10 jaar na de bubbels! (deel 2 van "we willen een Gite beginnen")

Het schrijven gaat me vaak makkelijk af maar na de reacties en de vragen om wat er in de tien jaar na de bubbels van ons is terecht gekomen zet ik met enige twijfel de vingers op het toetsen bord.

Ik twijfel en misschien misbruik ik het forum om het voor eens en altijd van mij af te schrijven.

O nee ….  en nou niet denken , die hebben het niet gered en zijn uit heimwee weer terug in Nederland , geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt!

Of die twee zijn na 47 jaar huwelijk gescheiden , want elke dag op elkaars lip zitten na je pensioen gaat nooit goed …………nee we zijn en blijven bij elkaar!

De angst dat een ander met één van ons beiden opgescheept zit houdt de liefde in stand!

We wonen nog steeds op dat plekje aan het einde van een niets zeggende landweg en dromen nog steeds weg bij zwoele zomer avonden als een hert verschrikt opkijkt in het land naast ons , de kikkers een concert weggeven en de laatste vogels een nachtplek zoeken .

Worden wakker als een verdwaalde toerist op z’n moutain-bike mopperend rechtsomkeer moet maken !

We lachen stiekem als er dan soms een Nederlandse vloek in de stille avond klinkt en reageren niet want we hebben geen herberg nietwaar?

Economisch hebben we nooit verplichtingen gehad nadat we ons plekje hadden gevonden , een AOWtje  en een stukje pensioen was voldoende om bij regelmaat een bubbel open te trekken !

Het huis was af toen we het Franse vocht  met onze zoon dronken destijds , gezelligheid kent geen tijd maar wonen op het platte land is ook hard werken , erg hard werken !

Veel gras is mooi , maar zittend op een maaier moet je het toch maar bij houden , het onkruid heeft het geweldig naar hun zin bij ons en de 120 meter lange heg moet je snoeien om dat opschrikkende hert te kunnen blijven bespieden.

Onze met grote frequentie komende stadse Nederlandse  visite , genoten dan van een lang weekend bubbels drinken , ze zijn even op vakantie nietwaar ?

Als je ze uitzwaaide was je weer twee dagen afgebluft om alles weer in orde te krijgen en hingen de waslijnen weer vol.

Erg hard werken als je in Frankrijk woont op je droomplekje!

De laatste jaren passen we een soort beleid van een asielzoekers centrum toe …..  we selecteren wie erin komt!

Ze , die stads visite stelden vaak de vraag bij het nuttigen van een glas bubbels op ons zonovergoten terras   ,, en in de winter vervelen jullie je dan niet ? “ nou nee …. Het is lekker rustig want dan hebben we geen visite!

Soms dacht  ik erover om het faillissement van de familie gite aan te vragen , want het kost wat , geloof me!

Als die stadse visite er is genieten ze van onze grote volières met parkieten en Lorries , vinden het leuk de twee dwerggeitjes te voeren of de kippen wat etensresten te geven.

Wandelen met onze honden vinden ze prachtig maar ……… ze snappen niet dat je soms van de bubbels moet weglopen  om te voeren , schoon te maken , hooi te geven en op tijd de geitjes hun extra eten te geven.

Want ze kunnen klok kijken , geloof me , rond half elf mekkeren ze wat af zo van ,, waar blijf je nou!”

Goh…  zegt de visite dan  ,,dat is hard werken!”

Het najaar is het even niet meer rustig  ….  alle comfortabele kussens van de zomer visite moeten schoon gemaakt worden , de zonwerende middelen worden  opgeborgen , het tuin meubilaire droog opslaan , snoeien , uit de kluit gegroeide bomen toppen en de tuin winterklaar maken.

Dromen is er dan even niet bij als je niet in het voorjaar een soort Amazone gebied wilt aantreffen,

dus is het hard werken !

En denk ik jaloers  aan die visite van de afgelopen zomer die hun balkonnetje of stadse tuintje aan het winterklaar maken zijn !

En bedenk me dat ze bij het wegrijden hun raampje nog altijd even open draaiden ons aankeken en zeiden ,, bedankt voor de bubbels en tot volgend jaar “

Zoiets  zij onze jongste zoon ook tien jaar geleden toen hij wegreed en hij had toen iets van , ouwe sokken sparen?

Er volgden nog een paar mooie jaren , mijn vrouw wijde haar passie aan het tuinieren , ik begon mij echt gepensioneerd te voelen en lekker passief dingen doen.

Werd lid van een schilders clubje , we maakten lange wandelingen met de honden langs de uitgestrekte stranden.

We woonden dan wel langs een niets zeggende doodlopende landweg maar met grote regelmaat kwamen Franse vrienden wel even een bubbel drinken , onze Hameau lijkt wel een groots opgezet oude van dagen centrum , vele Franse gepensioneerden , gewone simpele mensen en zoals Fransen zijn erg vriendelijk .

