succes met de verhuizing

Op weg naar de brievenbus kwam ik een dorpsgenote tegen. Nog voordat ik mijn mond open deed, zette zij haar kleuterjufgezicht al op en toen ik inderdaad een beetje naar woorden moest zoeken om haar 'beleefd informeren' naar mijn kinderen te beantwoorden, knikte ze mij met een moederlijke glimlach, geduldig en aanmoedigend toe. Ze zei nog net geen “koetchie koetchie” of aaide over mijn wangetjes.

Gedesillusioneerd liep ik weer naar huis. Ik had me altijd voorgesteld dat ik na tien jaar Frankrijk accentloos met de autochtonen mee zou ratelen, schouderophalend ‘bof’ mompelen of meelevend ‘mince.’ Bij het weggaan zou ik mijn hand opsteken en vlot ‘allez ciao!’ roepen. Ik zou verder lopen naar een volgende conversatie bij een partijtje pétanque en geen enkele twijfel hebben dat mijn verhaal begrepen was, ja zelfs interessant gevonden. In plaats daarvan zie ik regelmatig gespreksgenoten vaag voor zich uit staren, allervriendelijkst knikken en verward verder lopen.

Vorige maand besloten we eindelijk, bij wijze van goed voornemen voor het nieuwe jaar, de zolder te gaan uitmesten. De vorige eigenaresse had daar tien jaar geleden een heleboel troep achtergelaten en wij hadden daar zelf onze eigen rotzooi nog bovenop gemikt. Je weet tenslotte maar nooit of al die spullen die nu nutteloos lijken in de toekomst misschien van onmisbaar belang zullen zijn. Toen ik buiten voor de deur de geleende pick-up aan het volladen was met de afgekeurde attributen om deze definitief naar de vuilstort te brengen, kwam de overbuurvrouw een praatje maken.

“Gaan jullie verhuizen?” vroeg ze.

“Nee hoor, we zijn aan het opruimen.”

“Waar gaan jullie heen verhuizen?”

“We gaan niet verhuizen, we gaan wat rotzooi wegbrengen naar de vuilstort.”

“Mijn dochter vertelde al dat uw huis te koop staat en dat u vertrekt.”

“Dat klopt.” Ik bleef onverstoorbaar en legde nog éénmaal in mijn beste Frans uit: “Het huis staat te koop, maar voorlopig zitten we hier nog wel.”

“Jammer,” antwoordde ze goedbedoeld, “succes met de verhuizing”

Ze zal inmiddels wel begrepen hebben dat we er nog zijn. Observeren kent geen taal tenslotte.

Het is natuurlijk niet alleen maar één groot communicatiedrama. Er zijn toehoorders die bij voorbaat al in paniek raken en denken, oh god, daar heb je háár, dat mens versta ik nooit, maar er zijn gelukkig ook een heleboel Fransen die meer openstaan voor mijn creatieve Frans. Bovendien klets ik zelf ook de ene dag soepeler dan de andere, afhankelijk van vermoeidheid, hormonen of humeur.

Toch heb ik de invloed van de taalbarrière onderschat. Ik ben hier in Frankrijk een heel ander persoon dan in Nederland. Wat mij écht bezig houdt kan ik hier niet goed tot uitdrukking brengen, op zijn hoogst op een wat simplistische wijze waarin de belangrijke nuances missen. Bovendien is taal ook een uitstraling naar buiten toe. Het is voor de luisteraar lastig om je niet onnozel, schattig of dom te vinden als je slecht uit je woorden komt en een zeer eenvoudig vocabulaire bezigt.

Nee, mijn ei kan ik hier in het Franse niet helemaal kwijt, wel inmiddels mijn frustratie. Nu de zolder is leeggeruimd is er plek ontstaan voor een pingpongtafel. Ik assisteer zoon bij het oefenen voor zijn sportexamen en laat hem, onder toeziend oog van de poes, alle hoeken van de tafel zien. Taalloos manifesteer ik mij in al mijn volledigheid. Hoezo schattig, onnozel of dom?

Meedogenloos.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190208, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Christoffel op 8 Februari 2019 op 19.27: Leuk en heeeeel herkenbaar ;-)))

Reactie van yolande kok op 8 Februari 2019 op 20.19: Ik dacht even ...hee dat is mijn verhaal...! Hoe herkenbaar...

Reactie van wilsam op 8 Februari 2019 op 20.28: Toch beheers je de basis al, namelijk het belangrijke bof vergezeld van schouderophalen.

