Saint Sylvestre

Het was doodstil. Alleen de wind zong een angstaanjagend lied door de steigerbuizen van het eeuwenoude kerkje in het uitgestorven dorpje aan de voet van de Zwarte Berg. Het klonk als het trieste lied  van een vrouw die op tragische wijze haar geliefde had verloren, en wiens geest nu voor eeuwig gevangen was in de koude winterwind. In de verte klapperde een houten raamluik ritmisch mee op de melodie van dit geestenlied, als een sombere drum die het verdriet van de dwalende geest een hartslag gaf. De uitgestorven straten werden ampel verlicht door de afnemende maan die zijn licht niet kwijt kon in de donkere steegjes en kieren van de oude huizen. Alle raam luiken waren stevig gesloten, geen kiertje licht scheen uit de middeleeuwse huizen.  De kerkklok had net 12 uur geslagen. Middernacht. Het leek alsof het leven was vergeten dat dit dorp bestond, dat er op dit stukje planeet warm bloed door mensenaderen stroomde. Het dorp leek in een eeuwige slaap te zijn gevallen. Er was geen ziel op straat.  Plots waren daar stemmen, eerst vaag, veraf, je moest de oren spitsen om te horen of je het wel goed hoorde. Langzaam werden de stemmen  luider. Wie waren daar? Wie waagden het om op dit tijdstip hier, in dit dorp, zich buiten te vertonen en waarom?

• lees verder...