Toen een van de twee vreemde eenden in ons gezelschap zich ongeweten begon te misdragen

Nou, daar gaan we dan maar weer, in de hoop dat er geen 'zelfplagiaat' wordt gepleegd - wat niet kan worden gegarandeerd, want je weet maar nooit....

Charles is op-en-top de klassieke gérant in restaurant La Boule d’Or: hij begroet de gasten, vraagt wat zij wensen, begeleidt hen naar hun tafel, deelt met sierlijke gebaren de menukaarten uit, weet instinctmatig wie de wijnkaart toekomt en verstrekt daarmee impliciet de ontvanger ervan het recht tenminste de wijn te mogen betalen. En, ook een vakbekwame gérant eigen, als Charles aan een van de tafels even moet wachten, houdt hij altijd beide handen op de rug. Moet hij iets aanreiken of aannemen, dan wordt dat met de rechterhand gedaan, terwijl de linker onbeweeglijk op de rug wordt gehouden. Charles heeft nog een goed ontwikkelde beroepstic. Hij kan op elk moment dat dat nodig is en nooit vaker dan dat, een emotieloze maar toch vriendelijk lijkende grijns op zijn gezicht trekken. Voor de rest van de tijd blijft zijn gezicht stoïcijns - geen ooggeknipper, geen verbazing en al helemaal geen afkeuring. Behalve dan die ene keer toen de uitdrukking op zijn gezicht spontaan van verbazing via verwondering tot afgrijzen werd misvormd. Dat was toen de Canadees Dave, een van de twee vreemde eenden in ons verder Nederlands gezelschap, zich ongeweten begon te misdragen. De kaart had hij snel doorgenomen. De pagina met de hors d’oeuvres sloeg hij snel om, want aan onzin deed hij niet. De entrées waren naar zijn smaak ook geen aandacht waard. De groentegerechten konden hem evenmin bekoren. “Dick, wat zijn dit?” “Des légumes - jullie zeggen vegetables.” “En dit?” Hij was bij de afdeling vlees aangekomen en wees het woord ‘agneau’ aan. “That is lamb!” Há! Nou was-tie waar-die wezen wilde! “Boeuf?” wees zijn vinger aan en “That is beef?” zei zijn mond. Eindelijk raak! Hij riep Charles bij zich, wees op de kaart lamsvlees èn rundvlees aan, maakte duidelijk dat hij van elk een grote portie wilde hebben en voegde daar op beveltoon “All together, at the same time, no vegetables and speedy please!!” Het gezicht van Charles was het stadium van verbazing voorbij en had dat van verwondering bereikt. Even later zagen wij duidelijk dat de kok Dave’s vlees, waarschijnlijk als een vorm van protest, inderdaad speedy had bereid: de buitenkant was wat geblakerd en de binnenkant nog mooi bloederig. Dat deerde Dave voor geen cent. Hij kende dat waarschijnlijk al wel van de bbq’s thuis. Hij sneed al het vlees in hapklare brokken, zette zijn stoel wat achteruit, legde de linker arm onder tafel op zijn bovenbeen, bracht zijn mond ter hoogte van zijn bord en schoof het vlees geroutineerd naar binnen. Dat was het moment waarop Charles met afgrijzen toekeek en niet wist hoe snel hij zich naar de keuken kon haasten. Ik vond dat Charles, na het aanschouwen van deze wildwest-tafelmanieren, enig recht op een wat toelichting had, schreef op een stukje papier ‘Canada!’ en overhandigde hem dat discreet, waarop hij minzaam boog en mij zijn, niet eens routineuze, glimlach toonde. Waarna hij op subtiele manier wraak nam. Dave wilde onmiddellijk zijn dessert hebben, maar hij moest, ook na enig aandringen van zijn kant, geduldig - geduldig? - wachten tot het hele gezelschap aan het sluitstuk van de maaltijd toe was. Zo verloopt zo’n diner dat je lang heugt en dan niet alleen vanwege de gerechten.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190519, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Overleden Reactie van Theodora Besse op 19 Mei 2019 op 17.22: Blij dat je er weer bent, Dick, met je leuke verhalen. Zelfplagiaat bestaat niet, want plagiaat is het gebruiken van andermans teksten. In de wetenschappelijke wereld wordt het woord soms gebruikt voor het overnemen in een nieuw wetenschappelijk artikel van vroegere teksten van de schrijver zelf, zonder dat hij deze eerdere artikelen noemt.

Maar dit forum is er voor de gezelligheid en geheel niet wetenschappelijk, al komen er gelukkig ook wetenswaardigheden aan bod. Trek je dus niets aan van sjacherijnen die het over zelfplagiaat hebben. Je verhalen zijn bijzonder lezenswaard en gezellig!

Ik ben het eens met Piet. Zoals ik je al eerder heb gemeld is één grote grijze brij van letters en regels, zonder indeling in alinea's, voor oudere ogen bijna onmogelijk om te lezen. Misschien is dit je overkomen omdat het na lange tijd weer de eerste keer was dat je een verhaaltje plaatste. Graag de volgende keer een indeling. Want het is en blijft een mooi verhaal!

Dankjewel.

Reactie van Dick Dijs op 19 Mei 2019 op 18.51: @Theodorabesse. ik weet ook niet wat zelfplagiaat is, maar ik werd er vanwege mijn laatste bericht, eind vorig jaar, wel door een forumbezoeker (ene W. v. T., ook een van de chagerijnen?) van beschuldigd. Goh!... wat schrok ik daarvan!!! Bijna net zo als van de reactie vandaag van meneer Piet van Wilpen. Mijn stukkie verscheen vandaag pl.m 14.00 uur op de site. De heer Van Wilpen was er snel bij, om te melden dat acht witregels had geteld en ook nog dat na de vierde regel te hebben gelezen de letters begonnen te dansen. Ik wist niet dat ik zulke vrolijke stukkies produceer. Als ik zeg dat ik naar zulke reacties uitkijk, lieg ik als een ketter. Die grijze massa: ik weet het. Maar in mijn oorspronkelijke tekst waren de witregels naar mijn inzicht veel te wijd en - helaas - ook niet te corrigeren. Ik zal proberen in het vervolg minder grijs te leveren. Ã bientôt!

Reactie van El Burro Català op 19 Mei 2019 op 20.09: Nou, ik vond het een heel leuk verhaaltje. Met of zonder alinea's, witruimtes enzovoort. Een geïnteresseerde lezer haalt heus de eindstreep. Ok, ik ben nog maar 60, jullie vast veeeeeel ouder. Maar toch.

Natuurlijk, met een witregeltje hier, een witregeltje daar, aline- indeling, spaties en weet ik veel..... leest het vast gemakkelijker.

Wie is nu de tweede vreemde eend? Wordt vervolgd?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 19 Mei 2019 op 20.34: Ja El Burro, zoals je weet ben ik een stuk ouder dan jij en ook mij kost het moeite om zo'n grote grijze brij te lezen. Doordat de regels ook nog zo lang zijn, raak ik namelijk steeds de volgende regel kwijt en dan loopt de zin niet meer door. Dat is vermoeiend. Daar mag toch wel een opmerking over worden gemaakt?

Wat de tweede vreemde eend in de bijt betreft: die gedroeg zich kennelijk wel zodanig dat Charles er niet van ondersteboven raakte. Zo staat het ook in de titel: een van de twee vreemde eenden begon zich ongeweten te misdragen. De andere gedroeg zich kennelijk normaal.

Dick, nee ik ken WvT niet als azijnpisser. Een zeer gewaardeerd forumlid. Misschien had hij toevallig z'n dag niet.

Reactie van Henri Bik op 19 Mei 2019 op 21.04: Dave lijkt mij iemand met wie je geen tweede keer uit eten gaat...

Overleden Reactie van Theodora Besse op 19 Mei 2019 op 21.35: Als je wilt lachen wel!

Reactie van Hans Haamke op 20 Mei 2019 op 9.15: Leuk verhaal !

Reactie van Henri Bik op 20 Mei 2019 op 13.49: Om aan degenen die wat moeite hebben met het lezen van dit schrijfsel van Dick heb ik het geformatteerd.

Charles is op-en-top de klassieke gérant in restaurant La Boule d’Or: hij begroet de gasten, vraagt wat zij wensen, begeleidt hen naar hun tafel, deelt met sierlijke gebaren de menukaarten uit, weet instinctmatig wie de wijnkaart toekomt en verstrekt daarmee impliciet de ontvanger ervan het recht tenminste de wijn te mogen betalen.

