Soepmuis

Buurman Henri is een onverbeterlijke pottenkijker. Van elke pan die ik op het gas of ’s winters op de houtkachel heb staan, licht hij nieuwsgierig en routineus het deksel. Ik doe dat ook maar eens bij hem, als er op zijn oliekachel een pan staat te pruttelen. Er zit soep in – soep zoals Henri die graag maakt, van veel soorten groenten, vlees en veel, heel veel vermicelli. Zie ik nou een behaard stuk vlees drijven? Even goed kijken. Ja hoor: ik zie een dikke, dooie huismuis, jammerlijk verdronken in buurmans middagmaal. Henri verblikt of verbloost niet. Met een aluminium lepel vist hij het lijk tussen de vermicelli vandaan, zwiept het zijn voortuintje in en zegt: “Vlees in de soep is goed, maar niet elk vlees is goed.” Hij schept een diepbord tot driekwart vol met de vermicellipap, vult het aan met een fikse scheut rode wijn en lepelt dat, zichtbaar genoeglijk, naar binnen. Op mijn zo vriendelijk mogelijk gezegd “Eet smakelijk!” antwoordt hij beleefd “Merci!” en vraagt of ik soms een bordje wil meeëten.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181222, Kunst en Cultuur

Overleden Reactie van Theodora Besse op 22 December 2018 op 18.51: Wat maak jij een onsmakelijke dingen mee in dat gehucht waar je woont! Een man die z'n harige armen afbrandt en een ander die een dooie muis uit z'n soep vist en dan smakelijk gaat zitten slurpen. Ach, als het maar lekker smaakte. Zolang de man nog steeds leeft en in goede gezondheid verkeert, was het ook een beetje zonde geweest om de soep weg te gooien vanwege een dooie muis. Je moet maar zo denken: de soep wordt nooit zo heet gegeten als zij wordt opgediend. Dus was ze bacterievrij.

Toch kan ik me goed voorstellen dat je vriendelijk hebt bedankt voor de uitnodiging.

Overleden Reactie van Susan op 22 December 2018 op 19.39: nou ik vind het linke soep.

Reactie van El Burro Català op 22 December 2018 op 22.18: Was deze muis nou bewust in de pan gegooid? Bedoeld als krachtige bouillon, om lekker mee te trekken in de soep? Bah.
Een vriend van mij roosterde eens een muis mee in zijn broodrooster. Dat is ook lekker wakker worden.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 December 2018 op 11.08: Ik heb ook eens een geroosterde muis onderin de broodrooster aangetroffen, maar dat was pas toen ik hem schoonmaakte (de broodrooster).

Reactie van Jacques Jour op 23 December 2018 op 12.19: Niet alleen behaard die muis, maar ook al aardig bejaard ;) :
http://www.schrijverinfrankrijk.nl/2014/08/franse-vriendelijkheid/
Maar 't blijft 'n mooi verhaal !

Reactie van WeKa op 23 December 2018 op 12.26: Het wordt allicht een beetje ééntonig, maar ook ik heb in mijn jongere jaren in NL ook eens zo iets meegemaakt.
Ik was als drijver bij een jachtpartijtje in de Olde Landschap (Drenthe) uitgenodigd en uit de aard der zaak stond er na afloop een grote pan snert klaar, bereid door de boerin van het landbouwbedrijfje van waaruit een en ander werd geregeld. Het keukentje bestond uit een kleine sombere ruimte met wat planken boven het "aanrecht" waarop een aantal pannen en wat dies meer stonden. Daaronder was ook het kookgedeelte gesitueerd.
Ruim voordat de snert werd opgediend werd mij gevraagd (opgedragen) eens naar te keuken te gaan om te informeren bij de boerin of de kleine hapjes al klaar waren.
Op het moment dat ik de keuken deur open, zie ik dat de boerin met een grote soeplepel iets uit de soep viste. Ik dacht eerst aan een varkenspoot of iets dergelijks, maar het was kleiner en grijsachtig. Zij verblikte of verbloosde niet en toonde mij, omdat zij dacht dat ik het toch wel gezien zou hebben, een dode muis, die kennelijk vanaf de plank boven de gaspit in de soep was getuimeld en daarin zijn einde had gevonden.
Zij drukte mij echter met klem op het hart dat ik dit voorval beslist niet in de jachtgroep mocht vertellen.
Heb ik ook maar niet gedaan; heb nog wel van de hapjes genomen, maar voordat de snert werd opgediend, verzon ik een smoes om weg te komen en aangezien ik toen toch nog maar een kwajongen was in de ogen van de aanwezige dokter, notaris en boeren, viel dat niet eens verkeerd.
Ik was blij dat mijn moeder toen ik thuis kwam, nog een restje zuurkool met worst had staan en dacht daarbij aan de verrukte gezichten van de jachtgasten toen de snert werd opgediend. Ze moesten eens weten!

