Tamme kastanjes in een diable

Wie begin deze week de bijdrage van Theordora (Kastanjefeest) en mijn reactie daarop heeft gelezen, kan het volgende gevoeglijk overslaan. Ik herhaal hieronder mijn reactie. Ik werd er op attent gemaakt dat voor een deel van mijn “vaste lezers” het “artikeltje” onopgemerkt zou zijn en dat werd jammer gevonden. Dus bij deze.

===============================================================

Een herfstachtige zaterdag, begin van de avond, rondom mijn houtkachel een spontaan ontstaan gezelschap: rustend varkenskoop- en buurman Henri, bakker Jojo en wijnhandelaar Hubert. Op de kachel een diable met daarin een handvol tamme kastanje - châtaignes. Wat een diable is? En hoe beschrijf je die?
Het is een ronde, van klei gebakken, dikbuikige pot met een stevig handvat van klei en een kleine, dunne deksel. Uitstekend te gebruiken om aardappelen en châtaignes te poffen. Maar alleen op een kachel en nooit direct op vlam van de gaspit of de open haard. Wordt de diable daarop geplaatst, dan vertrekt die onmiddellijk hellewaarts.
Steek met een puntig mes in de schil van de châtaigne en wrik die een beetje los. Zo behandeld gaan ze de diable in - uitgezonderd één exemplaar. Die gaat onbeschadigd de pot in. Zodra je die uit elkaar hoort knallen, weet je dat de andere châtaignes 'gaar' zijn.
De sfeer was onvergetelijk – anders had ik u dit alles niet kunnen vertellen, natuurlijk. De bij een buurman opgeraapte en nu met een klontje boter opgediende vruchten smaakten zoals ze smaken moeten: heel lekker.
Voor de volgende gang ging Jojo een baguette uit zijn auto halen. Hubert volgde hem om een fles uit een van de wijnkisten op zijn vrachtauto te pakken. Henri had wat camembert en ik had wat Fourme d’Ambert en een stuk Livarot.
Tegen het einde haalde ik een fles uit de kelder. Die wijn vonden de heren heel goed. Maar zij konden hem niet thuisbrengen. Smakkend en walsend zocht elkeen naar de cépage, maar geen van drieën vond het antwoord. Ik was ook niet helemaal zeker van mijn zaak, want die fles was in de kelder wat gaan dwalen. Ik had wel een voorsprongetje. En onthulde, toch min of meer à la bonheur, mijn geheim. Toen ik zei dat het om een stevige (13,5 degrés) mascara uit Algerije ging, was hun bijval even groot als hun verbazing over die Hollandais, qui connaît tout. Ik deed mijn best bescheiden te blijven.

=================================================================

Dicktum 7: Wie rookt gaat de pijp uit
=============================================