En, ook een vakbekwame gérant eigen, als Charles aan een van de tafels even moet wachten, houdt hij altijd beide handen op de rug. Moet hij iets aanreiken of aannemen, dan wordt dat met de rechterhand gedaan, terwijl de linker onbeweeglijk op de rug wordt gehouden.

Charles heeft nog een goed ontwikkelde beroepstic. Hij kan op elk moment dat dat nodig is en nooit vaker dan dat, een emotieloze maar toch vriendelijk lijkende grijns op zijn gezicht trekken. Voor de rest van de tijd blijft zijn gezicht stoïcijns - geen ooggeknipper, geen verbazing en al helemaal geen afkeuring.

Behalve dan die ene keer toen de uitdrukking op zijn gezicht spontaan van verbazing via verwondering tot afgrijzen werd misvormd. Dat was toen de Canadees Dave, een van de twee vreemde eenden in ons verder Nederlands gezelschap, zich ongeweten begon te misdragen.

De kaart had hij snel doorgenomen. De pagina met de hors d’oeuvres sloeg hij snel om, want aan onzin deed hij niet. De entrées waren naar zijn smaak ook geen aandacht waard. De groentegerechten konden hem evenmin bekoren. “Dick, wat zijn dit?” “Des légumes - jullie zeggen vegetables.” “En dit?” Hij was bij de afdeling vlees aangekomen en wees het woord ‘agneau’ aan. “That is lamb!” Há! Nou was-tie waar-die wezen wilde! “Boeuf?” wees zijn vinger aan en “That is beef?” zei zijn mond. Eindelijk raak!

Hij riep Charles bij zich, wees op de kaart lamsvlees èn rundvlees aan, maakte duidelijk dat hij van elk een grote portie wilde hebben en voegde daar op beveltoon “All together, at the same time, no vegetables and speedy please!!”Het gezicht van Charles was het stadium van verbazing voorbij en had dat van verwondering bereikt.

Even later zagen wij duidelijk dat de kok Dave’s vlees, waarschijnlijk als een vorm van protest, inderdaad speedy had bereid: de buitenkant was wat geblakerd en de binnenkant nog mooi bloederig. Dat deerde Dave voor geen cent. Hij kende dat waarschijnlijk al wel van de bbq’s thuis. Hij sneed al het vlees in hapklare brokken, zette zijn stoel wat achteruit, legde de linker arm onder tafel op zijn bovenbeen, bracht zijn mond ter hoogte van zijn bord en schoof het vlees geroutineerd naar binnen.

Dat was het moment waarop Charles met afgrijzen toekeek en niet wist hoe snel hij zich naar de keuken kon haasten. Ik vond dat Charles, na het aanschouwen van deze wildwest-tafelmanieren, enig recht op een wat toelichting had, schreef op een stukje papier ‘Canada!’ en overhandigde hem dat discreet, waarop hij minzaam boog en mij zijn, niet eens routineuze, glimlach toonde.

Waarna hij op subtiele manier wraak nam. Dave wilde onmiddellijk zijn dessert hebben, maar hij moest, ook na enig aandringen van zijn kant, geduldig - geduldig? - wachten tot het hele gezelschap aan het sluitstuk van de maaltijd toe was. Zo verloopt zo’n diner dat je lang heugt en dan niet alleen vanwege de gerechten.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 20 Mei 2019 op 14.40: Dankjewel Henri, dat leest al een stuk gemakkelijker, waardoor het ook veel leuker wordt om te lezen. Ik kom er door jouw transcriptie nu ook achter dat de regels van een artikel véél verder naar rechts doorlopen dan die van de reacties. Zie bijvoorbeeld de tweede regel van Dick's artikel: het woordje "wie" reikt bijna tot in de advertentie van mister Bilingue. Die lange regels bevorderen de leesbaarheid ook niet. In de transcriptie van Henri staat datzelfde woordje "wie" pas bijna halverwege de derde regel.

Maar ja, het is en blijft een leuk verhaal!

Overleden Reactie van Theodora Besse op 20 Mei 2019 op 16.46: Weer wat geleerd Piet, dankjewel. Het tekentje T boven het plaatsen van een reactie (plakken als onbewerkte tekst) gebruik ik regelmatig in een reactie, als ik iets kopieer van een website dat is geschreven in enorme koeieletters. Maar ik heb het nog nooit gebruikt in een artikel.

Goeie tip voor Dick!