Rencontre / Ontmoeting

NEDERLANDS ONDERAAN

C’était une belle fin d’après-midi et le soleil automnal jouait à cache-cache avec les feuilles. Bientôt, le zoo allait fermer et les allées étaient déjà désertes, tous les visiteurs se pressant vers la sortie dans l’espoir d’éviter les files. Moi, je profitais de ce moment magique, flânant seul parmi les volières, les enclos et les serres. « Tiens, me suis-je dit, j’ai encore un bon quart d’heure… Pourquoi ne pas faire un petit détour par l’île des gorilles ? » et je me suis alors dirigé vers l’entrée du souterrain qui, plongeant sous le canal, se transforme en un tunnel de plexiglas protecteur permettant une traversée ‘libre’ de leur domaine. Et c’est là que je l’ai vu : au sommet de la petite colline, un grand mâle s’était adossé au tunnel pour prendre le soleil. Je me suis approché sans bruit de son énorme dos et ai collé mon nez au plexiglas pour admirer son épaisse fourrure brune-argentée. Il faut vous dire que je suis myope et aime donc à observer les choses de près. Mais tout à coup, sentant ma présence, il s’est retourné et a collé son nez contre le mien. Seule une - oh combien mince - couche de plastique bien transparent nous séparait. Bon, je ne suis pas fou, et j’ai de suite baissé les yeux, mais les quelques secondes de notre tête-à-tête, avant que je décolle doucement mon visage de la paroi et recule lentement avant de m’éloigner, ces quelques secondes furent intemporelles. Car ce n’est pas de la peur que j’ai alors ressentie ; j’étais totalement subjugué par l’énorme puissance, en fait assez bienveillante et teintée de curiosité, qui émanait de cette force de la nature. Jamais je n’avais rien ressenti de pareil : un respect admiratif et une soumission innée. Quant à Lui, amusé un moment par ce drôle de bipède dans sa cage de verre, il m’avait sans doute oublié l’instant d’après…

(Si la relation avec les autres animaux vous est importante, ne manquez pas ma Soirée en ligne de jeudi prochain, 28 janvier : www.talenvoortalent.nl/animalation.pdf)

NL/ Het was een mooie late namiddag en de herfstzon speelde verstoppertje met de bladeren. Spoedig zou de dierentuin sluiten en de gangpaden waren al verlaten, met alle bezoekers die zich naar de uitgang haastten in de hoop de rijen te ontlopen. Ik, ik genoot van dit magische moment, wandelend alleen tussen de volières, omheiningen en kassen. Dan zei ik tegen mezelf: "Nou, ik heb nog een goed kwartier de tijd... Waarom niet een kleine omweg maken door het gorilla-eiland?" Dus bewoog ik me naar de ingang van de ondergrondse gang die, onder het kanaal door, uitmondt in een beschermende plexiglas tunnel die een 'vrije' doortocht van hun domein mogelijk maakt. En toen zag ik hem: op de top van de kleine heuvel had een omvangrijk mannetje zich tegen de tunnel geleund om te zonnebaden. Geruisloos naderde ik zijn enorme rug en duwde mijn neus tegen het plexiglas om zijn dikke bruin-zilveren vacht te bewonderen. Ik ben namelijk bijziend en observeer de dingen graag van dichtbij. Maar plotseling – hij had mijn aanwezigheid gevoeld - draaide hij zich om en drukte zijn neus tegen de mijne. Slechts een - oh zó dun - laagje doorzichtig plastic scheidde ons. Wel, ik ben niet gek, en ik keek onmiddellijk naar beneden, maar de paar seconden van ons tête-à-tête, voordat ik zachtjes mijn gezicht van de muur optilde en me langzaam terugtrok, die paar seconden waren tijdloos. Want het was geen angst die ik toen voelde; ik was totaal overweldigd door de enorme kracht, in feite best welwillend en getint met nieuwsgierigheid, die van deze natuurkracht uitging. Zoiets had ik nog nooit gevoeld: een bewonderend respect en een spontane onderdanigheid. Wat hem betreft, het ene moment geamuseerd door deze vreemde tweevoeter in zijn glazen kooi, was hij me het volgende moment waarschijnlijk vergeten...

(Als de omgang met andere dieren belangrijk in uw leven is, mis dan mijn Online Soirée niet van aanstaande donderdag 28 januari:www.talenvoortalent.nl/animalation.pdf