Reactie van Annette Ninteman op 9 Februari 2019 op 11.42: Hoe herkenbaar

Overleden Reactie van Theodora Besse op 9 Februari 2019 op 14.48: Reactie van Theodora Besse Nu netReactie wissen

Je verhalen zijn altijd herkenbaar, maar dit moet heel veel NL lezers aanspreken. Voor mij was het meest aansprekende dat je hier een andere persoon bent dan in Nederland. En dat je de taalbarrière hebt onderschat. Die twee dingen zeg ik regelmatig tegen mijn kinderen. Niet dat ik terug zou willen, maar het is nu eenmaal een feit dat ze hier denken dat ik een heel stille persoon ben. Dat denkt in Nederland echt niemand. Ook geloven Fransen nooit wat je zegt, als je bijvoorbeeld iets beweert dat de mensen vreemd in de oren klinkt. Pas als een ander in het gezelschap het bevestigt, geloven ze je. Want jij praat kinderlijk en wat dommig, dus dat ben je ook. En met het ouder worden lijkt de taalbarrière wel erger te worden, althans bij mij. Dan zeg ik iets, maar zij zijn inmiddels al 10 zinnen verder, zodat ze je verbaasd aankijken van huh? Steeds vaker dwalen m'n gedachten in gezelschap na een paar zinnen af, zodat ik het helemáál niet meer kan volgen.

Mijn dochter, al meer dan twintig jaar getrouwd met een Fransman, heeft er totaal geen last van. Ze ratelt vrolijk met de Fransen mee en verstaat alles van iedereen. Ze wordt dan ook heel wat serieuzer genomen dan ik. Ik vertel nooit iemand iets over mijn arbeidsverleden, maar een vriend van me in het dorp vroeg er een keer naar. Toen m'n dochter en ik een keer met z'n tweeën in het dorpscafé kwamen eten, zei de café-eigenaar na een welkomstgesprekje tegen m'n dochter: "O, jij bent dus de advocaat!" "Nee", zei zij, "dat was m'n moeder." Verbaasde stilte.

Ik weet uit vroegere ervaring dat buitenlanders precies hetzelfde meemaken in Nederland. En als ze een getinte huidskleur hebben is het nog erger. Want Ali praat dom Nederlands, is dus dom, dus werkt hij aan de lopende band. Dat Ali misschien een IQ van 140 heeft, ook al is hij ongeschoold en staat hij aan de lopende band, komt bij weinig mensen op. En al helemaal niet dat Ali misschien een ingenieur is of een arts.

Tja, er is niets tegen te doen. Accepteren. En in frans gezelschap je best doen en een ander mens spelen. Gelukkig hebben we Nederlanders.fr en de NL tv. Hoera. En ik heb m'n zomervriendinnen die ieder jaar een aantal maanden uit Nederland overkomen.

Overleden Reactie van Susan op 9 Februari 2019 op 15.40: ha ja dan is hier een leuke

https://www.youtube.com/watch?v=bzC1dhjq0Hw

Overleden Reactie van Theodora Besse op 9 Februari 2019 op 16.02: Leuk!

Reactie van Suzanne op 9 Februari 2019 op 20.04: Leuke sketch.
De Bie spreekt Tarzan Nederlands. Prachtige term die Turkse cursiste aan haar Nederlands gaf.
Ïk huis, jij school".
Ook een valkuil als je veel met buitenlanders omgaat.

Reactie van mburg op 10 Februari 2019 op 9.57: Leuk beschreven en ik herken het ook als ik weer in Frankrijk ben.

Reactie van Dorine van der Marel op 10 Februari 2019 op 12.00: Ik heb erg veel reacties gekregen, ook op de Facebookpagina van deze site en inderdaad is het overheersende commentaar herkenning! Ook wel weer troostend, moet ik zeggen. Een vriendin vertelde over een Engelsman die hier woont en zichzelf omschrijft als een pinguïn. Spreekt hij Engels, dan voelt hij zich als een pinguïn in het water: wendbaar, snel, efficiënt. Spreekt hij Frans, dan is hij als een pinguïn op het land: koddig en onhandig. Ik vond het een aardige metafoor.

Erg geestig filmpje ook dat precies aangeeft hoe je soms als imbeciel wordt toegesproken, al is dat bij mij nog iets beter voor te stellen dan bij Turk van Kooten, want ik mocht dromen dat ik zo goed Frans sprak als hij Nederlands.

Wederom erg veel dank voor de reacties, dat maakt het posten van mijn columns op deze site wel extra leuk.