Saai

Als ik 's morgens in het dorp mijn dagelijkse broodje ga halen, ontmoet ik altijd wel iemand, waar ik even een praatje mee maak. Soms kom ik meerdere bekenden tegen, en dan kan een boodschap die normaal gesproken een kwartier in beslag neemt, wel eens een uur of langer gaan duren. Als ik dan thuis kom heb ik soms Frans, Engels, Nederlands en een enkele keer Duits gesproken. Want in ons dorp, wonen mensen van verschillende nationaliteiten. Nou wil ik niet de indruk wekken, dat ik al die talen zo perfect beheers, maar het gaat meestal over eenvoudige onderwerpen, zoals het weer, het hout voor de kachel en de kleine roddels uit het dorp, en in die gevallen, kan ik me meestal wel aardig redden. Een enkele keer ben ik zelfs nog langer onderweg.

Zo wandelde ik laatst over de Rue du Canal, toen ik uit een van de huizen daar een mevrouw uit het raam zag klimmen. Ze zat op de vensterbank en probeerde met een voet op de rugleuning van een bankje te gaan staan dat voor haar huis stond, om op die manier, uiteindelijk, via de bank op de straat terecht te komen. Omdat ze niet goed kon zien, waar ze haar voet neer zette en de rugleuning nogal smal was, en de betreffende vrouw al wat ouder, was ik bang dat ze zou komen te vallen en bood ik haar mijn hulp aan. Nadat ik haar min of meer van het vensterbank had getild, wat gelukkig niet al te veel problemen op leverde, omdat het maar een heel mager vrouwtje betrof, was ik toch wel nieuwsgierig geworden, waarom ze op deze ongebruikelijke manier haar huis wilde verlaten.

Zoals jullie misschien wel weten, verstoppen Fransen zich 's avonds en 's nachts graag achter luiken. Dat geeft ze een veilig gevoel. Vaak zit er ook nog een rolluik voor de voordeur en de nieuwste trend is momenteel om die elektrisch bedienbaar te maken. Maar ja, wat te doen, als plotseling de stroom uit valt, wat hier toch wel regelmatig voor komt, dan zit er niets anders op, dan je huis via het raam te verlaten. Het begrip veiligheid krijgt in zo'n geval toch een heel andere dimensie.

Toen ik na deze reddingsactie mijn weg vervolgde en even verderop mijn avontuur aan een kennis vertelde, werd ik alweer geroepen voor een volgend noodgeval. Het was een vrouw die een naburig huis bewoonde. Ik kende haar wel, want ik maakte af en toe een praatje met haar. Ze drong aan, dat ik snel moest komen, en toen ik bij haar de keuken binnen stapte trof ik een wonderlijk tafereel aan. Er lag een man languit in de keuken die kennelijk niet goed geworden was.

Met zijn hoofd was hij in een breimandje terecht gekomen en aan weerszijden van zijn hoofd stak een breipen omhoog, zodat het leek of een buitenaards wezen op aarde was neergedaald en via deze antenne contact met de ruimte moest onderhouden. De gelaatskleur van de man was op dat moment grijs groen, wat die indruk nog versterkte. Toen ik bij hem neer knielde en een beetje tegen hem praatte, gingen zijn ogen open en begon hij langzaam bij te komen. Na hem op een stoel geholpen te hebben, vroeg ik of het niet verstandig was om een dokter te bellen, maar daar wilde hij niets van weten. Het stelde allemaal niets voor en hij had iets dergelijks al eerder gehad. Na het drinken van een borrel zou hij weer helemaal de oude zijn! Dus dat hebben we maar gedaan. En het is nog een gezellig uurtje geworden.

Toen ik naar huis liep, had ik twee borrels op, maar van ontbijten was het nog steeds niet gekomen. Gelukkig luidde de klok alweer twaalf uur, dus tijd voor het middageten. De tijd vliegt. Sommige mensen denken wel eens, dat het hier saai is. Hoe bedoel je saai?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20201115, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van El Burro Català op 15 November 2020 op 12.52: Weer zo' n leuk en mooi geschreven verhaaltje. Avontuur na avontuur. Zomaar, in een dorpje. Ergens in Frankrijk. Dank je wel Frans.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 15 November 2020 op 15.16: Haha! Dolkomisch Frans! Ik zag het helemaal voor me. Hoe je die magere oude dame uit het raam tilde en hoe die grauw-groene man daar lag, met breipennen uit zijn hoofd... Een giller (nu het met een borreltje goed is afgelopen).

Reactie van Barbara Dumont op 15 November 2020 op 17.55: Wat jammer dat ik niet in jouw dorp woon. Hier in Alès gebeurt niets sinds de confinement : saai, saai en saai. Heel leuk verteld! Vriendelijke groeten Barbara

Reactie van Maria op 16 November 2020 op 8.02: Dank je wel Frans voor het delen van je landelijke avonturen. Ik zie altijd weer uit naar een verhaal van jouw belevenissen . Zo begint mijn dag leuk en met een lach Groeten vanuit la Manche Normandie

Overleden Reactie van Theodora Besse op 16 November 2020 op 9.07: Barbara en Maria, Frans heeft ook een blog, waarin meer verhalen. Hij heeft er nu een aantal verwijderd, waarschijnlijk omdat hij een boek gaat uitbrengen, waarin zijn verhalen worden verzameld. Maar onder "Franse verhalen" staan er nog twee die zeer de moeite waard zijn. Hij maakt trouwens ook bijzonder mooie foto's!

Zie: http://fransfrans-fransnieuws.blogspot.com/

Bovendien kunnen wij, leden en lezers van dit forum, altijd de verhalen die hij op dit forum heeft gepubliceerd, teruglezen door op zijn fotootje te klikken. Dan kom je op zijn persoonlijke pagina. Klik op Berichten en je kunt alle Berichten die hij op dit forum heeft geplaatst teruglezen.

Hoewel ik blogs eigenlijk niet waardeer, maak ik een uitzondering voor Frans. Dus ik ga zijn boek zeker aanschaffen. Hopelijk kondigt hij hier aan wanneer het is verschenen. Ik verheug me er nu al op.

Reactie van Juna op 16 November 2020 op 13.25: Barbara,dit is een oud verhaal,wat al eerder op het forum was te lezen...niets met confinement te maken...maar moest wel weer lachen! Nu zou je eerst een attestation bij je moeten hebben om een buur in nood te(willen)helpen...waar gaan we naar toe?(ander draadje) Juna
1 minuut geleden

Reactie van Anke de Bruijn op 16 November 2020 op 14.20: leuk verhaal frans. goed voor een grote grijns!

Reactie van frans brugman op 16 November 2020 op 18.54: Lieve mensen, Bedankt voor jullie positieve reacties. Vooral dank aan Theodora. Ik word er een beetje verlegen van. Ik zou mezelf niet zo durven promoten op dit platform.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 18 November 2020 op 7.07: Daarom doen wij het. En uit tevredenheid dat je in ons midden bent. Ik kijk uit naar je boek. Eén exemplaar heb je alvast verkocht...

Reactie van Olaf maarten van Zijp op 21 November 2020 op 21.06: Ala je van zo iets kleins zo’n verhaal kan maken, heb je echt talent om een heel mooi boek te schrijven. Ik zou zeggen, doen!