Restaurant Viozan

L'entrepote.

Vijfendertig jaar geleden installeerden wij ons in een klein dorpje in « La France profonde ».

 Het dorp bestond uit een restaurantje, epicerie en boulanger. Er woonden  134 zielen en met ons gezin van 6 personen gingen we wonen in het huis naast het restaurantje. De eigenaar van het restaurant was ook eigenaar van de épicerie, waar je van alles kon kopen. Lucifers, ham, pantoffels, kaas en zelfs een jachtgeweer met kogels. Ja, ja, onderschat het niet!  

Met de bakker erbij konden we overleven. De bakker was burgemeester van het dorp, en zijn zoon Henri heeft het overgenomen. We hebben er 5 jaar met plezier gewoond. Dat was écht hét leven in Frankrijk, zoals het staat in àlle tijdschriften over Frankrijk. Vraag me niet, waarom we er ooit weggegaan zijn ? Er zal wel een reden voor geweest zijn…...

Ieder  jaar gaan we terug. Om bij de bakker, nu zijn zoon Henri,  een heerlijk zoet brood te kopen voor het weekend en en passent eens kijken of er nog iets verandert in het dorp. Maar alles is nog hetzelfde. Ach ja, wat kleine veranderingen, mensen gaan dood, kinderen worden er niet geboren, maar erg schokkende dingen gebeuren er niet echt.

Nou, ja, behalve Mr. Lartique, die 2 wereldoorlogen heeft overleefd en op een dag brood gaat halen bij de bakker,  een aanrijding krijgt aan het eind van zijn oprijlaan en het niet overleefd. Tja, het was gewoon zijn tijd.....

En het restaurantje is veranderd. Vroeger at je in de huiskamer, maar nu is de schuur restaurant zaal geworden en het winkeltje is  niet meer. Tegenwoordig gaat iedereen met de auto boodschappen doen in het dichtstbijzijnde stadje, dus heeft het ook geen functie meer. Bovendien is de oude eigenaar ook al lang dood.

Op een dag horen we, dat het jonge stel, dat het restaurant beheert eruit gaat. En de bevolking is er niet rouwig om. En toch ook wel een beetje. Ze willen niet werken, wordt er gezegd, ze zijn niet vriendelijk. En of wij het maar niet eens over willen nemen? Echt wel iets voor ons, wordt er geopperd. Nou, nee, echt niet meer. Als we nu nog wat jonger zouden zijn, maar op “onze “leeftijd "gaan we daar niet meer aan beginnen. Laat hard werken maar aan de jeugd over, toch?

De condities zijn niet verkeerd. Je betaalt alleen de huur, alles is aanwezig om te kunnen werken, dus je bent zetbaas. Er is een woning bij, het ligt er gezellig en vlak langs een druk bezochte route, dus het zou gewoon goed kunnen lopen.

We stellen het voor aan één van onze kinderen, die graag in Frankrijk weer wil wonen, maar die geeft er geen gehoor aan. Jammer.

En dan op een zondagmiddag komt onze kleinzoon van 23 met vriendin en verzucht , dat hij best wel voor zichzelf zou willen beginnen. Hij werkt momenteel ’s nachts in een bar en dat is ook niet altijd even leuk. Ik begin over Viozan. Hij is gelijk wild enthousiast. De andere dag krijg ik de eigenaar aan de telefoon en een dag later, dus dinsdag,  gaat de kleinzoon kijken.

Woensdag wordt ik opgebeld door een vriend, die toevallig in Viozan in. Of het waar is wat hij heeft gehoord, dat onze kleinzoon het restaurant gaat overnemen? Nu is het een dorpje waar nooit iets gebeurd, dus als er al iets nieuws is, gaat het nog sneller van de plaatselijke Telegraaf. Maar in dit geval was er nog niets zeker!

Dit gebeurde allemaal eind januari en nu zit hij er al 14 dagen in. Het is nog niet officieel open, maar dat gaat binnenkort gebeuren. We vinden het allemaal zo spannend!