En ja we zijn geïntegreerd , onze verjaardagen vieren we nog net niet met lange rechte tafels en de vogeltjes dans , die maken we elders wel mee , maar Frans zijn ze wel gezien de taal die dan gesproken wordt.

Het sociaal naar Nederland gaan gebeurde niet meer , de geitjes moesten elke  dag eten dus kan je niet weg natuurlijk ??
Op vakantie gaan deden we nog dagelijks dus daar was geen behoefte aan , met onze vele reizen over de wereld hadden we alles wel gezien dus vonden we dat opschrikkende hert op een zwoele zomer avond in het land naast onze tuin vreemd genoeg mooier dan de Poema die we ontmoete op een wandeltocht door Costa Rica.

De olifanten in Afrika blijven een mooie herinnering en de opium kwekers van Thailand in het grens gebied van Birma (Miramar) een bijzonderheid ……..en toch dat hert blijft mooier !

Maar soms moesten  we wel  , even naar Nederland bedoel ik , alleen werd de kofferbak dan gevuld met gereedschap want de oudste zoon die al 15 jaar een ezel verhuurbedrijf had in Nederland vroeg bij regelmaat of Pa even kwam klussen!

We regelden dan een oppas voor de dieren en ingeklemd tussen het gereedschap en spullen gingen we dan toch maar.

Dan viel de klus wel vaak mee , ik denk achteraf dat het hem te doen was om weer even met Pa en Ma te zijn want door zijn seizoensgebonden bedrijfje kon hij niet vaak bubbels met ons drinken in Frankrijk.

Onze jongste zoon, ja die van je weet wel en met een drukke baan  en twee linkerhanden deed natuurlijk ook een beroep op Pa voor een keukentje of schuurdeurtje!

Dat waren leuke dagen , maar als we dan weer die niets zeggende landweg op reden hadden we zoiets van ,,we zijn weer thuis!”

 Zo komt de winter van 2008 , het haardhout is weer opgeslagen , het snoeiwerk is klaar een natte winter staat voor deur.

We wisselen het jaar gezellig samen , geen visite , geen vuurwerk lekker rustig en een bubbeltje van goede kwaliteit.

Januari 2009 is nat, geen sneeuw nee gewoon nat , veel regen en de avond van 12 januari giert de wind door de bomen en slaat de regen in vlagen tegen de ramen.

Lekker makkelijk gekleed zitten we bij het haardvuur wachtend op een nieuwe dag , een zwarte dag!

Om negen uur s’avonds krijgen we een verward telefoontje van onze jongste zoon met een bericht dat je niet wilt horen.

Z’n broer, onze oudste zoon is van een ladder gevallen in zijn bedrijf en met de trauma helikopter afgevoerd naar Enschede!’

Dan stort even onze wereld in , en hoe gek ook het realisme komt naar voren , ok een ongeluk niet wetende wat en zijn 35 ezels moeten morgen wel gevoerd worden dus ik moet naar Nederland.

Terwijl mijn vrouw met tranen snel een tas inpakt neem ik contact op met het ziekenhuis , de trauma arts adviseert dat we maar beiden naar Enschede moeten komen en begrijpen de boodschap!

Vrienden uit het dorp komen direct om op de honden en dieren te passen en in die stormachtige nacht beginnen we aan ruim 600 kilometer helse rit  naar Enschede .

Onderweg op de Belgisch Nederlandse grens belt onze jongste zoon met tranen zegt hij ,, Pa hij is zojuist overleden”
Diep in de nacht komen we aan , we sluiten onze jongste zoon in de armen en samen kijken we nog even naar hem, hij die gisteren nog belde!

Hij was pas veertig jaar, genoot van het leven en zijn zes maanden oude dochter!

Onze schoondochter is niet in staat iets te regelen, de daarop volgende dagen komt alles op ons neer!

Tijd om te huilen is er niet!

Op zo’n moment realiseer je pas dat emigreren een geografisch probleem wordt als je ver weg een kind verliest.

Na zijn begrafenis bellen we naar Frankrijk hoe het is met de dieren en krijgen te horen dat onze trouwe hond die middag plots is overleden, die nacht rijden we weer terug om nogmaals iets waar je om geeft te begraven !

Noodgedwongen blijft mijn vrouw de andere dag alleen achter met het verdriet , de dieren weten niet beter en ik moet terug , de levende have van onze  overleden zoon moet verzorgd worden, het bedrijfje moet op verzoek van mijn schoondochter van de hand gedaan worden.

Onze jongste zoon neemt vrij en helpt mij bij de mogelijke overname van het bedrijf , de goede oude tijd van bubbels komt maar even niet ter sprake maar soms laat in de avond huilen we even samen want we missen iets!

