen. ik heb mijn honden altijd op gevoel genomen en dat is goed gegaan. Honden uit een asiel zijn ontzettend dankbaar als ze worden geadopteerd!! Sterkte ermee!

Reactie van Dienke Cazemier op 7 Januari 2020 op 10.49: @Peter Hootsen Wat bijzonder dit gedicht tegen te komen: mevrouw Barkman is de oermoeder van ons ras, de Hollandse Smous. En het geeft inderdaad akelig goed weer hoe erg het is je hond te verliezen, dat heb je mooi beschreven, Marielle!