't Valt niet mee.

't Valt niet mee.

Ik heb een nare ziekte en een meesterlijk goede medicatie.
De ziekte is tot stilstand gekomen en langzaam leerde wij er mee leven.
Ziekte en medicatie nemen ruim 80% van mijn energie.
Dat wil zeggen dat ik van mijn oude taken niets meer kan volbrengen.
Het enige dat ik nog echt goed kon en erg graag doe is autorijden.

=====

En toen ging ik s'avonds een zakje afval naar de composthoop brengen.
Ik zag een hobbeltje over het hoofd en stortte ter aarde.
Met mijn schouder of bovenarm op een verticaal staande plank.
Die brak en ik dacht mijn val gebroken te hebben met mijn rechter hand.
Die brande want hij was in een bosje met brandnetels geland.
De tweede ochtend na de val was de brand over en alles normaal.

Pas weken later begon mijn schouder pijn te doen en het ging maar niet over.
Rose-Marie, mijn huisarts, stuurde mij naar de fysiotherapeut.
Na wat voelen, trekken en au-geroep kwam de beslissing:
Twee keer per week een uur in zijn zwembad oefeningen doen.

Bij mijn kiné is werkelijk alles petieterig, behalve de wachtruimte.
Een zwembadje van 4,5 bij 2,5 schat ik.
Met op allerlei plekken de mogelijkheid om een sterke waterstraal
op de patiënt af te sturen, naar gelang Eric aan de knoppen draait.
Eric propt er regelmatig 5 mensen in.
Daarnaast een WC die zo smal is dat ik heel wat mensen ken die er niet in passen.
De pot is zo laag dat ik "er op val" en er alleen met veel moeite afkom.
De plek om schoenen te wisselen is van het zelfde laken een pak.
Er zijn 3 kleedruimtes, dat is wat weinig als er 5 mensen vertrekken en 5 aankomen.
Dan zijn er nog twee behandelkamertjes die Eric "zaal" noemt.

Eric zelf is naar mijn gevoel de beste kiné van het dal,
hij houdt zich alleen aan god nog gebod.
Tot zijn ergernis ben ik vaak een kwartier voor 14 uur alleen in bad.
Tot mijn ergernis komt hij meestal 20 minuten te laat.
Ik klooi dus een half uur maar wat aan.
Het water is 32 graden en dat is sowieso prettig.

Na 2 maanden stuurde Rose-Marie mij naar de bottendokter.
Die zij bij het eerste bezoek dat hij aan de foto's die ik meebracht niets had.
Ik moest door de scan.
De scan maakte 960 plaatjes en Dr. Horvat zei:
Tja, dat los je met fysiotherapie niet op, dat moet genaaid.

Langs de anesthesist en 3 dames om een kompleet dossier te maken.
Donderdag middag de kliniek in, vrijdag ochtend vroeg de operatie.
In de inslaapruimte kreeg ik bezoek van Jackie,
een Nederlandse die mij een vorig verblijf van 3 weken draagbaar gemaakt had.
Ze kwam toen na haar werk op het blok, dagelijks een praatje met mij maken.
Een buiten gewoon lief mens.

Van de rest van de vrijdag weet ik niet al te veel.
Van de zaterdag ochtend des te meer, wat deed het allejezus pijn.
Wilt u misschien één of twee dagjes langer blijven?
Zeker niet, ik ga naar huis, daar kan ik ook pijn lijden.

Ik had een geweldige taxi bestuurster.
Het was haar eerste rit na een jaar uit de roulatie geweest te zijn.
Ze had taalgevoel, wat voor een Franse heel speciaal is.
Ze verstond mijn gebrabbel en sprak zelf langzaam.
We kletste bijna anderhalf uur aan één stuk door.
En ze aanvaarde met graagte een kop koffie.
Moet je geen handtekening hebben? Neen alles is geregeld.

En nu zit mijn rechter arm dus in een klittenband harnas.
Je billen afvegen met je linkerhand is lastig,
die hand wassen zonder een tweede te hebben ook.
Auto rijden is de eerste maanden taboe, ondanks dat bijna alles automatisch gaat.

Maar twee keer per dag dames bezoek is weer wel fijn.
Florence en Mireille wisselen elkaar af, met twee anderen heb ik nog geen kennis gemaakt.
Mireille is gek van en op Klaas, onze Patou, ze kroelt wat met hem af.
Ik ben naturist en hou wel van een gek grapje.
Ik ging dus in mijn blootje op het badmatje liggen
en maakte duidelijk dat ik ook wel gekroeld wilde worden.

Nou ben ik ruim twee keer zo oud en weeg ik bijna het dubbele van Mireille.
Ze maakte mij gierend van het lachen duidelijk nergens voor in te zijn.
Dat had ik ook niet verwacht.
Maar wat ik ook niet verwacht had was dat overeind komen
nog een heel probleem zou zijn. Het is gelukt.

Maandag morgen belde ik Rose-Marie, mijn huisarts.
De eerste keer dat ik dat zelf deed. Of ze alsjeblief langs wilde komen.
Het harnas zat niet lekker, 
maar erger ik had nu vier pijnstillers en dat leek mij wat veel.

Bij de eettafel werd het harnas bekeken en een recept voor een andere uitgeschreven.
Ik bel de apotheek wel op welke ik bedoel.
In de zithoek had ik de vier pijnstillers uitgespreid.
Hoeveel neem je daarvan?
Ben je nou helemaal, je hebt maar één lever hoor.

Er werd wat heen en weer onderhandeld,
drie pijnstillers om en om iedere drie uur.
Het was acht uur s'avonds, ze had nog twee patiënten.
Morgenochtend, wist ik, begon ze om zes uur in het bejaardenhuis.
Ik weet dat ze haar werk geweldig vind en van geen ophouden weet.

=====

Ondertussen ook met Nathalie en Catty kennis gemaakt.
Catty is een heel klein Catalaans vrouwtje 
dat werkelijk anderhalve kop kleiner is dan ikke. 
En ze ratelt en ratelt, ik kan er geen touw aan vast knopen.
Op een avond verkondigde ze dat ze mij morgen kwam wassen.
Hoe wil je dat doen? Vroeg ik haar.
Met een trapje.
Dat hoorde Janine en die kwam met een drie treedstrapje aan.
Daar moest het mee lukken.
Mag Janine er een foto van maken?
Ja, maar hij mag niet op Facebook!

Tot zover mijn belevenissen.

Dit verhaaltje is uitsluitend geschreven omdat ik schrijven leuk vind,
omdat ik mij stierlijk verveel en .......

Als ode aan het geweldige medische circuit waarin ik terecht ben gekomen.
Specialisten op elk gebied, ook één die zich alleen met pijn bezig houdt.
een ander die zich alleen met medicatie bezig houdt.
De werkelijk geweldige Rose-Marie die op ieder uur komt opdraven
en onbeperkt tijd voor mij uittrekt. Geweldig.
En dan die vier wijkverpleegsters die mij verwennen. Super.

Boudewijn