Scheve verhouding (?)

Dit is mijn reactie op de reacties-lawine op de bijdrage van ons schilderend nieuw lid Pierre van Dijk. Zijn kennismaking is al een fiks aantal berichten gevolgd en daarom denk ik dat de aandacht voor Pierre’s bericht, en daarmee ook voor die van de commentaarschrijvers, is geluwd of wel helemaal geen aandacht meer krijgt. Maar de gang van zaken laat me niet los. Dus toch maar ff dit, en dan als bericht:

74 reacties (dit zou de 75^ste zijn) over een toch alledaags onderwerp verbaast mij grenzeloos, evenals het aantal bezoekers – op dit moment meer dan 4460! Zet dat aantal nou eens af tegen de nauwelijks 300 bezoekers van een zo interessante (voor Nederlanders in Frankrijk, in elk geval, mag je hopen) bijdrage over het Parijse Manhattan van Ferry van der Vliet en ik moet mij dwingen dat schaamrood niet mijn gezicht gaat kleuren. Hier is toch sprake van een scheve verhouding! De bijdrage over Manhattan staat vol leerzame, plezierige informatie, gesierd door schitterende foto’s, verpakt in fraaie layout en dan… let wel: nog geen tien reacties! Omdat er niks negatiefs over te schrijven valt?

Wat me opvalt, en tegenstaat, in de commentaren op het bericht van de heer Van Dijk, en ook op veel van de voorgaande, is het grenzeloze geleuter, de vreemde zijsprongen, de soms negatieve toon en de persoonlijk gerichte sneren over en weer. Die sneren – aub, wissel die uit “via de persoonlijke berichten service”, zoals Anton terecht voorstelt. Waarom moet zulk persoonlijk oud zeer publiekelijk worden geëtaleerd?

Tot slot: is de mens geneigd tot negativisme? Of tot geleuter? Of beide misschien? Is dat laatste het geval, dan is er sprake van ontoerekenbaarheid. En dat kan dan misschien een beetje troost opleveren.