Staken en actievoeren: waar liggen de grenzen?

Dat er met een storm veel kan misgaan in de elektriciteitsvoorziening weet iedereen die wat langer in Frankrijk woont. Dat het bewust buiten werking stellen van delen van het stroomnet - zoals door RTE medewerkers met CGT bloed in de aderen - nu is gebeurd en trots wordt geclaimd door de leiding van de CGT, dat gaat zelfs voor Franse begrippen behoorlijk ver. Je zult thuis maar aangewezen zijn op kunstmatige beademing. Zie dit bericht in Lefigaro. Tot de verbazing van de hele wereld kon het bijna lynchen van twee managers van AirFrance er indertijd nog wel mee door, want in het vuur van de syndicale strijd gebeurd, zo doen wij Galliërs dat, tegenover geweld van managers staat gerechtvaardigd werknemersgeweld, en dan zijn dat soort emoties eigenlijk wel geoorloofd. Ik moest me eigenlijk maar beperken tot de redelijk voorspelbare bewegingen van electronen in koperdraad, van de rest begrijp ik steeds minder.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20191218, Overheid

Reactie van wilsam op 18 December 2019 op 20.46: Ik zou echt niet weten waar de grenzen liggen. Ik weet wel dat sabotage een Frans woord is. Dat zal niet voor niets zijn. Het is afgeleid van het woord sabot, dat klomp betekent. Het staat voor lawaai maken met je klompen, maar het verhaal gaat ook dat het woord ontstaan is toen werknemers hun klompen uit protest in de weefgetouwen gooiden.

Reactie van Henri Bik op 18 December 2019 op 23.29: In Nederland luisteren Regering, Werkgevers en Werknemers naar elkaar, formuleren een standpunt en als ze niet tot elkaar komen kan er een staking volgen waarbij duidelijk is waarover het gaat.

In Frankrijk is dat proces onbekend, hier komt er eerst een staking en dan pas wordt er onderhandeld. De voorafgaande eisen worden genegeerd want pas bij een staking worden die eisen serieus genomen.

Dit geldt ook op lagere niveaus: pas als je een klacht bij de gendarmerie deponeert muilkorft de buurman zijn hond, pas als de werknemer het Conseil de Prud’Hommes inschakelt neemt de werkgever de werknemerseisen serieus, pas als de gemeentelijke oppositie de Prefect inschakelt neemt de burgemeester de oppositiebezwaren serieus.

Maar onnodige schades bij stakingsacties zoals bij de péage stations door de gele hesjes blijven gelukkig niet onbestraft: LINK

Reactie van Brittany op 19 December 2019 op 8.29: het is uiteindelijk maar één herdertje die zijn schaapjes de weg wijst, die stakingen uitschrijft voor de tekst nog maar bekend is. Die alleen uit is op macht, omdat zijn syndicaat niet haantje de voorste is maar tweede. Die herder heet Martinez (niet erg Frans als naam trouwens.) Zelfs een pauze voor de Kerst wil hij niet toelaten. Jammer voor hem maar zijn populariteit zal daarmee denk ik wel dalen. Verder hadden we al van dit soort electra stakingen in 1980. Ik heb 30 minuten vast gezeten met een huilende baby in een lift. Maar het is en blijft een schandalige aktie. Maar het is steeds weer dezelfde: Martinez.

Reactie van En Laurenc op 19 December 2019 op 10.16: Nederlanders zijn voor consensus en Fransen voor de confrontatie.

Bij het zien van deze eindeloze stakingen en blokades denk ik vaak aan invalide mensen die moeilijk lopen of in een rolstoel zitten, die kunnen al weken niet van huis lijkt mij. Mijn conclusie is dan ook dat de stakers en blokkeerders de grootste egoïsten zijn die er bestaan en heb er geen goed woord voor over. Ook vanwege hun belachelijke eisen. Ik hoop dat de regering nu eindelijk eens de rug recht houdt.

