Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
NEDERLANDS ONDERAAN
Eunice nous a bien secoué, la nuit passée. Bourrasques et averses qui renversent, traversent et transpercent. Coups de vents comme des coups de boutoirs. Et cela m’a ramené à une nuit que je n’oublierai jamais. Je faisais alors un tour des côtes françaises pour boucler mon diplôme d’ingénieur en agriculture. Mon thème : l’aquaculture, alors en plein essor. J’avais 22 ans. Je me trouvais ce soir là en Bretagne, à l’extrémité du Finistère, tout près de la Pointe du Raz, cette croix qui semble bénir l’océan et les marins morts en mer. Tout au cours de mon périple, j’avais dormi dans ma Renault 4L, pour économiser, recherchant, souvent comme ce soir-là à la nuit tombée, un coin tranquille où me garer. L’idée me vint d’aller jusqu’au bout de la pointe, pour découvrir au matin le panorama grandiose de cette ‘fin de la terre’. J’en pris la direction. Le temps tournait à la tempête, il pleuvait des cordes et, une fois la route départementale quittée, on n’y voyait plus grand-chose, à tel point, que, courageux mais pas téméraire, je me résolus, à quelques kilomètres de mon but, à me ranger sur le bord du chemin et à attendre là le matin. Je me glissais dans mon sac de couchage, et tombais dans un demi-sommeil. Toute la nuit, la voiture fut à demi soulevée de droite et de gauche par les gifles répétées du vent. Au petit matin, j’ouvrai les yeux et me redressai. Et je fus alors saisi de terreur : ma voiture se trouvait juste au bord d’un à-pic donnant directement sur les rochers battus par la mer. Toute la nuit, j’avais sans le savoir balancé au bord de la mort. Le souffle coupé, je me hissai en tremblant sur le siège du conducteur et démarrai la voiture pour me mettre en lieu sûr… La peur après un danger mortel qu’on n’a pas vu venir : c’est un étrange sentiment que j’ai ressenti ce jour-là pour la première fois – pas pour la dernière. Enfin, j’ai survécu. Le gardien du phare de la Jument aussi, que l’on voit ouvrir sa porte sans voir s’approcher cette vague gigantesque. Ce n’est qu’à quelques kilomètres de là où j’avais garé ma 4L. La photo est de Jean Guichard.
NL/ Eunice heeft ons gisteravond goed door elkaar geschud. Rukwinden en buien die neerkomen, razen en doorboren. Windvlagen als stormramen. En het bracht me terug naar een nacht die ik nooit zal vergeten. In die tijd reisde ik langs de Franse kust om mijn diploma landbouwkundig ingenieur te halen. Mijn onderwerp was aquacultuur, wat in die tijd booming was. Ik was 22 jaar oud. Die avond was ik in Bretagne, aan het eind van Finistère, heel dicht bij de Pointe du Raz, een kruis dat de oceaan - en de verdronken zeelieden – lijkt te zegenen. Gedurende mijn hele reis had ik in mijn Renault 4L geslapen, om geld te besparen, vaak op zoek, zoals op die dag in het pikdonker, naar een rustige plaats om te parkeren. Het idee kwam bij mij op om naar het einde van de ‘Pointe’ te gaan, om 's morgens het grandioze panorama van dit "einde van de aarde" te ontdekken. Ik ree dus in die richting. Het weer werd inmiddels stormachtig, het regende pijpestelen, en toen ik eenmaal van de hoofdweg af was, zag ik niet veel meer, zozeer dat ik, dapper maar niet overmoedig, op een paar kilometer van mijn doel besloot om aan de kant van de weg te gaan staan en daar de ochtend af te wachten. Ik ging mijn slaapzak in, en viel in een halfslaap. De hele nacht werd de auto heen en weer geslingerd door de herhaalde klappen van de wind. Vroeg in de morgen opende ik mijn ogen en ging rechtop zitten. En toen sloeg de schrik me om het hart: mijn auto stond op de rand van een klif met daarbeneden door de zee geslagen rotsen. De hele nacht had ik zonder het te weten op de rand van de dood getippeld. Ademloos klom ik beverig op de bestuurdersstoel en bracht me in veiligheid... Angst voor een dodelijk gevaar dat je niet zag aankomen: het is een vreemd gevoel dat ik die dag voor het eerst voelde - niet voor het laatst. Enfin, ik heb het overleefd. Zo ook de vuurtorenwachter van de ‘Phare de la Jument’, die zijn deur opende zonder de reusachtige golf te zien die op hem afkwam. Het is maar een paar kilometer van waar ik mijn 4L geparkeerd heb. De foto is van Jean Guichard.
Weergaven: 741
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Wauw belles images
Quelle aventure, bien finie heureusement pour vous. Je me souviens une passage en voilier là-bas. Il faut très bien se renseigner au sujet des marées. Un départ trop tard du port peut être catastrophique.
Je vous remercie pour cette belle histoire avec des images affolantes.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer. Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr