Stilletjes verdwenen

Stilletjes ben ik van dit forum verdwenen. Ik woon inmiddels permanent in Nederland met een pied-à-terre in de Franse Alpen, waar ik af en toe van prachtige herfstpaletten geniet en binnenkort hopelijk weer van een witte kerst. Als ik soms iets schrijf is het van een Nederlander in Nederland en dat heeft hier weinig te zoeken.

Het is vreemd wat een remigratie emotioneel met je doet. Schaamte voel ik, naar al die mensen toe die het heerlijk hebben in Frankrijk en voor geen goud terug willen. Steeds voel ik de neiging om me te verdedigen. Klopt, het is hier erg vol. Inderdaad ook erg plat. Weinig wilde natuur en erg veel grijze dagen. Ondanks die onweerlegbare feiten, voel ik me hier thuis. Ik voel me hier meer ik. Natuurlijk mis ik Frankrijk, vooral de natuur, het Hollandse weer kan ik wel hebben met muts, sjaal en boerenkool met worst.

Met terug gaan naar Nederland verloor ik ook een stukje identiteit, daar had ik vooral in het begin heel veel moeite mee. Niet meer die rare buitenlandse zijn in dat oude pand op het plein van een vergeten Frans minidorpje. Niet meer die stoere Nederlandse die de emigratiestap heeft durven maken met haar jonge gezin en zich toch maar mooi handhaaft. Ongemerkt ga je je daarmee identificeren en dat ben je dus in één klap kwijt. Ik was blij dat er hier nog af en toe een ‘exotische’ Franse auto voor de deur stond.

Het ‘hangende-pootjes-gevoel’ wil ik niet toelaten. Ik heb bijna twaalf jaar in Zuid-Frankrijk gewoond, mijn jonge kinderen zijn er volwassen geworden en ik heb een hele mooie tijd gehad in mijn dorpje. Ik zou het niet hebben willen missen, maar er is wel een keerzijde. Met zijn vijfjes emigreren beleeft ieder op zijn eigen wijze. Voor ons betekent dat dat man, dochter en oudste zoon goed zijn geaard in Frankrijk en ieder in hun eigen departement wonen, terwijl ik met de jongste terug ben in Nederland. Een uit elkaar getrokken gezin, terwijl ik juist zo graag iedereen om de hoek had willen hebben.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20221205, Korte Verhalen, Migratie

< Vorige bijdrage

Reactie van Astrid Mellema op 9 December 2022 op 15.58: Dankjewel Wim, en ook Janny O voor de bemoedigende en lieve woorden. En Wim, qua drie-weg-probleem heb je helemaal gelijk. Ik zie het ook zo. Met lood in de schoenen liet ik in november Frankrijk achter me. Maar ik wist ook; ik kan pas écht verder als ik Spanje kan afsluiten. Daarom ben ik nu ook hier. Website plus fotoshoot gemaakt voor het huis, woning op Marktplaats, Facebook, Twitter en andere sociale mediakanalen. Komende week afspraak met makelaars. Onderhoud doen. Verhuizer bellen om de persoonlijke spulletjes in maart naar Frankrijk te verhuizen. Ik heb de opbrengst van het huis in Spanje gelukkig niet nodig om verder te kunnen; maar wil de ballast van nog een huis in weer een ander land niet meer dragen. Het is teveel in m'n eentje. Niet zozeer fysiek, maar wel geestelijk. Toch is het fijn dat jij het zo lekker helder verwoordt, bij mij schreeuwen regelmatig gevoel en verstand doorelkaar om het hardst. En dat maakt het er soms niet makkelijker op. Dus ik heb zeker wat aan je woorden. Waarvoor nogmaals veel dank!

Reactie van Augusta op 9 December 2022 op 16.54: @Astrid, je hebt moedig gehoor gegeven aan de oproep van Wim. Door zijn rijke ervaring heeft hij beknopt en mooi het gemis onder woorden weten te brengen.
Daar voegt hij een stappenplan aan toe om de gedachten in ordelijke banen te leiden zodat je daar weer greep op hebt.