Reactie van Brittany op 19 December 2019 op 11.21: Laten ze een concessie doen over de leeftijd. Dan is de CFDT tevreden en zijn dat al weer stakers minder en treinen meer. Ze kunnen daar later (over een half jaar b.v) dan weer op terugkomen. Goed hun tijdstip kiezen. Eerste week van juli. Dan zijn de stakers met vakantie.

Reactie van Rob van der Meulen op 19 December 2019 op 12.04: Het Franse syndicalisme is gericht op de werknemersbelangen van de eigen fabriek of bedrijfstak. In Nederland is na de Tweede Wereldoorlog een uitruil gemaakt: de vakbeweging mocht meepraten over onderwerpen van algemeen nationaal economisch en sociaal belang in de SER (Sociaal Economische Raad), met adviesrapporten over regeringsvoornemens die zeer zwaar werden meegewogen. Je moest (ooit) als Kabinet van goede huize komen om van dat soort adviezen af te wijken. Overleg over arbeidsvoorwaarden op bedrijfstakniveau met het instrument van algemeen verbindend verklaren (AVV) om die resultaten te laten neerdalen in alle individuele bedrijven. Op bedrijfsniveau werden de vakorganisaties geacht zich verre te houden van primaire arbeidsvoorwaarden, daar kregen de werknemers in de wat grotere bedrijven de Ondernemings Raad als platform. Om over in wezen huishoudelijke zaken met de bedrijfsleiding te spreken.

Bedrijven mopperden wel eens: al weer hogere loonkosten door die op landelijk niveau bedisselde CAO's. Ze kregen er wel voorspelbare arbeidsrust voor terug. Ik herinner me nog een staking bij Texas Instruments in Almelo die de publiciteit haalde. Die sloeg een kloof tussen wel- en niet stakende werknemers. Mensen die tot dat moment op de werkvloer goed met elkaar overweg konden keken elkaar daarna met scheve ogen aan. Niet goed voor je werkklimaat en arbeidsproductiviteit.

Wat in Nederland als een politieke staking zou worden beschouwd, je wordt geacht alleen te staken over arbeidsvoorwaarden die in CAO onderhandelingen op de rol staan, vindt geen genade in de ogen van de rechter. In Frankrijk is de defacto politieke staking eigenlijk onderdeel van het rituele politieke spel tussen regering, Assemblée, de sociale partners en spontane volkswoede geworden.

Over het staken in essentiële diensten, wie mag wie (inclusief het publiek) op de judomat in de houdgreep houden om eigen eisen kracht bij te zetten, daar zijn al heel wat boeken, proefschriften, afstudeerscripties, uitspraken van de rechter aan gewijd. Met Google komt er heel wat boven water.

Maar met al die informatie verandert er geen iota aan de culturele onderstroom in Frankrijk, heel lang alles opzouten, overmaat aan centralisme, niet naar elkaar willen luisteren, redelijk compromis niet mogelijk, de baas is de baas, hakken in het zand, geen afweging tussen individueel-, groeps- en algemeen belang, achter in de tuin van het Élysée groeit immers een geldboompje: il faut débloquer les budgets. Maar wie vult de schatkist dan? De tuinman met wat kunstmest?

Zuinigheid als oerhollandse eigenschap, kinderen ooit met de paplepel ingegoten door te sparen bij de Zilvervloot: in Frankrijk lijkt het woord austérité een begrip dat uit de doos van Pandora is opgestegen, een gesel voor de mensheid.

Reactie van Henri Bik op 19 December 2019 op 13.05: Het stakingsrecht en het demonstratierecht zijn belangrijke rechten die ik respecteer. Maar dat moet beperkt blijven tot een specifiek belang. Naar mijn smaak zijn de huidige manifestaties in Frankrijk van de gele hesjes en in Nederland van de boeren onterecht. Geen enkele groep heeft het recht om de openbare orde te verstoren en anderen het leven moeilijk te maken door voorzieningen of wegen te blokkeren.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.