Na een week samen werken om een overname te realiseren zegt mijn zoon ,, Pa ik heb een kleine ouwe sok gespaard, zal ik het bedrijf van mijn broer voortzetten? ”

Na een deal met mijn schoondochter gaat dan toch het roer om voor hem , van accountmanager naar ezelboer is echt het roer om !

Ondernemend als hij is en bekend met het ezelbedrijf door zijn hechte band met zijn overleden broer verbrand hij de schepen achter zich en samen met zijn echtgenote en de twee kinderen start hij het bedrijf door in maart 2009.

Ik kan terug , en als ik de niets zeggende landweg oprijd ziet hij er op de een of andere manier niet hetzelfde uit, het hek binnenrijdend kunnen we samen voor het eerst de tranen in vrije loop laten.

De natuur ziet er wazig uit , je verzorgt de dieren maar zin heb je niet !

En toch , die plek waar je ooit je droom vond die de stilte heeft van een kerkhof geeft je de ruimte om je verdriet de vrije loop te laten.

Als er weer een hert langs loopt denk je,  het leven heeft ook nog mooie kanten , het is nog wel een wazig leven maar straks komt de zon weer , de kikkers geven weer een concert en samen drinken we dan maar een bubbel.

Gelukkig , we horen enthousiaste verhalen van onze zoon, het bedrijf gaat goed  ,,we hebben er zin in “zei hij en zijn verliefd geworden op de 35 ezels.

De zomer 2010 gaat voorbij , we missen een hoop maar vinden troost bij onze dieren , we nemen er steeds meer , misschien wel  om een gemis te compenseren.

De grote volière wordt uitgebreid en begin september vieren we aan het begin van de avond met vrienden onder het genot van een bubbel het vrijlaten van de grote parkieten in de uitbreiding!

Ze vliegen vrolijk rond en we proosten nog eens op het succes .

Dan gaat de telefoon!

Een goede vriend belt , blij verrast weer iets van hem te horen slaat plotseling om als hij ons voorzichtig meedeelt dat er iets is met onze jongste zoon.

Hij is buiten kennis opgenomen, horen we en dat we naar Nederland moeten komen …. nee…. niet weer denken we!

Als we aankomen in het ziekenhuis treffen we hem aan in coma , een zeer ernstige hersenbloeding weet de arts ons te vertellen waar we hem niet aan kunnen opereren .

Hij was ook pas veertig geworden !

Zeven dagen hebben we in zijn doodstrijd naast zijn bed gezeten, tegen hem gesproken en verzorgt.

Die achtste dag , er bewoog iets , zijn ogen gingen een beetje open en het eerste zwakke woord zal ik nooit vergeten ,, Papa ?”

Nog een lange weg te gaan , niet meer in staat te spreken en volledig verlamd op de linkerarm na bezoeken we hem een aantal maal in het revalidatie centrum waar we hem steeds boos , kwaad en zelfs suïcidaal aan treffen!

Met onze schoondochter  die het bedrijf  beheert overleg ik begin 2011 om hem naar huis te halen , mogelijk dicht bij zijn ezels komt hij tot inzicht.

Ze weigert en als ik het afdwing vertrekt ze met de kinderen , haar man is een ding geworden meent ze en ze gaat dus maar haar leven delen met de (beste ?) vriend van onze zoon en vertrekt haar man en 35 ezels en het bedrijf onverzorgd achter latend!

De scheiding werd in 2012 uitgesproken.

We hebben geknokt, gewerkt en geld gespendeerd om het bedrijf te behouden , het was niet mogelijk !

In januari 2014 heb ik het bedrijf als gevolmachtigde kunnen overdragen , onze zoon mag er blijven wonen tussen zijn ezels !

Rolstoel gebonden en met alle gebreken na een hersenbloeding heeft hij toch weer een stukje levensvreugde opgepakt dus onze investering in tijd , geld en vele malen heen en weer rijden heeft zijn vruchten afgeworpen.

Het drinken van een glas bubbels op ons met zon overgoten terras zal nooit meer hetzelfde zijn maar toch .. steeds al we die niets zeggende landweg op rijden naar dat droomplekje wat we ooit vonden valt er een deken van rust over ons heen.

De kleinkinderen van onze Franse vrienden die komen om de geitjes te voeren vervangen een heel klein beetje iets wat we missen.

Het grote gemis blijft , geen bubbels meer kunnen drinken met onze zonen , geen gesprekken meer kunnen aan gaan en niet met ze kunnen wegdromen omdat ze een Gite willen beginnen!

En dan vorige week,  bij zo’n zwoele zomer avond , even niet achterom kijkend , maar naar het land naast ons waar een hert verschrikt naar ons kijkt en de kikkers hun gratis concert geven, we toch een bubbel open trekken zijn we blij niet meer in een rijtjes huis te wonen ergens in de randstad !

                           Leven in rust en ruimte het heelt niets …………. het helpt wel !

                                                      **********************