Shéhérazade est en colère!

Vous souvenez-vous de Shéhérazade ? Cette princesse d’autrefois narra, dit-on, pendant mille et une nuits, des contes à l’homme qui venait de l'épouser. Ce roi cruel avait l'habitude de tuer au matin sa mariée de la veille. Mais pas celle-là, pas Shéhérazade : la conteuse fut sauvée par sa voix, par ses histoires. Eh bien, aujourd’hui, Shéhérazade est en colère. Écoutez son histoire : c’est une histoire à dormir debout. Un conte pour enfants tristes, pour enfants fâchés, pour enfants amers. Un conte qui n’a ni le goût de l’eau des roses, ni davantage celui des rêves…

Il y a, dans ce beau pays français, des centaines, des milliers d’endroits où l’on se réunit pour se lire des histoires. Souvent. Beaucoup. Chaque semaine. Gratuitement. Qu’il s’agisse d’une ‘heure de conte’ offerte aux petits dans une médiathèque, d’un rendez-vous avec un auteur, dans une librairie, d’un moment de rencontre autour de pages lues à haute voix, sur un trottoir. Cela dure depuis longtemps. Depuis la nuit des temps. Des moments lumineux, offerts. Ces moments sont condamnés à disparaître. Car voilà que nous arrive une étrange malédiction, fomentée par une empêcheuse de lire en rond : la SCELF (Société Civile des Éditeurs de Langue Française). Cet organisme exige dorénavant une taxation sur les lectures publiques. Partout. Tous le temps. Fussent-elles gratuites. Elle va réguler les programmes, enregistrer les lectures, faire raquer les raconteurs ! D’ailleurs, elle a déjà envoyé ses tarifs, la SCELF. Elle ne rigole pas. Elle fait ça pour ‘protéger les auteurs’, dit-elle. Mais les auteurs ne lui ont rien demandé ! Eux écrivent pour être lus, et ces lectures offertes les font connaître, elles les font vendre, les font vivre… Mais la SCELF fait la grosse voix : faut payer, faut payer, faut payer ! Quelle étrange façon de faire, dans ce pays où l’on prétend aimer lire… Que vont-elles devenir, ces milliers d’heures contées ? Tous ces moments offerts, partagés, pour le plaisir du verbe ? Bibliothèques, associations, bénévoles, chacun devra payer, ou se taire. Alors le grand murmure des histoires lues s’éteindra, et avec lui la lumière qui illumine les yeux de tous ceux qui écoutaient ces voix. Alors, tant qu’il est encore temps : donnez de la voix avec toutes les Shéhérazades ! https://www.change.org/o/les_shéhérazades_en_colère

NL/

Herinnert u zich Sheherazade? Deze prinses van weleer vertelde, zegt men, duizend en een nacht lang verhalen aan de man die met haar net getrouwd was. Die wrede koning had de gewoonte zijn bruid na één enkele nacht te doden. Maar niet deze, niet Sheherazade: zij werd door haar stem en haar verhalen gered. Welnu, die laatste tijden is Sheherazade boos. Luister naar haar verhaal: te gek om niet waar te zijn. Een verhaal voor trieste kinderen, voor boze kinderen, voor bittere kinderen. Een verhaal dat noch de geur van rozenwater, noch de smaak van mooie dromen heeft...

Er zijn in dit prachtige Franse land honderdduizenden plaatsen waar je kan komen om samen verhalen te lezen. Vaak. Veel. Elke week. Gratis. Of het nu om een uur verhalen vertelling voor kinderen gaat, in een mediatheek, of om een ontmoeting met een auteur, in een boekhandel, of om een spontane ontmoeting, op straat, rond iemand die hardop aan het publiek voorlees. Dingen die altijd bestaan hebben. Sinds het begin van het boek. Vrije lichte momenten. Die magische momenten zijn gedoemd om te verdwijnen. Want er komt een vreemde vloek uit een vreemde hoek: de SCELF (Société Civile des Éditeurs de Langue Française). Deze organisatie heeft besloten vanaf nu belasting te heffen op openbare lezing. Overal. Altijd. Zelfs als ze gratis zijn. Het gaat programma's onder de loep halen, lezers opnemen, vertellers laten boeten! Haar tarieven heeft ze reeds verzonden. Ze meent het. Ze doet het - naar eigen zeggen - om 'de auteurs te beschermen'. Maar de auteurs hebben nooit erom gevraagd! Ze schrijven om gelezen te worden, en deze aangeboden leessessies maken ze bekend, helpen ze verkopen, helpen ze leven... Maar de SCELF blijft erbij: je moet betalen, je moet betalen, je moet betalen, je moet betalen! Wat een vreemde doenwijze in een land waar men zegt van lezen te houden.... Wat zal er van die duizenden leesuren worden? Al die aangeboden, gedeelde momenten, voor het simpele plezier van het woord? Bibliotheken, verenigingen, vrijwilligers, iedereen zal moeten betalen, of gaan zwijgen. Dan zal het grote gespin van de voorgelezen verhalen verdwijnen en daarmee het pretlicht in de ogen van allen die naar deze stemmen luisterden. Dus, terwijl er nog tijd is: geef je stem aan alle boze Sherazads!

https://www.change.org/o/les_shéhérazades_en_colère

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180126, Cursussen en Opleidingen, Kunst en Cultuur

Reactie van Brittany op 27 Januari 2018 op 10.29: Combien les mamans et mamies doivent-elles payer pour lire une histoire le soir à leurs enfants et petits enfants? Quelle lamentable initiative!

Hoeveel moeten mama's en grootmoeders betalen om een verhaal voor te lezen aan hun kinderen?

