Toen een van de twee vreemde eenden in ons gezelschap zich ongeweten begon te misdragen

Nou, daar gaan we dan maar weer, in de hoop dat er  geen 'zelfplagiaat' wordt gepleegd - wat niet kan worden gegarandeerd, want je weet maar nooit....

Charles is op-en-top de klassieke gérant in restaurant La Boule d’Or: hij begroet de gasten, vraagt wat zij wensen, begeleidt hen naar hun tafel, deelt met sierlijke gebaren de menukaarten uit, weet instinctmatig wie de wijnkaart toekomt en verstrekt daarmee impliciet de ontvanger ervan het recht tenminste de wijn te mogen betalen. En, ook een vakbekwame gérant eigen, als Charles aan een van de tafels even moet wachten, houdt hij altijd beide handen op de rug. Moet hij iets aanreiken of aannemen, dan wordt dat met de rechterhand gedaan, terwijl de linker onbeweeglijk op de rug wordt gehouden. Charles heeft nog een goed ontwikkelde beroepstic. Hij kan op elk moment dat dat nodig is en nooit vaker dan dat, een emotieloze maar toch vriendelijk lijkende grijns op zijn gezicht trekken. Voor de rest van de tijd blijft zijn gezicht stoïcijns - geen ooggeknipper, geen verbazing en al helemaal geen afkeuring. Behalve dan die ene keer toen de uitdrukking op zijn gezicht spontaan van verbazing via verwondering tot afgrijzen werd misvormd. Dat was toen de Canadees Dave, een van de twee vreemde eenden in ons verder Nederlands gezelschap, zich ongeweten begon te misdragen. De kaart had hij snel doorgenomen. De  pagina met de hors d’oeuvres sloeg hij snel om, want aan onzin deed hij niet. De entrées waren naar zijn smaak ook geen aandacht waard. De groentegerechten konden hem evenmin bekoren. “Dick, wat zijn dit?” “Des légumes - jullie zeggen vegetables.” “En dit?” Hij was bij de afdeling vlees aangekomen en wees het woord ‘agneau’ aan. “That is lamb!” Há! Nou was-tie waar-die wezen wilde! “Boeuf?” wees zijn vinger aan en “That is beef?” zei zijn mond. Eindelijk raak! Hij riep Charles bij zich, wees op de kaart lamsvlees èn rundvlees aan, maakte duidelijk dat hij van elk een grote portie wilde hebben en voegde daar op beveltoon “All together, at the same time, no vegetables and speedy please!!” Het gezicht van Charles was het stadium van verbazing voorbij en had dat van verwondering bereikt. Even later zagen wij duidelijk dat de kok Dave’s vlees, waarschijnlijk als een vorm van protest, inderdaad speedy had bereid: de buitenkant was wat geblakerd en de binnenkant nog mooi bloederig. Dat deerde Dave voor geen cent. Hij kende dat waarschijnlijk al wel van de bbq’s thuis. Hij sneed al het vlees in hapklare brokken, zette zijn stoel wat achteruit, legde de linker arm onder tafel op zijn bovenbeen, bracht zijn mond ter hoogte van zijn bord en schoof het vlees geroutineerd naar binnen. Dat was het moment waarop Charles met afgrijzen toekeek en niet wist hoe snel hij zich naar de keuken kon haasten. Ik vond dat Charles, na het aanschouwen van deze wildwest-tafelmanieren, enig recht op een wat toelichting had, schreef op een stukje papier ‘Canada!’ en overhandigde hem dat discreet, waarop hij minzaam boog en mij zijn, niet eens routineuze, glimlach toonde. Waarna hij op subtiele manier wraak nam. Dave wilde onmiddellijk zijn dessert hebben, maar hij moest, ook na enig aandringen van zijn kant, geduldig - geduldig? - wachten tot het hele gezelschap aan het sluitstuk van de maaltijd toe was. Zo verloopt zo’n diner dat je lang heugt en dan niet alleen vanwege de gerechten.

e

.