Tijger en Bo

Al zolang ik hier woon geef ik een verwilderde kattenfamilie te eten. Tot vier jaar geleden deed ik dat samen met buurman Dominique, bijgenaamd Le Marseillais, maar sinds hij plotseling overleed sta ik er alleen voor. Uiteraard kregen de moederpoezen twee keer per jaar een nest jongen. Toch bleef de familie steeds bestaan uit zes personen. Katten hebben weliswaar de naam dat ze over negen levens beschikken, maar ze verdwijnen ook voortdurend, al dan niet geholpen door mensen die ze vergiftigen, afschieten of ze aanrijden.

Maar toen gebeurde er iets vreemds. Binnen een paar dagen waren plotseling drie van de zes katten verdwenen. De overige drie, een kater en twee poezen bleven trouw komen voor hun eten. Op een dag was ook vaderpoes weg. Dat was verontrustend. Na een dag ging ik zoeken. Het regende al dagen dat het goot. Ik meende een vaag gemiauw te horen, maar ik kon geen kat ontdekken. De volgende dag weer vergeefs gezocht. De derde dag opnieuw, maar verderweg.

Toen vond ik hem. Hij zat totaal doorweekt in een val, die kennelijk was geplaatst door de nieuwe huurder van het appartement boven Le Marseillais. In doodsangst blies poes me vervaarlijk aan. Ik opende het valluik, maar ik moest me terugtrekken eer hij eruit durfde te komen. Hij schoot het struikgewas in. 's Middags om vier uur zat hij weer samen met de andere twee op het eten te wachten dat ik altijd uit het keukenraam gooi.

De val nam ik in beslag. Vervolgens heb ik de burgemeester gewaarschuwd. Hij vertelde dat hij zelf ook een wilde kattenfamilie voert. Hij ging met de man praten om hem te vertellen dat het vangen van katten door een particulier verboden is. De man, een asociale figuur, beweerde dat hij last had van "mijn" katten en dat hij maar tijdelijk in ons dorp woonde. De gevangen katten had hij zogenaamd naar een opvangadres gebracht. Op de vraag waarom hij vaderpoes drie dagen in de stromende regen zonder eten en drinken in de val had laten zitten had hij geen antwoord. Gelukkig verhuisde hij een maand later.

Sinds het overlijden van mijn eigen poes, twee jaar daarvoor, kwam Grijsje, een van de twee moederpoezen, bij mij binnen eten. Ik kan haar niet te dicht benaderen, want dan haalt ze vervaarlijk uit. Na het eten verdwijnt ze weer. In de loop van maart 2015 zag ik haar en de andere moederpoes weer danig uitdijen tot ze bijna op ploffen stonden. Op 18 april verschenen beiden plotseling weer mooi slank "aan tafel". Toen was het wachten op het verschijnen van de kleine poesjes. De jongen van de andere moederpoes heb ik nooit gezien, ze zijn waarschijnlijk ontdekt en vermoord door een van mijn buren.

Maar Grijsje verscheen op een dag met haar twee kinderen. Een rode en een kleinere grijze. Ze kwam er niet mee binnen en at zoals vroeger met haar kleintjes en de andere katten mee onder het keukenraam.

Op een dag was de kleine grijze verdwenen. Vanaf die dag kwam Grijsje weer iedere dag binnen en ze nam haar rode jong mee. Het jong gaf ik apart te eten. Dan bleven ze een tijdje en neusden rond in de woonkamer en de keuken om daarna weer te vertrekken. Helaas, begin augustus miste ook het rode jong en Grijsje kwam iedere dag weer alleen. Ondertussen gaf ik de beide moederpoezen twee keer per maand de pil.

Na ongeveer een week kwam ik met Pico onder de brug door voor de dagelijkse wandeling. Daarachter staan de poubelles. M'n hart stond stil: boven op de glascontainer lag een tijger. De schrik was gelukkig snel voorbij: het was een enorm speelgoedbeest, dat iemand bij de poubelle had gezet. Ik tilde hem van de container en bracht hem naar huis. Hij had een open rug die ik met een paar steken hechtte en ik deed hem "in bad" met tapijtreiniger. Sindsdien neemt hij een prominente plaats in op de bank.

Weer een week later werd Grijsje tot mijn stomme verbazing weer gevolgd door haar rode kind. Maar moeders wilde er niets meer van weten. Hij deed verwoede pogingen om haar milder te stemmen en haar te benaderen, maar ze blies en gromde en haalde naar hem uit. Ik joeg haar woedend naar buiten, waarna ze het nooit meer flikte, maar ze bleef haar jong afwijzen en negeren. Toen bleef hem kennelijk niets anders over dan bij mij in huis te blijven. Bo, zoals ik hem doopte, had in die twee weken afwezigheid wel een ernstige oogontsteking opgelopen. Dus moest ik vijf keer met hem naar de dierenarts om te druppelen eer het was genezen. Hij was totaal niet bang, noch voor mij noch voor Pico, hoewel die allergisch is voor katten. Hij tolereert ze omdat ik hem daartoe dwing, maar ze moeten beslist niet bij hem in de buurt komen.

Bo trok zich daar niets van aan. Hij ging rustig bij Pico liggen en daagde hem een beetje uit. Het resultaat was dat ze op een dag samen aan het spelen waren. Ik kon m'n ogen niet geloven. En als Bo moe was kroop hij bij Tijger, die daarmee de tijdelijke functie van stiefmoeder kreeg.

Ik had altijd aangenomen dat Bo een kater was. Ten eerste is hij rood en rode katten zijn vrijwel altijd mannetjes. Ook was hij groter dan z'n zusje. Maar op een gegeven moment vroeg ik me toch af waar z'n balletjes bleven. Toen hij zeven maanden oud was liet ik hem steriliseren. Bo bleek toen definitief een vrouwtje.

Inmiddels is ze een volwaardig lid van de familie. Ze heeft maar één nadeel: ze is doodsbang voor andere mensen. Als ik bezoek krijg verstopt ze zich achter de bank of in een kastje en komt pas weer tevoorschijn als de mensen zijn vertrokken. Misschien heeft ze in de twee weken afwezigheid iets vervelends meegemaakt. Tegenwoordig gaat ze nog maar zelden bij Tijger slapen, ze ligt of alleen in een stoel of samen met Pico op de bank. 

Bo is zeer ondernemend en graaft in de tuin naar lege slakkenhuizen, die ze mee naar binnen neemt om er mee te spelen. Die verdwijnen steevast onder de bank en onder de koelkast. Honderden slakkenhuizen heb ik er al onder vandaan gehaald. Ook heb ik al menige gekko, die ze als buit mee naar binnen neemt, uit haar klauwen moeten redden. Maar de vliegen op het raam vangt ze en ze eet ze op, met als gevolg weinig vliegen maar ramen vol vlekken en vegen.

Na het overlijden van mijn vorige poes wilde ik beslist geen kat meer, maar het lot heeft anders beslist. Bo is niet meer weg te denken uit ons kleine huishouden. Wel ben ik nu verplicht om minstens 90 te worden, zodat ik haar naar haar laatste rustplaats kan brengen in plaats van andersom.