Door je antwoord aan Wim, help je anderen.
Zoals Dorine je met haar bericht, misschien ongewild maar dat valt nog te bezien, ook geholpen heeft.
Petje af voor jullie moed dames!
Ik denk dat het bij sommigen veel los kan maken…

Het verbaast niet dat juist in de herfst en de winter nostalgie de kop op doet.
In hartjezomer lijkt een baantje trekken in eigen zwembad met uitkijk op de weide heuvels toch veel aantrekkelijker dan in een achtertuintje de voeten te koelen in een teiltje water met uitzicht op de poort van de achterburen.
Maar in het najaar als de blaadjes beginnen te vallen, is het niet onmogelijk dat er juist gesnakt wordt naar dat achtertuintje met blik op diezelfde poort.

Aan gemis alleen valt nog een mouw te passen, aan verdriet over gemis bijna niet…

Reactie van Dienke Cazemier op 9 December 2022 op 18.08: Wat een prachtige slotregel, Augusta. Zo is het precies.

Reactie van Dorine van der Marel op 9 December 2022 op 18.28: Jeetje Astrid, hier kreeg ik ook even een brok van in mijn keel. Wat een worstelingen zo helemaal in je eentje. Ik ben heel erg blij dat ik je wat minder alleen heb doen voelen. Ik had niet durfen hopen dat mijn verhaal die impact kon hebben.

Zoals Wim ook al zei, ik vind je een ontzettend stoer wijf, ik had het niet gedurfd helemaal alleen. Als je het niet probeert, kan je ook niet weten of het bevalt, zo simpel is het, falen bestaat niet in deze. En het voordeel van alleen zijn is dat je alleen je eigen hart hoeft te volgen.

Het is heel erg fijn dat je je thuisvoelt en welkom in je Franse dorp, wie weet ga je je ook écht thuis voelen. Overwinteren in Nederland lijkt me helemaal geen slecht idee, dan weet je ook meteen of het klopt wat je mist en of Frans thuis opweegt tegen Nederlands thuis.

Ik wens je heel erg veel sterkte en wat je ook doet, het is goed, want het is wat jij voelt dat je doen moet.

Liefs Dorine

En inderdaad mooie slotregel Augusta.

Reactie van Astrid Mellema op 10 December 2022 op 10.54: Ach mensen, dit geeft de burger toch moed hoor. Wat een superlieve reacties allemaal en mooie verhalen. Dat is óók de kracht van een forum als dit. Ik vind het echt fantastisch. En, zoals Wim als voorspelde, het verhaal van Dorine maakt veel los.

Ik denk, zeker na het lezen van het stuk van Robert, dat misschien álle emigranten wel ergens dat stuk gemis ervaren, of zoals Dorine schrijft het bewegen in een vreemd land soms als stroef en zwaar ervaren. En dat de een dat makkelijker kan 'handelen' dan een ander. Maar goed, ik ben geen psycholoog, dus ik begeef me op glad ijs nu. Beter niet doen :-)

In mijn geval slaat ook Augusta zeker de spijker op z'n kop. Afgelopen zomer in dat fantastische Franse bergdorpje, met elk weekend wel een gezellige buurt barbecue: geen centje pijn. Ook de herfst was er mooi en ik miste Nederland vrijwel niet. Maar nu, weer terug in dat land waar ik me niet thuis voel, korte dagen en veel te lange avonden....ja, dan komt dat spook van gemis ineens weer tevoorschijn. En net zoals met een verbroken liefde, zal ik ongetwijfeld veel te veel idealiseren als het gaat om wat ik vroeger thuis noemde. Kortom: beide benen op de grond en moedig voorwaarts. Of, zoals we in Groningen zeggen: kop d'r veur. Ik wil nogmaals Dorine bedanken voor haar verhaal, en jullie reageerders voor de fijne reacties. Fijn weekend allemaal!

Reactie van Bram van Zanten op 20 December 2022 op 10.59: Prachtig geschreven, Dorine. Geniet van het Beste uit Twee Werelden, Ik ben ook een remigrant,maar tegen wil en dank. Een fiks aantal jaren weg geweest uit Frankrijk en nederlanders.fr. Gelukkig heb ik een dochter en schoonzoon met een klushuis in Frankrijk. Telkens als ik daar kom , komen mijn 23 jaren Frankrijk in herinneringen als een nostalgische deken over me heen en keert het Franse leven weer even terug alsof het nooit is weg geweest. Het duurt maar een paar nachten en ik droom weer in het Frans. En dus ook weer terug op nederlanders.fr.