Wat een betreurenswaardig initiatief

Reactie van mieke b. op 27 Januari 2018 op 11.23: Et les lavoirs, les puits, les fours, les soirées entre amis, les églises?????

En de wasplaats, de waterput, de dorpsoven, het avondje met vrienden, de kerk???

Hoe bedenk je het! Mijn man leidt een klein cultureel dorpscentrum waar we juist zijn begonnen met verhalen vertellen vlak voor de kerst. Ik denk dat we als een soort ketters juist zullen doorgaan. En de openbare boekenkastjes die als paddestoelen uit de grond rijzen? Gaan die op de brandstapel?

Net al Shéhérazade kan lezen en vertellen je leven redden. La Grande Librairie op 5 donderdagavond is een hoogtepunt in mijn tv-week. En zoals je schrijft Sylvain, de schrijvers zijn alleen maar blij met de verspreiding van hun creaties. Heeft het misschien iets te maken met de 'état d'urgence?

Reactie van sylvainlelarge@gmail.com op 27 Januari 2018 op 11.47: @mieke b. Pas directement, bien sûr, mais en fait, oui. Cela a à voir avec la crispation progressive de notre société. Il est encore bien loin, le règne de la bienveillance que Benoît Hamon proposait...

Reactie van Jeannette op 27 Januari 2018 op 11.59: Petitie getekend!

Al ruim 32.000 gedaan

Overleden Reactie van Theodora Besse op 27 Januari 2018 op 12.08: Sylvain, je artikel is niet up-to-date. Dit plan van de SCELF blijkt al sinds 2016 te bestaan. De organisatie baseert zich op artikel L 122.4 van de wet op de Intellectuele Eigendom, volgens welk artikel iedere gehele of gedeeltelijke weergave, verspreiding of vermenigvuldiging van een werk zonder toestemming van de auteur of zijn rechthebbenden illegaal is.

De SCELF, een private organisatie van uitgevers, heeft in haar opperste wijsheid (en met dollartekens in de ogen) besloten dat daaronder ook valt het publiekelijk voorlezen van (gedeeltes uit) boeken, zoals dat ter stimulering van het lezen regelmatig gebeurt in bibliotheken, mediatheken en in boekwinkels. (Een ontmoeting met de auteur in een boekhandel valt er uiteraard niet onder, omdat die ongetwijfeld toestemming verleent voor de voorlezing.)

Daarmee gaan ze voorbij aan het belang van de auteurs, voor wie het openbaar voorlezen van hun werk een prima vorm van reclame vormt. Ik kan trouwens nergens vinden waar het betaalde geld naartoe gaat en of de auteurs daar ook van profiteren. Bedragen heb ik ook niet kunnen vinden.

Op 12 januari 2018 heeft echter de franse minister voor Cultuur tijdens een persconferentie laten weten dat zij niets voor het plan voelt en dat zij wenst dat openbare voorlezingen in bibliotheken en mediatheken gewoon kunnen plaatsvinden zonder betaling. Op 18 januari kwam de SCELF toen met het voorstel om voor bibliotheken en mediatheken het plan vijf jaar uit te stellen.

Dan zou het alleen nog gelden voor boekwinkels (die een financieel belang hebben bij het verkopen van boeken) en voor degenen die zich geroepen voelen om op een straathoek luidkeels Les Misérables van Victor Hugo te gaan voorlezen. Dat laatste heb ik nog nooit meegemaakt.

Ik vermoed dat het hele plan van tafel verdwijnt, behalve voor boekwinkels. En zij kunnen betaling voorkomen door de auteurs van de boeken waaruit zij willen laten voorlezen, uit te nodigen om dit te doen uit eigen werk. Beter nog zou zijn wanneer zij zich niets aantrekken van de SCELF en het gezamenlijk op een proces laten aankomen. Dan moet uiteindelijk de rechter beslissen of het publiekelijk voorlezen ter stimulering van het lezen in het algemeen onder genoemd artikel L 122.4 valt.

Reactie van sylvainlelarge@gmail.com op 27 Januari 2018 op 12.20: Merci, @Theodora Besse voor deze info. Vijf jaar uitstellen? Uitstel is geen afstel: ils essaient ainsi de noyer le poisson. En het voorlezen van teksten, zomaar op straat, bestaat wel, gelukkig, onder andere in het kader van théâtre de rue. Dat een vrijheid weinig gebruikt wordt is geen reden om die vrijheid te kortwikken. Ook in de librairies et bouquineries ben ik er op tegen, vanaf het moment dat je de auteur noemt. Alles wat tegen het laten proeven van mooie teksten is, is contraproductief voor de cultuur. En de cultuur is van levensbelang voor de intelligente democratie.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 27 Januari 2018 op 12.48: Uiteraard ben ik het eens met je standpunt in deze, Sylvain. Maar een nederlands gezegde luidt wel degelijk: van uitstel komt afstel. En nu de minister van cultuur zich voor de (niet-winstmakende) bibliotheken en mediatheken tegen het plan heeft verklaard, lijkt het me voor de SCELF niet meer de moeite lonen om überhaupt het plan door te zetten. Lang niet alle boekwinkels organiseren immers voorlezingen.

Ik zie die vijf jaar uitstel dus eerder als een methode van de SCELF om haar gezicht te redden dan als een werkelijke bedreiging. UIteraard moeten we de ontwikkelingen wel goed in de gaten houden, want over vijf jaar zit er misschien een andere regering met een andere minister die er heel anders over denkt. Dat is wellicht de hoop van de SCELF. Vinger aan de pols dus!