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 December 2018 op 13.16: Dan zal ik ook maar de mop vertellen waar het verhaal van WeKa me aan doet denken.

Een man zit in een lunchroom. Hij bestelt een kroket. Wanneer de serveerster hem de kroket op een bordje komt brengen, ziet de man tot zijn verbijstering dat ze haar duim op de kroket houdt. "Maar mevrouw", zegt hij, "waarom houdt u uw duim op mijn kroket?" Serveerster: "Ik ben bang meneer, dat ie anders wéér op de grond rolt!"

Ik denk dat iedereen wel eens dingen eet, waarvan hij geen vermoeden heeft wat er mee is gebeurd en die hij beslist zou weigeren te eten wanneer hij het wist. Wanneer Dick niet het deksel van de pan had gelicht, had hij Henri's uitnodiging graag aangenomen. Henri had dan gewoon opgeschept en zou de dooie muis pas na vertrek van Dick naar buiten hebben gegooid.

Reactie van thea nagengast op 23 December 2018 op 14.37: Zo heb ik begrepen dat, wanneer je lastig bent in een restaurant, men in de keuken wel eens op je bord (of in je drankje) spuugt!

Als je dat niet weet (en dat weet je niet) eet je je bordje heerlijk leeg...

Reactie van Dick Dijs op 23 December 2018 op 14.47: @Jacques Jour

Mijn complimenten, land-, streek- dan wel stad- of dorploze anonymus, die niet meer van zichzelf wil prijsgeven dan een foto van een kat. Mijn complimenten dus, voor uw geheugen: u wist zich mijn verhaaltje over de soepmuis goed te herinneren. Ook dank dat u de site waarop dat verhaaltje stond aan mede-Nederlanders.fr hebt doorgegeven. Daarmee hebt u zich een goede speurder getoond. Dat verdient eveneens een compliment. Ik ben toch ook wel nieuwsgierig naar wat u met uw “onthulling” hebt willen bereiken. In elk geval hebt u mij er werk mee bespaard. Waar ik ook nieuwsgierig naar ben: wanneer hebben wij ook weer een lezenswaardig bericht van u op de site mogen ontvangen? Enne…. hopelijk is uw geheugen ook zo goed dat u zich herinnert dit jaar uw financiële bijdrage aan deze site te hebben gedoneerd. Dank voor uw aandacht.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 December 2018 op 15.31: Oei Thea, mogen we nu niet meer lastig zijn in een restaurant? Ik zou bijna bang worden om nog uit eten te gaan!

Ik heb in diverse restaurants gewerkt (als serveerster), maar zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Ik moet wel zeggen dat ik klanten nooit lastig vond. Daarom is werken in de horeca ook zo leuk: mensen zijn uit en dus meestal in een goed humeur. En als ze iets te zeuren hebben, geef je ze gelijk en doe je je best om het hun alsnog naar de zin te maken.

Ook de collega's met wie ik werkte deden het zo, voorzover ik weet.